4️⃣ လှပသော တစ်စုံတစ်ရာ [ Something beautiful ]

အပိုင်း ( ၃ )

Unicode font

လှပသောတစုံတရာ (Something Beautiful)
အပိုင်း (၃)

ကောင်းမွန်ဘဲလ်သံကြားလို့ အခန်းတံခါးဖွင့်ကြည့်လိုက်မိတော့ Luggage အကြီးကြီးနှစ်လုံးနဲ့ ကာတွန်းရုပ်အိတ်ကြီး တစ်လုံးနဲ့ ရပ်နေတဲ့ ကေသရီ။
“အော် မကေသရီ ဏီဏီဆီလာတာလား”
“ဟုတ် ကိုကောင်းမွန် ဏီဏီရော”
“ရှိတယ် မကေသရီ အထဲဝင်ပါဦး”
အထုပ်တွေကို အူကြောင်ကြောင်ကြည့်နေတဲ့ကောင်းမွန်ကို ကေက ပြောလိုက်သည်။
“ဏီဏီပစ္စည်းတွေလာပို့ပေးတာ”
“ဗျာ”
ယောကျာ်းနောက်လိုက်ပြေးတဲ့ညီမနောက်ကို အထုပ်တွေလိုက်ပို့တဲ့အစ်မလဲရှိသေးလေသည်။ ကောင်းမွန်အထုပ်တွေကို ဆွဲကူလိုက်သည်။ ကေက ကောင်းမွန်အခန်းထဲတစ်ချက်ဝေ့ကြည့်ကာစပ်စုလိုက်သည်။ မဆိုးလှပါ။ အိပ်ခန်းနှစ်ခန်းနဲ့ မီနီကွန်ဒိုလေးဟာ သူတို့နှစ်ယောက်နေဖို့အတွက်တော့ အနေတော်ပင်။
“ဏီဏီ ဘာလုပ်နေတာလဲဟင်”
“ခုနတုန်းက ငိုပြီးမောလာလို့အခန်းထဲဝင်သွားတာ အိပ်ပျော်နေပြီထင်တယ် အသံမကြားတော့ဘူး ဟိုအခန်းထဲမှာရှိတယ်”
အခန်းတံခါးဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ ကုတင်ပေါ်မှာကွေးကွေးလေးအိပ်ပျော်နေတဲ့ညီမလေးကိုကြည့်ပြီး ကေသနားတဲ့ကြားက ရယ်ချင်မိသည်။ စိတ်ညစ်နေလို့သာတော်သေးသည်။ နှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်အိပ်ပျော်နေပုံက ဘာအပူအပင်မှမရှိသလိုပင်။
“ကိုကောင်းမွန် ကျွန်မညီမလေးကိုစောင့်ရှောက်ပေးပါနော် ဖေဖေကအရမ်းစိတ်ဆိုးနေတာ ကိုကောင်းမွန်ကိုမေးတုန်းက ဝန်မခံပဲ အခုမှခိုးပြေးလို့ဆိုပြီး….”
“ဟို တခုခုအထင်လွဲနေပြီထင်တယ် မကေသရီ”
“ကေလို့ပဲခေါ်လို့ရပါတယ်ကိုကောင်းမွန် အမျိုးတွေဖြစ်နေပြီပဲ ဒါပေမယ့်ကျွန်မကအစ်မဆိုတော့ဝါကြီးတယ်နော်”
ပြုံးပြုံးလေးနဲ့ရင်းရင်းနှီးနှီးစနှောက်နေတဲ့ကေကို ကောင်းမွန်ကရှင်းပြဖို့ကြိုးစားလိုက်သည်။
“ခဏထိုင်ပါဦး ကျွန်တော်သေချာရှင်းပြပါမယ်”
ကေက ခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး။
“ဟုတ် ဖေဖေကတော့ သူ့အချစ်ဆုံးသမီးယောကျာ်းနောက်လိုက်ပြေးတယ်ဆိုတော့ စိတ်ဆိုးနေတာပေါ့ နောက်ကို ပြန်ခေါ်မှာပါ အခုတော့သိတဲ့အတိုင်း စိတ်ဆိုးနေတော့ အိမ်ရိပ်တောင်လာမနှင်းခိုင်းနဲ့တဲ့ ကျွန်မလဲတတ်နိုင်သလောက် ဖြောင်းဖျပေမယ့်မရဘူးရှင့် ကိုကောင်းမွန်က လူကောင်းဆိုတော့ ဏီဏီကို သားမှတ်မှတ်၊ မယားမှတ်မှတ်ပေါင်းမှာပါလို့..”
