Μην με εγκλωβίζεις μέσα σε κουτιά
Νιώθω ασφυκτικά με αυτά που μου φοράς
Πνίγομαι
Δεν ξέρω να κολυμπάω είναι βαθιά
Φοβάμαι και τρομάζω με αυτό το άγνωστο το μαύρο που με πας
Μισώ ότι αγαπώ και είναι κακό γιατί ποτέ δεν παίρνω αυτό που επιθυμώ
και όταν το πάρω ίσως να εξαφανίζομαι γι'αυτό και με θεωρώ ύπαρξη αυτοκαταστροφικη γιατί,
θέλω να πονώ και εσύ δεν με καταλαβαίνεις και όσο με θέλεις άλλο τόσο δεν σε θέλω εγώ,
φύγε σε μισώ και πονώ
παρτο πάλι απο την αρχή γιατί αιμορραγω και φωνάζω σ'αγαπω
Μα έφυγες που να το ακούσεις αυτο
Συγγνώμη, πάλι σ'αγαπώ
πες μου λόγια που θέλω να ακούσω πάλι,
ασε με να ξανα νιώσω την παλιά μου ζάλη.
Μεσα στα χρόνια ξέχασα την γεύση της
Είναι τόσο μεθυστικά υπέροχη που με αφήνει άπραγο
Κι όταν την ξανα κοιτώ λέω θεε μου πόσο αλλαξε
το πρόσωπο αυτό που κοιτούσα με θαυμασμό
Και έλιωνα μέσα σε δύο μάτια διαμάντια
παλια μου ζάλη δωσε μου κάτι απο τότε να νιώσω ξανα ζωντανός
Μπας και θυμηθώ πως είναι να αισθάνομαι κάτι όμορφο και μεθυστικό
Βαλε με σε αυτό το χορό να πέσω πρώτος στα πόδια σου
Και να σε παρακαλώ να γυρίσεις πάλι εδώ
Μα συγγνώμη, ξέχασα πως
Δεν έχει πισωγυρισμα εδώ
Ολα είναι στάχτες και δεν επιθυμώ να ξανά καω
-Κ.Γ.
YOU ARE READING
Ποίηση του ανεξερεύνητου εγώ μου.
PoetryΔεν κατατάσσομαι ποιηταί εγώ, είμαι ενα ανεπιτήδευτο σκουπίδι που στα κρυφά γράφει και μιλάει στα φαντασματα. //Αφιερωμένο σε όσους γράφουν, οτιδήποτε κι αν είναι αυτό // Συλλογίζομαι τον πόνο σα και τον καταλαβαίνω, πονά να γράφεις, ομως ο άγνωστο...
