The story of 1850

အပိုင်း (၁)

- သူတို့နှင့် သူတို့ရဲ့အနုပညာ

" ဆူးလ်ဂီ ဗီဇာလေးတွေရပြီနော် "

"ဟုတ်ကဲ့"

ရုံးကနေလောလောလတ်လတ်ရလာတဲ့ဗီဇာလေးကိုကိုင်ပြီး
ဆူးလ်ဂီအပြင်ဘက်ကိုထွက်လာတယ်။ဗီဇာမြန်မြန်ရ‌လို့တော်သေးတာပေါ့ မနက်ဖြန် လေယာဉ်မို့ လွန်ခဲ့တဲ့တစ်ပတ်အလောတကြီးလုပ်တာတောင် အခုမှရတယ်တဲ့။

စဉ်းစားထားတဲ့အတွေးတွေနဲ့တင် ဆူးလ်ဂီပျော်နေမိသည်။
ဆူးလ်ဂီကပန်းချီဆရာမတစ်ယောက်ပင်။လောလောလတ်လတ်မှ Artist Seulgiဆိုပြီးနာမည်ရထားသေးသည်လေ။ပြီးတော့ သူမကိုယ်တိုင်လည်း သူမရေးဆွဲထားတဲ့ ပန်းချီကားတွေကိုလေလံတင်ရောင်းလေ့ရှိသည်။ယခု လေယာဉ်လက်မှတ် အလျင်အမြန် ၀ယ်လိုက်ရတာ Netherlandကရဲတိုက်တစ်ခုကိုသွားဖို့ပဲ။ရဲတိုက်ကပိုင်ရှင်မရှိတာအတော်ကြာပြီတဲ့ အစောင့်တစ်ဦးနှစ်ဦးအဲ့သလောက်ပဲရှိတယ်ဆိုပဲ။ ဒီထက်စိတ်၀င်စားဖို့ကောင်းတာက ရဲတိုက်ထဲက ပန်းချီကားပဲ အဲ့ပန်းချီကားကို မြို့တော်၀န်ရဲ့ခွင့်ပြုချက်အရ ကျွမ်းကျင်တဲ့ Seulgiက လေလံတင်ပေးရမှာ။

အစက Netherlandဆိုတာအဝေးကြီးမို့ မသွားဘူး ငြင်းမယ်ပဲလုပ်ထားတာ ဒါပေမဲ့ ဆူးလ်ဂီရဲ့ သူငယ်ချင်း ဆွန်း၀မ်ကပိုပြီးစိတ်၀င်စားနေတယ်။ရဲတိုက်ကြီးရဲ့ပုံပြလိုက်ကတည်းက အဲ့ကိုသွားမယ် တကဲကဲလုပ်နေတာ ဆွန်း၀မ်ကတော့ ဆူးလ်ဂီလိုမဟုတ်ဘူး စာရေးဆရာမတစ်ယောက်ပဲ။သိပ်ကိုကျော်ကြားတဲ့စာရေးဆရာမမို့ တခါတလေနားနားနေနေ နေဖို့တောင်အချိန်ရမရှိခဲ့ဘူး။

ဆွန်း၀မ်က ခရီးသွားရတာကိုသိပ်မုန်းတာ။ဒါပေမဲ့ ဒီခရီးစဉ်မှာတော့ သူမစိတ်ဆန္ဒအတော်ကိုထပ်သန်နေတယ်ပဲပြောရမလား ရဲတိုက်ကြီးရဲ့အကြောင်းကို စာရေးချင်သတဲ့ မှတ်တမ်းချင်သတဲ့ ဆူးလ်ဂီသူမကို အဲ့ရဲတိုက်ရဲ့ပုံပြလိုက်တဲ့အချိန်ကြရင်လည်း ရင်ဘတ်ကိုဖိပြီး ရဲတိုက်ကိုတစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေတတ်သေးသတဲ့

" ဆွန်း၀မ် "

"အင်း ပြော"

"ဗီဇာတွေ ရလာခဲ့ပြီ"

သူမ ဗီဇာကိုင်ထားတဲ့လက်ကိုရမ်းပြတော့ ဆွန်း၀မ်ကနောက်လှည့်ပြီး မဆိုသလောက်လေးပြုံးတယ်။ ပြီးတော့ laptopနဲ့စာပြန်ရေးနေလိုက်တယ်