MOKİTA+18

3.ÖLÜMÜN ZEHRİ

Bu kitapta geçen olaylar ve kurumlar tamamen hayal ürünüdür.Her ayrıntısı kurgudan ibarettir.

3.ÖLÜMÜN ZEHRİ

Moye moye,Teya Dore

Japanya,Tokyo

Hayatımın başlancı notalarımdı,onlar sustuğu zaman benim sonum olacaktı.Ben notalarıma değil melodime son vermiştim.

Artık o yoktu,artık çocukluğumdan bana kalmış bir anım yoktu.Çünkü onu kendi ellerimle bir dava uğruna öldürmüş bir katildim.Artık bana benlikle sarılabilecek bir insanı kendi ellerimle ateşe savurmuştum.

Artık Akira yoktu,artık olmayacaktı çünkü ölmüştü.Bir söz uğruna acımasızca bir insanı öldürürmüydün,ben öldürdüm.
Yıllarım yıllanmış gibi acımasızca ayaklarım beni oraya götürüyordu.Küt kömür karası saçlarım sert düşen yağmurun altında daha fazla dayanamamış ıslanmıştı.Siyah deri eteğim kalçalarıma çekilirken soğumuş demirin üzerinde gitmek rüzgarı kemiklerime kadar hissetmemi sağlıyordu.Motoruma gaz vererek kendimi yola bıraktım.Soğuk demire dokunan parmaklarım damarlarıma kadar gazı köklerken ruhum beynime savaş açıyordu.Uzun süren yolumun ardından motorumu parkederek yakmış olduğum binaya giriş yaptım.Gecmişin izleri,geçmişden kalan bazı izler ardımda duyulan sesler,zihnimin benimle oyun oynadığı saatler.Benim cehennemim bir yakınımın ölmesi değildi çünkü bu hayatta sadece Akirayı kaybetmemiştim.

Hayatımın başlangıcı notalarımdı,onlar susduğu zaman benim kıyametim olurdu.

Adımlarımı kül binaya ilerlettim.Acımasızca geçip giden zamanda onu kendi ellerim ile ateşe itmiştim.Bu durumdan pişman değildim Akira benim çocukluğumdu ama karşımdaki kişi beni doğurmuş büyütmüş bir kadın,annem bile olsa acımasızca bir damla göz yaşı dökmeden öldürmeye razıydım.
İfademi alan polis memurunun da dediği gibiydi o bakteri bana bulaşmış olsaydı Akira benim için canını verirdi ama ben onun canını almakla yetindim.

Dakikalar ilerlerken saatler önce yanmış ve sönmüş olan kül yığınına gözlerimi gezdirdim.O artık ölmüş bir bedenden ibaretti.Cantamdan kavanozu çıkararak onun küllerini doldurdum bu durum oldukca tuhaftı fakat Akira'nın ailesinin kendine ait bir geleneğiydi.Onun küllerini çantama kattığımda ruhunu hissetmişim gibi ağırlık çökmüştu omuzlarıma.Son defa ailesinin geleneğini onun için son defa uyglayacaktım.Onun küllerini bir kiliseye bağışlayacaktım benim dinime mensup davranışlar değildi çünkü ben bir dine mensup değildim.

Seni Tanrı bile kabul etmez Esved.

Zamanın ıssız kavramları saleseleriyle beni boşluğuna yutarken bir bataklığa saplanışım gibi zihnim beni bu kabusdan kurtarmaya çalışıyordu.Adımlarım isli koridorlardan uzaklaşıyor son defa buraya gelmemek üzere bakıyordum.Soğuk esinti yüzüme çarparken kanımın uyuştuğunu hissettim.Beni biraz uzağımda bekleyen Tokyonun sesi uzaklaşıyor gibiydi ama onu uzaklaştıran mesafeler değil şiddetli rüzgardı.Kısa sürede motoruma vardığımda benim küçük iblisim adımlarını hızlandırdı.Sık düşen yağmur bedime mermi gibi düşüyor hızlanmaya devam ediyordum.