SPRING DAY WILL COME SOON║ˢᵉʷᵒˡ ᶠᵉʳʳʸ ᵗʳᵃᵍᵉᵈʸ║✔︎

Chapter 2

කැප්ටන් POV :

" මේක ගොඩක් බරපතලයි. දැනටමත් නැව් බඳ ගිලාබහිනවා. කාටවත් බේරෙන්න පුළුවන් වෙයි කියලා හිතන්න අමාරුයි. ඉක්මනට රේඩියෝ තරංග සංඥා යවන්න මෙහෙයුම් කණ්ඩායමේ තත්වය කොහොමද?" මම ඇහුවේ මේ වුණ වින්නැහිය මොකක්ද කිය්ලා හිතන ගමන්. නැවට දරාගන්න පුළුවන් බර වගේ දෙගුණයක් පටවාගෙන එන්න අපිට සිද්ධවුණා. ඒ වගේ තත්ත්වයක් යටත් ප්‍රවේසමෙන් නැව ධාවනය කළ යුතු වුණත් වේගවත් හැරවීමක් සිදු කරන්න වුණේ අනපේක්ෂිතව. ලොකු හැරවීමක බරපතලකම දැන දැනත් ඇයි මම එහෙම කළේ?💔

" රේඩියෝ තරංගවලට ප්‍රතිචාර නැහැ සර්. මං හිතන්නේ සංඥා සම්බන්ධතා බිඳ වැටිලා. නැවේ හදිසි මෙහෙයුම් අංශය සතුව තියෙන ජීවිතාරක්ෂක බෝට්ටු සියල්ලම පාහේ ගිලිලා ඉවරයි. එක බෝට්ටුවක් විතරයි ඉතුරු වෙලා තියෙන්නේ. අපේ ජීවිතත් දැන් අනතුරේ තියෙන්නේ " දෙවැනි කපිතාන් කිව්වේ මගේ ඔලුව තවත් අවුල් කරමින්.

" වෙන කරන්න දෙයක් නෑ. කාර්ය මණ්ඩලයේ අය හැමෝම ඒ බෝට්ටුවට යන්න. අතන ළමයි, මිනිස්සු 300 දෙනෙක් බේරගන්න එක අමාරු වැඩක් ඒ නිසා අපිවත් බේරිලා ඉමු. හැමෝම යන්න" මගේ හිත මේක කොච්චර වැරදියි කිව්වත් මොලේ කිව්වේ තමන්ගේ පණට ආදරේනම් මෙතනින් යන්න කියලා. ඒ නිසා මම ඇතුළු කාර්ය මණ්ඩලය ඒ බෝට්ටුවට නැඟලා අපේ ජීවිත බේරගත්තා.

ඔව් මම කරන්නේ වැරැද්දක්, මම දන්නවා. මේ හැමෝම මැරුණොත් ඒක මගේ වැරැද්දක් වේවි. මම මගේ වගකීම් දැනටමත් පැහැර හැරලා...

ටිකෙන් ටික ඈතට යනකොට අපිට දැකගන්න ලැබුණා නැව ටිකෙන් ටික මුහුදට බිලිවෙන හැටි. දැන් නම් අංශක 90 ම අනිත් පැත්ත හැරිලා තියෙන්නේ. ඒ කියන්නේ හැමෝම දැන් වතුරේ ගිලිලා ඇත්තේ. ඒත් එක්කම මට දකින්න ලැබුණා ධීවර බෝට්ටු කීපයක් නැව පැත්තට ඇදිලා යන හැටි. ඈතින් මට පෙනුණා බේරාගැනීමේ කණ්ඩායමක් නැවේ ඇතැම් තැන්වල සැරිසරනවා. එයාලා බේරෙනවද කියන එක ගැන මට සැකයි. බේරාගැනීමේ කණ්ඩායම මොනවා කරනවද කියන්න මම දන්නේ නෑ. ඒත් හැම ජීවිතයක් ම රැකෙයි කියන එක බොරු බලාපොරොත්තුවක්.