“မဟုတ်ဘူး ကေသရီ အန်ကယ်အထင်လွဲသွားတာ”
“ရှင် ဘာကိုအထင်လွဲသွားတာလဲ”
ကေသရီစိတ်ထဲသရုပ်ဆောင်ကောင်းလွန်းတဲ့ကိုယ့်ကိုကိုယ်အကယ်ဒမီပြန်ပေးနေမိသည်။ နားမလည်နိုင်သလို မျက်တောင်လေး ပုတ်ခတ်ပုတ်ခတ်လုပ်နေရင်း ရယ်ချင်စိတ်ကိုမနည်းထိန်းနေရသည်။
“ကျွန်တော်နဲ့ဏီဏီကိုလေ ကျွန်တော်တို့ခိုးပြေးတာမဟုတ်ဘူး”
ကေက ဘာမှမသိပဲ စဉ်းစားနေသလိုပုံစံနဲ့
“ခိုးပြေးတာမဟုတ်ဘူးဆိုတော့ ဘာကိုပြောတာလဲမသိဘူး ရုံးကလူတွေကလဲ ရှင်တို့ခိုးပြေးသွားတယ်လို့ပဲပြောနေကြတာ ကျွန်မတို့အသိုင်းအဝိုင်းထဲ ဒီအကြောင်းတွေအားလုံးပြန့်နေပြီးမှ ခိုးပြေးတာမဟုတ်ဘူးဆိုတော့ ကျွန်မညီမလေးကို ကိုကောင်းမွန်ဘယ်လိုတာဝန်ယူပေးမှာလဲ”
“ဗျာ…. ဟာ အထင်မှားကုန်ပြီ ဏီဏီတော့ဒုက္ခပဲ ကျွန်တော်ဘယ်လိုလုပ်ပေးရမယ်မှန်းမသိတော့ဘူး”
သူ့အတွက်ကိုစိတ်မပူပဲ ဏီဏီအတွက်သာစိတ်ပူနေတဲ့ကောင်းမွန်ပါ။
“ကိုကောင်းမွန်နဲ့ခိုးပြေးတာမဟုတ်ရင် ဏီဏီကဘာလို့ဒီကိုရောက်နေတာလဲ ခိုးရာလိုက်ပြေးဖို့ဖုန်းပြောပြီးထွက်သွားတာ လိုက်ရှာတော့ ဒီမှာလာတွေ့တာမလား ဖေဖေလဲကိုကောင်းမွန်နဲ့ခိုးပြေးတယ်ပဲထင်သွားတာပေ့ါ ရုံးကလူတွေကလဲ နှစ်ယောက်ကိုအမြဲတတွဲတွဲတွေ့နေရတော့ ကိုကောင်းမွန်နဲ့လိုက်ပြေးတာဆိုပြီးပြောနေကြတာ”
ကြံရာမရဟန်ဖြင့်စိတ်ရှုပ်နေသူကိုကြည့်ပြီး ကေသနားလဲသနားမိသည်။ သူ့ခမျာ ဏီဏီအတွက် စိုးရိမ်နေပုံပင်။
“ကျွန်မ အခန်းထဲသွားလိုက်ဦးမယ်”
ကေသရီကအခန်းထဲဝင်သွားတော့ ဏီဏီရဲ့အထုပ်တွေကို ကောင်းမွန်ကအခန်းထဲသွင်းပေးလိုက်ပြီး ပြန်ထွက်လာခဲ့သည်။
