SPRING DAY WILL COME SOON║ˢᵉʷᵒˡ ᶠᵉʳʳʸ ᵗʳᵃᵍᵉᵈʸ║✔︎

Chapter 3

"ඩොක්ටර්, මේ ළමයට සිහිය ආවා " කෙනෙක් කෑගහනවා මට ඇහුණා මේ කියන්න්නේ කවුරු ගැන කියලා බලන්න මට මගේ ඇස් ඇරලා බලන්න ඕනෑ වුණා.. ඇස් ඇරලා බලපු මට දකින්න ලැබුණේ හෙදියක් මං දිහා බලමින් හිනාවෙමින් ඉන්න හැටි. මට දැනුණේ මගේ මුළු ඇඟම තැලිලා වගෙයි. මට නැගිටින්න උවමනාවක් තිබුණත් මට ඒක කරන්න බැරිවුණා.
පේන විදිහට නම් මම හිටියේ හොස්පිටල් එකක.

එතකොටම ඩොක්ටර් කියලා හිතන්න පුළුවන් කෙනෙක් ඇතුළට ආවා. එයා මාව පරීක්ෂා කරනකම් මම මුකුත් නොකියා කල්පනාවක යෙදිලා හිටියේ මොකක්ද මට වුණේ කියලා මතක් කරන්න උත්සාහ කරන ගමන්,

"දැන් ඔයාට කොහොමද පුතා?" ඩොක්ටර් මගෙන් ඇහුවා.

"ම්... මං හිතන්නේ මම හොඳින්. ඒත් ඇයි මම මෙහෙ? මොකක්ද වුණේ?" මම ඇහුවේ මේ වෙලාවේ මට කිසි දෙයක් මතකයට නගා ගන්න තරම් ශක්තියක් නොතිබුණු නිසා.

"දැන් පුතාට හොඳයි වගේ. ඉන්නකෝ, නර්ස් මෙයාගේ දෙමව්පියන්ට කියන්න මෙයාට සිහිය ආවා කියලා " ඩොක්ටර් මගේ ප්‍රශ්නයට උත්තර දෙන්නේ නැතුව කතාව වෙනස් කළා. ඔම්මා, අප්පා? ඒ දෙන්නත් මෙහෙ ඉන්නවද?

ඒත් එක්කම මට කමක් දොර ඇරෙන සද්දේ ඇහුණා. එතනින් ඇතුළට ආවේ ඔම්මයි, අප්පයි. ඒත් මින් හා එතන හිටියේ නෑ.

මොනවා?... මින් හා... එතකොට දෝයෝන්?

මට ඉස්සෙල්ලා සිද්ධවුණු දේවල් ටිකෙන් ටික මතක් වෙන්න ගත්තා. නැව ගිලුණු විදිහ, එතකොට මින්හා වගේම දෝයෝන් පහළට වැටුණු විදිහ. මම එයාලගේ නම් කෑගහලා කතා කරපු විදිහ. මම වතුරේ ගිලුණ විදිහ. අන්තිමට ලෝකෙම අඳුරු වෙලා ගියපු විදිහ.

මගේ ඇස්වලින් කඳුළු ගලාගෙන යන්න ගත්තේ මටත් හොරෙන්. එයාලා තාමත් හොඳින් ඉන්නවා ඇති කියලයි මට හිතන්න ඕනෑ වුණේ. ඒත් එයාලට මොනවා හරි වෙලානම් එහෙම?

"පුතා? ඔයා හොඳින් නේද මගේ පුතේ? අනේ දෙවියන්ට ස්තූති වෙන්න ඕනේ." ඔම්මා කිව්වේ ඇස් දෙකේ පිරිලා තිබුණු කඳුළුවලට ඔහේ ගලාගෙන යන්න ඉඩ දෙමින් මාව බදාගන්න ගමන්. මමත් ඔව් මව බදාගෙන නිදහසේ මගේ උණුසුම් කඳුළු වැල්වලට ගලාගෙන යන්න දුන්නා. මං දැක්කා අප්පාත් පිටිපස්සට වෙලා මං දිහා කඳුළු පිරුණු ඇස්වලින් බලන් ඉන්න විදිහ. මම එහෙමම ටිකක් වෙලා ඉඳලා ඔම්මගේ තුරුලෙන් එළියට ඇවිත් ඔම්මා දිහා බැලුවා.