Onbegrijpelijke Raadsels #21

131 6 0
                                    

De rest van die dag zat ik naast Daan's bed. Ik kon het niet verkroppen dat hij er zo bij lag. Marion belde me om de tien minuten, maar dan liet ik de telefoon overgaan. Ik had geen zin om met iemand te praten. Om 20:32 voelde ik een hand op mijn schouder. Ik keek om. "Marion?!" zei ik verbaasd, "Wat doe jij hier?". "Wat denk je?". Ik fronste mijn wenkbrauwen . "Ik kom hier omdat ik heel erg ongerust was Eva! Je nam je telefoon niet op en...". Maar ik liet haar niet uitspreken. "Wat dacht je dan? Ik ben in een ziekenhuis! Dan ga je niet bellen!" snauwde ik voor ze haar zin af kon maken. "Ja... Ja dat weet ik wel... Uh..." stamelde ze verschrikt. Ik legde een vinger op haar lippen ten teken dat ze stil moest zijn, fluisterde zachtjes "Sorry!" en kuste haar.

FM ~ RaadselsWaar verhalen tot leven komen. Ontdek het nu