Bilinmeyen Özlem

Sezen Aksu

Bir Sezen şarkısı ile başladım. Sahi, neye başladım? İçimdekileri anlatmaya mı yoksa hayatımı dökmeye mi bilmiyorum. Tek bildiğim şey hiçbir şey bilmediğim. Hayatımın zor dönemlerinden birinde yazıyorum bunları. Özlemek ne kadar zor değil mi? Geçmişimi özlüyor gibi hissediyorum. Asıl komik olan geçmişimin berbat olması.. İşte bu yüzden neyi özlediğimi bilmiyorum. Geçmişten birini mi özledim? Hiç sanmam. Geçmişimin berbat olmasını sağlayan insanları neden özleyeyim ki? Ya da özledim mi? Gerçekten hiçbir şey bilmiyorum. Şu an içimde olan bu duyguyu tarif etmek istiyorum. Belki anlarsın, belki kendinden bir parça bulursun bende. Çok derin bir boşluk var sanki. Her an ağlayacak gibiyim, gülerken gözlerim doluyor kalbim sıkışıyor. Ölsem diyorum, geçecek sanki her şey. Çoğu insan böyle düşünür değil mi? Sahi, hayatı bu kadar sevmezken neden intihar etmeyiz? Kendi sevdiklerimiz için mi yoksa bizi sevenler için mi? Sana soruyorum ama ben de bilmiyorum cevabını. Sanırım asla da bilmeyeceğim. Yazmayı bırakıp dalıyorum şarkıya. Ne güzel söylüyor Sezen. Sanki benim için yazılmış gibi sözleri. Bir yerde okumuştum, acısı çok olan insanlar dinledikleri şarkının sözlerine dikkat ederlermiş. O zamana kadar dinlediğim şarkıların canımı neden bu kadar çok yaktıklarını anlamamıştım. Artık çok iyi anlıyorum..

Sevgiyle büyümek nasıl bir his hep merak ettim. Ya da gece yastığa başını koyduğunda hiçbir şey düşünmeden mutlu mutlu uyumak nasıl bir his onu da hep merak etmişimdir.  İlerde belki bu hissi tadabilirim. Ama çok uzun süreceğini sanmıyorum. Açıkçası bu hisleri tam olarak tatmış birine henüz denk gelmedim. Ya da mutlu insanlarla arkadaşlık yapamıyorumdur belki. Tam anlamıyla mutlu insan var mıdır ki? 

Aslında çok ufak şeylerle mutlu olunabiliyor. Bir hayvanın başını okşamak, onun karınını doyurmak gibi. Ya da yardıma ihtiyacı olan birine yardım etmek gibi. Bu hisleri birçok kez tattım. Çok huzur veriyor fakat uzun sürmüyor. Sanki huzurlu hissedince içimden bir ses bana sıkıntılarımı hatırlatıyor. İşte o zaman gidiyor o huzur.  "Gelen vurdu giden vurdu" diyor Sezen'im şarkısında. Gerçekten de öyle oldu. Bana da o insanların yaptıklarını unutup sessizce affetmek kaldı haberleri bile olmadan..  Affetmezsem ne olacak ki? Sadece kalbimde yük olarak kalacaklardı. Ben de onları affederek azat ediyorum kalbimden de aklımdan da. Doğru bir yöntem mi bilmiyorum ama işe yarıyor.  Kendime hayatta başarılar diliyorum..