{Foe & Love}𝒏𝒂𝒎𝒎𝒊𝒏

(a) (re)'al one'

Yazar'dan
İnsanlar bahane bulmayı çok sever. Uyumamak için bahane bulursun, yemek yememek için bahane bulursun, ders çalışmamak için bahane bulursun...
İnsanlar biraz fazla korkak o kadar korkak ki sevmemek için bile bahane bulurlar ama kalp içerisinde olduğu insanı hiç umursamaz.
Kalp sevmez, kalp yaşatır.
Kalp beynin kölesidir, ne derse onu yapar.
Asıl suçlumuz beyindir!!

!!Hikayeye geçelim!!

13 yıl önce (Jimin 10 yaşında)

Yine yağmurlu bir sonbahar, ağaçlar rüzgarın etkisiyle savrulurken gecenin o soğuk havası minik Jimin'i çok üşütüyordu.

Ailesi onu azarlar diye korkusundan onların yanına bile gidemiyor, soğuk fayans üzerinde iki büklüm olmuş kendini ısıtmaya çalışıyordu.

Rüzgarın etkisiyle savrulan; odanın rutubeti yüzünden renk değiştirmiş kirli perde Jimin'i korkutuyordu.
'Yoksa abisinin anlattığı hikayedeki rüzgar hayaleti mi gelmişti odasına!!'

'Ama Rüzgar Hayaleti yaramaz çocukların odasına gelirdi sadece!!
Ama Jimin yaramazlık yapmamıştı ki.
Yoksa bugün bilmeden birşey mi yapmıştı minik Jimin!!' diye düşünmeden edemedi küçük beden...

Jimin aklındaki düşünceleri sürekli tekrarlarken eskimiş pencerenin tahta istekelesi korkutucu sesler çıkarıyordu. Jimin'in ailesinin aşağı kattan gelen yüksek kahkahaları içinde olduğu durumu daha da kötü yapıyordu.

Jimin'in bedeni soğuktan öyle uyuşmuştu ki ne soğuk fayansın üzerinden kalkabiliyordu ne de hareket edebiliyordu...

Konuşabilirdi, ailesini çağırabilirdi ama annesi ona "Misafirimiz geldi, eğer en ufak bir sesini duyarsam ve bizi onlar karşısında küçük düşürecek hareketler yaparsan bu sefer seni cidden öldürürüm!"
Demişti...

Annesi onu sevdiği için öyle diyordu, abisi ona ölümün güzel olduğunu söylemişti, ölmek; güzel bir yere gitmek demekmiş...

Ölmek güzel bişeyse annesi neden ona bağırarak ve minik omuzlarından tutup sarsarak söylemişti ki ona?
Abisi ona yanlış mı anlatmıştı ölümü yoksa?

Abisinin ona yanlış anlattığını düşünen Jimin dışarıdan, odasına giren yağmur damlaları ile daha çok üşümüştü, korkmuştu.

Yalnız başına kalmaktan hep korkardı annesi odasının ışığını bile açmasına izin vermiyordu. Çatı katındaki minik, eski, çürümüş duvarlı odasının...

Korku tüm vücudunu ele geçirirken Jimin gelen gözyaşlarına engel olamadı ve ses çıkarmadan ağlamaya çalıştı.
Minik parmaklarını sonunda hareket ettirebilen Jimin, işaret parmağını dolgun ama çatlamış, kuru dudaklarına götürdü ve hıçkırıklarının yolunu kapamaya çalıştı.
Ama sadece çalıştı...

Şiddetlenen rüzgarın etkisi ile açılıp kapanmaya başlayan pencere Jimin'i ürkütmüş, yerinde sıçrayışının ardından minik işaret parmağı dudaklarından kayıp düşmüştü ve sanki o anı bekliyormuş gibi art arda yükselen şiddetli hıçkırıkları annesinin kulağına çoktan gitmişti...

~

Annesi gözü dönmüş bir boğa gibi ayak topuklarını yere vurarak merdivenlerden koşarcasına çıktıktan sonra eskimiş kapıyı şiddetle açtı ve odanın soğukluğu vücuduna çarpınca irkildi.

Jimin'i küçük odanın içerisinde yerde yattığını gördüğünde hiç acıma duygusu hissetmedi bile,
ilk önce tahta pencereyi kapattı ve ışığı açtı, ışık birkaç kez cızırtı sesinden sonra açıldı ve küçük odayı aydınlattı.

Jimin annesine bakarken annesi onun yanına geldi ve yırtık t-shirt'ün yakalarından tutarak onu kaldırdı ve büyük bir şiddetle yere attı...

Jimin soğuktan uyuşmuş bedeni acı hissetmesine engel olmadı, sanki bütün kemikleri kırılmış gibi hissetti, nefes alamadı, gözlerini kapadı ve bunun bir an önce bitmesini diledi.
"Tanrı çocukların dileklerini kabul ederdi değil mi?"
Ama o gün etmedi...

Annesi yere attığı bedene hiç acımadan tekmeler yağdırdı, kendini korumak isteyen Jimin'in yüzüne kapadığı elleri onu korumadı. Annesi onun karnına tekmelerini yağdırdı ve Jimin'in kafasına sigara izmaritini söndürürmüş gibi bastı, kıvrandırdı...

Jimin'i ağlamaktan şişmiş gözleri ile soğuk fayansın üzerinde bırakan anne(!) misafirlerinin yanına gitmeden önce Jimin'in yüzüne tükürdü ve minik bedeni yaralarıyla baş başa bıraktı.

"O gece Jimin'in evden gideceğinden habersiz..."

'Devam edecek'

~'gigisyoo'~

Bölüm hakkında düşünceleriniz?

(Sövmek serbest)