ကေက အိပ်ပျော်နေတဲ့ညီမမျက်နှာကို ငုံ့ကြည့်လိုက်ရင်း စိတ်မကောင်းဖြစ်သွားမိသည်။ ကလေးသာသာအသိဉာဏ်နဲ့ ဇွတ်တရွတ်လုပ်တဲ့ဏီဏီကို အခုလိုအဖြစ်မျိုးနဲ့မကြုံစေချင်ပါ။ တကယ်လဲယောကျာ်းနောက်လိုက်ပြေးတာမဟုတ်ရပဲ။ ထူးဇော်နဲ့သာလိုက်ပြေးသွားရင်ဖေဖေအမှန်တကယ်ကိုစိတ်ဆိုးပါလိမ့်မည်။ အခုလိုဖြစ်သွားတော့လဲ တမျိုးကောင်းတာပင်။ အချစ်အတွက်ပူလောင်နေရတဲ့သူ့ဘဝလေး အေးအေးချမ်းချမ်းတည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ဖြစ်သွားလိမ့်မည် ထင်ပါသည်။
ကာတွန်းအိတ်ကြီးကိုဖွင့်ကာ အရုပ်တွေထုတ်ပြီး ကုတင်ပေါ်တန်းစီတင်ပေးနေတဲ့ကေကို အပေါက်နားကနေ ရပ်ကြည့်နေတဲ့ကောင်းမွန် အံ့သြနေမိသည်။ Stitch အရုပ်အကြီးကြီးတစ်ရုပ်အပါအဝင် အမျိုးအစားပေါင်းစုံငါးရုပ်တင်ပြီး အိတ်ထဲလဲဘာမှရှိတော့ပုံမပေါ်ပေ။ အိပ်ပျော်နေတဲ့ဏီဏီကတော့ တုတ်တုတ်မှမလှုပ်ပေ။
“ကိုကောင်းမွန် ဒီဗီရိုကသုံးလို့ရလား”
“ဟုတ်ကဲ့ ရတယ် ကျွန်တော့ပစ္စည်းနည်းနည်းပဲရှိတာ ကျွန်တော်ထုတ်ပေးမယ်”
သူ့အကျီၤတွေကို ကျွတ်ကျွတ်အိတ်နဲ့အပြေးလွှားကောက်ထည့်လိုက်ပြီး ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ကေကတော့ Luggage နှစ်လုံးဖွင့်ကာ သူ့ညီမအဝတ်အစားများကို သပ်သပ်ရပ်ရပ်ထည့်ပေးနေလေသည်။ လက်ကိုင်အိတ်နှစ်လုံးတောင်ပါ လိုက်သေးသည်။ ယောကျာ်းနောက်လိုက်ပြေးပါတယ်ဆိုတဲ့ညီမနောက်ကိုလိုက်ပြီး အပြည့်အစုံလာလုပ်ပေးနေတဲ့အစ်မမျိုး ဒီတစ်ယောက်သာတွေ့ဖူးလေသည်။ အားလုံးထည့်ပြီးသွားတော့ Luggage ထဲမှာ Make-up Box နဲ့ ကျွတ်ကျွတ်အိတ် တစ်လုံးသာကျန်နေသည်။ ကောင်းမွန်ရဲ့ ဘာမှမရှိတဲ့စားပွဲခုံကို သေချာသုတ်ကာ ထိုအိတ်ကိုဖွင့်ပြီး အလှတင်တဲ့ အရုပ်ပိစိလေးပေါင်းစုံကို တန်းစီပြီး တင်ပေးနေပြန်သည်။
“မှန်တင်ခုံလဲမရှိဘူး”
သူ့ဘာသာတီးတိုးရေရွတ်ပြောနေတဲ့ကေကိုကောင်းမွန်မေးချင်ပါသည်။ ဏီဏီကိုသူနဲ့တကယ်ကြီး ပစ်ထားခဲ့တော့မှာလား ဆိုတာကိုပေါ့။ တခဏအတွင်းမှာပဲ သူနေခဲ့တဲ့အခန်းလေးဟာ မိန်းကလေးတစ်ယောက်အခန်းအဖြစ် အသက်ဝင် လှပသွားခဲ့သည်။
