Είμασταν σε μια αιώρα ακίνητοι και σύξυλοι από την ομορφιά που μας έκαιγε, μπροστά μας άφηνε σιγά η κούνια να κάνει το πέρα-δώθε της και εμείς γελώντας να την κοιτάμε, δίπλα μας τα γιασεμιά τα σκουτουλιζουνε και εμείς να φταρνιζόμαστε ακατάπαυστα. Λίγες ακτίνες του ουρανού μας περιτριγύριζαν και μου ειπες ότι σε πνιγεί -αναρωτήθηκα μέσα μου, μα γιατί;-. Μου ειπες ποσο σε πνιγεί αυτός ο κόσμος και ποσο μικρός είναι για σένα, τα συναισθήματα σου δεν χωράνε σε λίγα σύνορα μέσα και καταφεύγεις σε ταξίδια, μακρινά και ονειρεμένα μα τόσο ησυχα. Είσαι ένας βράχος που μόνος του στέκεται και μετακινείται που και που όταν δεν κουμπώνει κάπου, μέχρι να βρει αλλάζει ωκεανούς που θα ταιριάξει και ταράζει τα νερά τους, στο πέρασμα αυτό, αφήνει διάφορους σημαδευμένους ναύτες που χρόνια μένουν σε ένα πλοίο να μετακινούν πλοία και θηρία.
Για έναν βράχο.
YOU ARE READING
Ποίηση του ανεξερεύνητου εγώ μου.
PoetryΔεν κατατάσσομαι ποιηταί εγώ, είμαι ενα ανεπιτήδευτο σκουπίδι που στα κρυφά γράφει και μιλάει στα φαντασματα. //Αφιερωμένο σε όσους γράφουν, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό // Συλλογίζομαι τον πόνο σα και τον καταλαβαίνω, πονά να γράφεις, ομως ο άγνωστο...
