"မင္းပါးစပ္ကိုပိတ္ထား."
"ရွင္ကေရာ ဘယ္ေလာက္မ်ားအျဖစ္ရွိလို႔ေျပာေနရတာလဲ..."
"ဒီေကာင္မ ငါ့ကိုမ်ား! "
ခြမ္း!!
ဒုန္း!!
ပစ္ေပါက္သံမ်ားရိုက္ခြဲသံမ်ားနဲ႕ က်ယ္ေလာင္တဲ့ေအာ္သံေတြျပည့္ႏွက္ေနတဲ့ အိမ္ႀကီးရဲ႕ေခ်ာင္တစ္ေနရာမွာ 6ႏွစ္အ႐ြယ္ကေလးတစ္ေယာက္က နားႏွစ္ဖက္ကို အုပ္ၿပီး ေခါင္းငုံ႕ထိုင္ေနတယ္...။
ေအာ္သံက်ယ္က်ယ္ေတြကိုသူေၾကာက္တယ္...။ပစ္ခြဲသံေတြက စိုးရိမ္မႈေတြနဲ႕ေၾကာက္႐ြံ႕မႈေတြကိုေရာေထြးေစတယ္...။တိတ္ဆိတ္ေနတဲ့ညသန္းေခါင္ယံမွာ ဒီတစ္အိမ္သာညံစီေနတယ္...။မနက္က်ရင္ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့သလို တစ္ေယာက္ကိုယ္တစ္ေယာက္ဂ႐ုစိုက္မႈမဲ့စြာပဲ မ်က္ႏွာလႊဲေနၾကမယ့္ ဒီမိသားစုႀကီးထဲမွာ သူမေပ်ာ္ဘူး...။
ခဏအၾကာမွာ ေအာ္ဟစ္ေနသံေတြရပ္စဲသြားတယ္..။တံခါးကိုခပ္က်ယ္က်ယ္ေစာင့္ပိတ္လိုက္တဲ့အသံနဲ႕အတူ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ ပခုံးႏွစ္ဖက္ကလည္းဆက္ခနဲတုန္ခါသြားတယ္...။
"Jeon Jungkook!! "
ခပ္က်ယ္က်ယ္ေအာ္ေခၚသံေၾကာင့္ သူ႕မ်က္လုံးေတြဝိုင္းသြားတယ္...။အလ်င္အျမန္ထလို႔ ေခၚေနသူစီေျပးရတယ္...။ေနာက္က်သြားရင္ မိခင္ျဖစ္သူရဲ႕အဆုံးမသတ္ေသးတဲ့ေဒါသေတြက သူ႕စီပုံက်လာမွာသူေၾကာက္တယ္...။
"Omma..."
ခပ္တိုးတိုးနဲ႕မဝံ့မရဲေခၚတယ္...။လွည့္ၾကည့္လာတဲ့ မိခင္မ်က္လုံးေတြရဲ႕စူးရဲမႈေတြကိုသူေၾကာက္တယ္...။ခပ္ကုပ္ကုပ္ေလးေခါင္းငုံ႕ေနတဲ့သူ႕ကို မိခင္ကသေဘာမက်သလိုအၾကည့္မ်ိဳးနဲ႕ၾကည့္တယ္...။
"နင္လာ...ဒီနားလာစမ္း.."
"ဟင္အင္း.."
လက္ယပ္ေခၚေနတဲ့မိခင္ကိုစိုး႐ြံ႕စြာျငင္းတယ္..။အနားသြားတိုင္း ရိုက္ႏွက္တတ္တဲ့မိခင္ကိုသူေၾကာက္တယ္...။
"ငါနင့္ကိုလာလို႔ေျပာေနတယ္မလား...စိတ္ဓာတ္က ဟိုသူေတာင္းစားအိုႀကီးလိုပဲ.."
"အား..omma...နာတယ္..နာတယ္.."
နား႐ြက္တစ္ဖက္ကိုအားပါပါနဲ႕လိမ္ဆြဲခံထားရတာမို႔ ႐ုန္းမရစြာပဲ ဆြဲေခၚရာေနာက္ပါလာတယ္...။ဆြဲလိမ္ခံထားရတဲ့ နား႐ြက္ေလးတစ္ဖက္ကေတာ့ နီရဲေနမွာအေသအခ်ာပဲ...။ခြၽန္ျမေနတဲ့ လက္သည္းတစ္ခ်ိဳ႕ေၾကာင့္လဲ ျခစ္မိထားတဲ့ေနရာေတြက ေသြးေတြစိမ့္ထြက္ေနမွာလဲ အေသအခ်ာပဲ...။