“ဏီဏီကအရုပ်လေးတွေအရမ်းချစ်တာ သူ့အခန်းထဲမှာဆိုအရုပ်တွေအပြည့်ပဲ သူအရမ်းကြိုက်တာလေးတွေပဲ ရွေးယူလာတာ”
တော်သေးတယ် ရွေးယူလာလို့ပဲ။ အားလုံးသာယူခဲ့ရင်အခန်းဆံ့မည်မထင်ပါ။
“မနက်ဖြန်ကျရင်မှန်တင်ခုံဝယ်ပြီးလာပို့မယ် ဘယ်နားထားရင်သင့်တော်မလဲဟင် အလင်းရောင်ရတဲ့နေရာဆို ဟိုနား…”
မှန်တင်ခုံထားဖို့နေရာ စဉ်းစားနေတဲ့ကေက ကောင်းမွန်အဖြစ်ကိုရိပ်မိပုံမရ။ အလှကြိုက်တဲ့သူ့ညီမလေး အလှကောင်းကောင်းမပြင်ရမှာကိုသာ ပူပန်နေပုံပင်။ ကောင်းမွန်ကခေါင်းကုတ်မိလိုက်ရင်း
“ကေသရီ ဏီဏီကဒီမှာပဲနေတော့မှာလားဟင်”
ကေသရီက ကောင်းမွန်ကိုနားမလည်သလိုလှည့်ကြည့်လာခဲ့သည်။
“ဒီမှာမနေလို့ဘယ်နားသွားနေရမှာလဲကိုကောင်းမွန် ဖေဖေကအရမ်းစိတ်ဆိုးနေတာ သူ့မှာသွားစရာနေရာမရှိဘူး ပြီးတော့ အခုအချိန်မှာရှင်တို့ကခိုးပြေးပြီးသား လင်မယားဖြစ်နေပြီလေ”
အထင်လွဲနေတာတွေကို သေချာဖြေရှင်းရန်စကားလုံးရှာနေစဉ် ဘောင်းဘီအိတ်ထဲကဖုန်းသံမြည်လာခဲ့သည်။
“ဟဲလို”
“ဟဲလိုမနေနဲ့ဟေ့ကောင် မင်းမိန်းမခိုးပြေးသွားတာဆို”
“ဟင် မင်းဘယ်ကကြားတာလဲသားတူး”
“မင်းတို့ဘော့စ်သမီးကိုခိုးပြေးသွားတာဆို ဘားမှာတွေ့တဲ့ကလေးမလေးမလား ငါထင်သားပဲ မင်းအဲ့ဒီကောင်မလေးကို ကြိတ်ကြွေနေတယ်ဆိုတာ”
ကောင်းမွန် ကေကိုမလုံမလဲကြည့်မိရင်း သူ့အခန်းထဲဝင်လာခဲ့လိုက်သည်။
“မင်းဘယ်ကကြားတာလဲလို့”
“အံမယ် မင်းကဖုံးဖိဖို့ကြိုးစားနေတာလား ဇင်ကိုပြောတာလေ ဒီနေ့ခိုးပြေးသွားတာဆို မင်းကအခုဘယ်မှာလဲ”
“ဘယ်မှာရမှာလဲ ငါ့အိမ်မှာပေါ့”
“ဟ ပိုင်လှတယ် အေးလေ မင်းတစ်ယောက်ထဲနေတာကို တခြားနေရာကိုခိုးပြေးစရာမှမလိုတာ”
သူဘာမှထပ်မရှင်းပြချင်တော့ပါ။ ဘယ်ကထွက်မှန်းမသိတဲ့သတင်းတွေကြောင့် သူနဲ့ဏီဏီကိုလူတွေအထင်လွဲကုန်ကြပြီ။ သူကကိစ္စမရှိပေမယ့် ဏီဏီနိုးလာရင် ဘယ်လိုဖြစ်ဦးမလဲမသိပေ။ မြန်မာပြည်ခြေချတာနဲ့ တန်းပြီးမိန်းမရတဲ့ သူ့အဖြစ်ဟာ အူကြောင်ကြောင်နိုင်လွန်းလှသည်။
