{Foe & Love}𝒏𝒂𝒎𝒎𝒊𝒏

de's(ix)'tiny

Kalp aşık oluyorsa kalp atmadan da aşk olur muydu?
Aşk eğer bunca insanın içinden kaderini bulmaksa...
Benim kaderim hep mi acı olacaktı?
Benim sınavım bu muydu?
Sevip sevip ulaşamamak mıydı benim kaderim?
Kaderime boyun eğerdim ama...
"Sensizliği kaldıracak gücüm yok, dermanım kalmadı. Sensizliği kaldıracak kalp yok, ruhum buna dayanamadı..."

Bunca zamandır benim ol istedim, bencildim, kibirliydim.
Kin besledim sana değen canlı cansız her şeye...
Kibirliydim, benim olacağını bildiğimdendi bu kibirim!

~

Yazar'dan

Namjoon başkalarının bakışını umursamadan çığlık attı hastane koridorlarında, başına toplandı herkes ağlamaktan çekinmedi.

Sevdiğinin aşık olduğu kalbi durmuştu, elinden gelmedi bir şey...
Bekledi, iyi bir haber istedi. Başı önde eğik, umutsuzca bakan, çekinerek yanına gelen doktora baktı dağılmış çocuk...

Öyle baktı ki doktora 'doktor gitmek istedi, bırakıp terk etmek istedi' nasıl söyleyecekti doktor ona içerideki minik bedenin bir melek olduğunu?

Bu bir soru değildi!
Doktor bunu asla söylemeyecekti, bakışlarından anlamasını bekledi kendine göre genç adamın...

Anlamak istemiyordu ki genç, çığlık atmak istedi sanki hiç yapmamış gibi. Ağrıyan boğazına aldırmadı, bir kez daha çığlık attı.
Doktor baktı genç adama, acıdı...
Yazık dedi, sevgilisini kaybetti...

Doktor kendine lanet okudu, yazık bana dedi; ne kadar sevdiği belliyken ben kurtaramadım şimdi gözleri kapalı olan küçük bedeni...

Namjoon, o ise şimdi kendine sövüyordu...

Saydı, sövdü, bağırdı, çağırdı... Namjoon, o çok aşıktı.
Aşıklar hep buluşamazdı ki bu dünyada, belki ileride evleneceğimiz kişi bizim gerçek aşkımız olamayacaktı.

~

"Kader" o öyle acımasızdır ki, yazılandan şaşmaz.
"İnsan" o kadar acınasıdır ki, yazılandan çıkmaz.

Namjoon'da bir insandı, şu anda acınasıydı. Sevdiğinin 'ölümünden' geçen 2. gün; gözleri kandan daha kırmızı, teni kardan beyaz, sesi varla yok arası. Görseniz sanırsınız yaşayan bir 'ölü'.

Namjoon'da ölmüştü sevdiğinin ardından, onunla ölmüştü Namjoon.
Cenazesine gidememişti, bir toprak atamamıştı onun bedeninin üzerine.

Kıyamazdı ki o sevdiğine, o toprağın altında üşürdü.
Cenazesinin olduğu gün gökyüzü ağladı Namjoon ile birlikte, bulutlar döktü içini topraklara...

Topraklar daha da soğudu, Jimin şimdi o kadar üşümüştür ki...
Koşup sarılmak istedi Namjoon, Jimin korkardı ki karanlıktan...

Küçükken hep yalnızdı Jimin, şimdi yalnız kalmasın istedi Namjoon. Yanına kendini gömsünler istedi, o da onunla üşüsün istedi...

Şimdi Namjoon Jimin için yaşayacaktı, söz vermemişti ama 'bulutlar ona öyle anlatmıştı'

~~~~

~gigisyoo

Devam edecek

Hadi izin veriyorum sövün🐤💨