Tahan na Malaya

PROLOGUE

It's a one gloomy afternoon, malamig ang hangin at nagbabadya ng bumuhos ang ulan. Mukhang nakikisama ang panahon sa mga tao ngayon dito, nature knows that we're all grieving. Madaming tao ang pumunta na hindi ko inaasahan, she must be happy right now. I talked to some of them kanina, mga natulungan pala niya just like how she helped me and my other friends.

You left with peace, madaming nagmamahal sa'yo isa na ako doon at sana nahanap mo na ang kalayaan, mahal ko.

"Ano? Pupunta ba siya?" Mahinang tanong ni Trumpet pagka-upo sa tabi namin ni San, siya nalang ang hinihintay naming dumating.

"Hindi nag-rereply sa mga text ko eh, 'di rin sumasagot sa tawag," sagot niya pabalik.

"Hayaan niyo na, hindi na siguro pupunta 'yon. 'Di na ba kayo nasanay?" Biglang salita ni Lorde sa likuran ko na naka-suot pa ng itim na shades habang nakahalukipkip.

Kadarating lang niya siguro dito dahil wala naman siya kaninang pagkadating ko. "Hindi na 'yon magbabago, kapag humihirap na para sa kanya ang mga bagay-bagay bigla na lang nawawala," dagdag pa niya, he sighed after.

Ilang saglit lang ay nag-simula na ang misa nang mag-simula namang bumuhos ang malakas na ulan.

"noah, mauna na kami sigurado ka bang di ka pa uuwi? baka lumakas pa yung ulan niyan" nag-aalalang tanong ni Trumpet kasama niya si Lorde, San, at ang iba pa naming mga kaibigan. "nah, I'll stay here for a while. we'll just gonna have a little chat, you guys go na ingat kayo pauwi." may bahid man ng pagaalangan ang mga kaibigan na huwag munang umalis ay nakumbinsi din naman ni Noah silang umuwi na para makapag pahinga after all they deserve all the rest.

I decided to stay, ayoko muna siyang iwan because leaving her side means she's really gone and i know for sure na sa oras na makauwi ako ay doon ko lang mararamdaman lahat, the empty spaces that she had left in me.. it will never be filled without you, it will never be filled if it's not you.

"why do you have to leave so soon?" panimula ko. I never once shed a tear when she left, kahit na kanina bago siya tuluyang kunin samin pero ngayong mag-isa nalang ako ay nararamdaman ko na ang lahat, hindi na napigilan ng mga luha ko ang bumagsak mga luhang naipon ko nitong mga nagdaang araw. I've been pulling myself together para lang hindi mag-alala ang mga kaibigan namin pero hindi ko na talaga kaya.

"i told you na tutulungan kita, p-pero napakatigas talaga ng ulo mo! putangina. you helped me but why won't you let me help you? you're so unfair to me Tine, you know that?" patuloy ko sa pag-iyak.

"if life really is just all about rainbows and unicorns just like what you've said to me the first time we met, would you have stayed like how you made me stay?"

end of prologue.