“ကောင်းမွန် ဘာလို့တိတ်သွားတာလဲ ငါတို့ဘာကူညီပေးရမလဲ”
“ဘာမှမလိုဘူး ဒါပဲကွာ”
စိတ်ရှုပ်ရှုပ်နဲ့ဖုန်းကိုကုတင်ပေါ်ပစ်တင်လိုက်ရင်း သူပါလှဲချလိုက်တော့သည်။ ဘာတွေလဲကွာ။ ဘာတွေဖြစ်ကုန်မှန်းမသိပဲ နေ့တစ်ပိုင်းအတွင်းသူ့ဘဝကြီးပြောင်းလဲသွားတော့သည်။ အခုလိုပုံစံမျိုးနဲ့မိန်းမရသွားလိမ့်မယ်လို့ တစ်ခါမှကို မစဉ်းစားခဲ့ဖူးပေ။ ဏီဏီနဲ့သာတကယ်လက်ထပ်ရရင် ဘာတွေဆက်ဖြစ်မလဲမသိတော့။ သူကအရင်ကတည်းက ကြိုက်နေခဲ့သူဆိုတော့ လက်ထပ်ရလဲဘာမှမဖြစ်ပေမယ့် ဒီငဂျစ်မလေးက ထူးဇော်ကိုသာ အရူးအမူးချစ်တာမလား။ သူနဲ့ယူဖို့ဘယ်လက်ခံနိုင်ပါ့မလဲ။ ကုတင်ပေါ်လူးလိမ့်နေမိရင်း ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာမှ ကေသရီကို သတိရပြီး အခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့ချိန်မှာတော့ ဧည့်ခန်းထဲမှာထိုင်နေတဲ့ ဏီဏီတစ်ယောက်ကိုသာတွေ့ရသည်။
အိပ်ချင်စိတ်သိပ်မပြေသေးတဲ့ပုံစံနဲ့ဏီဏီက အခန်းထဲကထွက်လာတဲ့ကောင်းမွန်ကို ကြောင်တောင်တောင် လှည့်ကြည့်ခဲ့သည်။
“ကေသရီရော”
“ပြန်သွားပြီ”
သူ့အစ်မဘာပြောသွားလဲမသိ။ ဘရဏီက မျက်နှာချင်းဆိုင်ခုံမှာထိုင်လိုက်တဲ့ကောင်းမွန်ကို မကြည့်ပဲ မျက်နှာငယ်နဲ့ခေါင်းငုံ့ ထိုင်နေသည်။
“ဖေဖေက အိမ်ကိုလုံးဝပြန်မလာနဲ့တဲ့ ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလဲ ဏီဏီမှာ ပိုက်ဆံလဲမရှိဘူး သွားစရာနေရာလဲမရှိဘူး”
“သွားစရာမရှိလဲ ဒီမှာနေပေါ့ ဏီဏီအဖေစိတ်ဆိုးပြေတဲ့အချိန်မှပြန်လေ”
“မမကေကပြောတယ် ဏီဏီပြန်လာလို့မရတော့ဘူးတဲ့ ယောကျာ်းရပြီးသွားပြီတဲ့”
“ဟမ်…”
“ဖေဖေကပြန်လိုက်မခံတော့ဘူး အရမ်းစိတ်ဆိုးနေတာတဲ့ ကိုကောင်းမွန်နဲ့ပဲတသက်လုံးနေတော့တဲ့”
