Coffee Series #1: A cup of memories

Part 3:

Miss Anon Kim <Coffee Series #1>

A Cup of Memories <Part 3>

•C • O • F • F • E • E • S • E • R • I • E • S•

Napadilat ako nang maramdaman kong may humawak nanaman ng kamay ko. Inaasahan ko na mukha niya ang bubungad sa akin katulad ng nasa isip ko, pero nagka-mali ako. Bumungad sa harap ko ang maputla niyang kamay at isang puting kumot na nakabalot sa katawan niya. Matamlay syang naka-upo sa kama niya habang nakangiti sa akin kaya pinunasan ko agad ang mukha ko.

"Hi love" bulong niya pa.

"Nakatulog nanaman ba ako? S-sorry"

"No, it's okay. Sabi ko naman sa'yo diba, ayokong magkasakit ka" napalunok ako sa sinabi niya.

The scene wherein he gave me a cup of coffee was just a dream. Isang panaginip na hinihiling kong sana ay may chance pang mangyari ulit.

We're at hospital right now. Mike was diagnosed with terminal leukemia, cancer on blood. Ayaw na ayaw niya akong napupuyat dahil natatakot syang magka-anemia ako. Pero sya ito ngayon, may sakit sa dugo. I was supposed to visit him only, kaso pag dating ko ay tulog pa sya kaya naman nag stay ako, hindi ko akalain na makakatulog ako.

Buntong hininga kong inayos ang kumot niya at hinawakan ko ang kamay niyang may naka-tusok na karayom. Pumayat sya lalo dahil sa sakit niya, pero kahit ganun ay gustong gusto ko pa rin hawakan ang kamay niya.

"Bakit? May problema ba?" He asked weakly.

Tumayo ako at nanginginig na lumapit sa kanya. Sya naman ay nag tatakang tumingin sa akin. Lumapit ako sa kanya at inayos ko ang suot niyang bonnet sa ulo, wala na rin siyang buhok ngayon, saka ko naman hinawakan ang pisngi niya. Tears started to fall, para iyong tubig sa isang gripo na walang tigil sa pag bagsak.

"Mike, I love you so much..." I said behind my falling tears.

"I love you too..." I smiled as he held my hands and put it into his heart.

"Alam mo ba kung anong nagpapagising sa akin araw-araw?" I stared at his teary eyes, waiting for him to continue what he's about to say.

"It's you... You're my coffee that wakes me up everyday." Natawa ako sa sinabi niya. Parang naaalala kong sinabi na niya iyon sa akin dati.

"You're my strength that makes me strong para labanan tong sakit na toh..." tears fell again as if it doesn't know how to stop.

"But right now, you're the one who should be strong" binaba niya ang kamay ko at inayos ang pagkakahiga niya.

"Inaantok ka na ba?" Pinunasan ko ang luha sa pisngi ko. Pumikit sya saka tumango.

"I have two small favors for you"

"Hmm? Ano naman yun?"

"First is, I want you to be strong. Kahit wala na ako, can you do that for me."

"Of course...but please, you promised me that you would fight this, right?" He closed his eyes and smiled.

"Yeah..." dumilat sya at nginitian ako. Napapansin kong nanghihina na talaga siya.

"Love.."

"Hm?"

"I feel too sleepy right now"

"Gusto mo na ba matulog? Anong...anong gusto mo? Dagdag na unan? Ano? May--may gusto ka ba ngayon" Natataranta ako na parang ewan ngayon.

"Will you buy me a cup of coffee please? Just this day, bilhan mo ako ng kape" sinamaan ko sya ng tingin. Alam niyang bawal sya sa kape sabay nagpapabili sya ngayon.

"Seriously?! Ghad Mike, you know that--

"N-no!" Nanghihina syang natawa. "Don't worry. I don't have any plan on drinking it. I...I just wanna ask you to buy it. Please?"

Tinitigan ko sya. Hindi ko alam ang pinupunto niya. Siguro nga ay mas magandang umalis muna ako saglit para makatulog na rin sya.

"T-that's my second favor on you...will you do it for me...please?"

Napapalunok akong tumango. Labag man sa kalooban ko ay sinunod ko ang sinabi niya. Mula pag labas ko ng pintuan ng hospital room niya ay nakatingin pa rin ako sa kanya, kita ko pa nga ang malawak niyang ngiti. Tinaas pa niya ang kamay niya at nag wave roon. Nag wave rin ako pabalik.

"I'll be back, love" sambit ko ng walang boses. Tumango naman sya, senyales na nagets niya ang sinabi ko.

Naiiyak ako sa di ko malamang dahilan. He just asked me to buy a coffee for him. Humihingi sya sa akin ng kape. He said that I'm his coffee yet he's asking for a real one. I have a bad feeling for this.

"Patient at room 1507, Mike Querera. Time of death...10:07pm"

At a sudden blink of my eye, he died. And that makes me realize that he asked a cup of coffee to me because he doesn't want me to see him suffering. He doesn't want me to see him dying infront of me. He told me that I'm his coffee, that I'm the one who helps him woke up everyday. And he just asked me to leave, for him to get his rest.

•C • O • F • F • E • E • S • E • R • I • E • S•