ဏီဏီပုံစံက တခုခုကိုစိတ်ပူနေပုံပင်။ အတန်ကြာငိုင်ငိုင်တွေတွေစဉ်းစားနေရင်း။
“ကိုကြီး ကိုကြီးနဲ့ဏီနဲ့က တကယ်လင်မယားမဟုတ်ဘူးမလားဟင်”
စစချင်းတော့ ဏီဏီဘာကိုဆိုလိုနေလဲနားမလည်။ နောက်မှ သူမဘာကိုလန့်နေလဲဆိုတာ သဘောပေါက်တော့သည်။
“အာ မဟုတ်ပါဘူး ဏီကကိုကြီးရဲ့ညီမလေးပါ နော် ဘာမှလျှောက်တွေးမနေနဲ့ အဲ့ဒီအခန်းထဲမှာဏီနေလေ ကိုကြီးက ဒီဘက်အခန်းထဲမှာနေလိုက်မယ်”
အရင်ကသူနေတဲ့ Master bedroom ကိုဏီဏီကိုအပိုင်စားအပ်နှင်းလိုက်လေသည်။ ခုလေးတင်ပဲ ပစ္စည်းတွေသိပ်မရှိတဲ့ ထိုအခန်းလေးဟာ အရုပ်ပေါင်းစုံနဲ့မိန်းကလေးအခန်းအဖြစ်ချက်ချင်းပြောင်းလဲသွားခဲ့တာမလား။
“တော်သေးပါရဲ့ ယောကျာ်းရတော့မလို့”
အခုမှစိတ်အေးသွားတဲ့ပုံနဲ့ ရင်ဘတ်ဖိရင်းပြောနေတဲ့ ဏီဏီကိုကြည့်ကာ ရယ်ချင်စိတ်ကိုမနည်းထိန်းထားရသည်။ ရည်းစားထားတုန်းကထားပြီး အခုမှယောကျာ်းရမှာကို လာကြောက်နေသည်။ ဒါပေမယ့် သူနဲ့မို့ မရချင်တာဖြစ်ပေလိမ့်မည်။ ထူးဇော်နဲ့ဆိုရင်တော့။ ဘာကြောင့်မှန်းမသိ။ ဒီအတွေးက သူ့ရင်ကိုမွန်းကြပ်စေပါသည်။
လူတွေအမြင်မှာတော့ သူနဲ့ဏီဏီကလင်မယားဖြစ်နေခဲ့ပေမယ့် တကယ်တမ်းတော့ ဘာမှမပတ်သက်ကြတာ သူတို့နှစ်ယောက်သာ အသိဆုံးပင်။ လက်ထပ်ခြင်း၊မထပ်ခြင်းဟာ သူတို့နှစ်ယောက်ရဲ့ကိစ္စသာဖြစ်ပေမယ့် လူတွေရဲ့ ခိုးပြေးပြီးသားဆိုတဲ့ထင်မြင်ချက်ကြီးကြောင့် ပတ်ဝန်းကျင်အမြင်မှာ ဏီဏီဟာအပျိုပြန်မဖြစ်နိုင်တော့ပါ။ ဒီကလေးမဟာ သူ့ဆီလာလည်တာကလွဲလို့ ဘာမှလဲမလုပ်လိုက်ရပါပဲ။ အခုတော့အဖတ်ဆယ်မရတဲ့ကိစ္စတွေဖြစ်ကုန်ပြီ။ သူပါကြားချောင် အများအမြင်မှာ ခိုးပြေးပြီးတဲ့အိမ်ထောင်သည်ဘဝကိုခံယူလိုက်ရတော့သည်။
အိမ်ပြန်ရောက်ရင် အေးအေးဆေးဆေးနားဖို့ကြံစည်ထားခဲ့တာ။ အအေးဆေးလွန်ပြီး မိန်းမပါရသွားလေတဲ့သူ့အဖြစ်ဟာ ရယ်စရာကောင်းလွန်းလှသည်။ ဏီဏီကိုသူချစ်တယ်ဆိုပေမယ့် ရယူလိုစိတ်မရှိခဲ့ပါ။ အခုလိုကြံကြံဖန်ဖန်ဖြစ်လာတဲ့ အခြေအနေကိုလဲ နားမလည်နိုင်တော့။
“အယ် ဒါနဲ့ ဒီအကြောင်းတွေကိုကြီးချစ်သူသိသွားရင်ဘယ်လိုလုပ်မလဲ ကိုကြီးကိုမုန်းသွားတော့မှာပေါ့”
ဏီဏီပြောမှပဲ သူ့ချစ်သူဆိုတာကိုသတိရသွားမိသည်။
“ဘာမှမဖြစ်ပါဘူး”
“ဘာလို့ဘာမှမဖြစ်ရမှာလဲ ဏီဏီ့ချစ်သူသာဒီလိုဖြစ်ရင်ဏီဏီအရမ်းစိတ်ဆိုးမိမှာ လိုက်ရှင်းပြပေးရမလား”
“ရပါတယ်ဆိုကွာ”
“ကိုကြီးနော် သူ့အတွက်ပြောနေတာကို”
ကောင်းမွန်ဆံပင်တွေထဲ လက်ချောင်းတွေထိုးထည့်လိုက်ရင်း
“တကယ်တော့… ကိုယ့်မှာချစ်သူမရှိဘူး”
“ဟင် တကယ် ဒါဆိုဏီဏီကိုဘာလို့ချစ်သူရှိတယ်လို့လိမ်ပြောခဲ့တာလဲ”
“ကိုယ် မလိမ်ပါဘူး ဏီဏီဘာသာထင်နေလို့ ဒီအတိုင်းထားလိုက်တာ”
“အံ့သြပါ့ သြော် ဏီဏီခေါ်တာကိုမလာချင်လို့ငြင်းလို့ကောင်းအောင်ချော်လဲရောထိုင်လုပ်လိုက်တာပေါ့လေ”
“အင်း အဲ့ဒီလိုပဲဖြစ်သွားတယ်”
အခုမှဏီဏီစိတ်အေးသွားရသည်။ ဒါမှမဟုတ်ရင် ကိုကြီးချစ်သူကိုအားနာနေရဦးမှာ။
“ကောင်းတယ်လေ အခုတော့ဘာတတ်နိုင်သေးလဲ ဏီဏီနဲ့တသက်လုံးအတူတူနေရတော့မှာတဲ့ ဘယ်လိုလုပ်မလဲ”
သူအခုလိုဖြစ်တာကိုဝမ်းသာအားရနေသလို အကျင့်ပုတ်တဲ့မျက်နှာပေးနဲ့ခပ်မော့မော့ပြောနေတဲ့ဏီဏီကို ကိုယ်ကတော့ ဝမ်းသာတာပေါ့လို့ တိတ်တိတ်လေးပြန်ပြောလိုက်သည်။ ဒီကလေးမလေးဟာ သူ့ကိုအကျင့်ပုတ်ချင်ဇောနဲ့ ကိုယ်တိုင်က ဘာဖြစ်နေလဲဆိုတာကို မေ့သွားပုံပေါ်သည်။ ငိုပြီးအိပ်ထားလို့ဖောင်းအစ်နေတဲ့မျက်နှာကိုကြည့်ပြီး အသဲယားလို့ နုတ်ခမ်းကိုက်ထားလိုက်မိသည်။
“အခုအချိန်ကစပြီး ကိုကြီးကိုဏီဏီပိုင်သွားပြီနော် ချစ်သူလဲမရှိပဲနဲ့ညာနေတာ ရှက်လဲမရှက်ဘူး”
ပိုင်စိုးပိုင်နင်းပြောလိုက်တဲ့သူမစကားကြောင့် သူရင်ခုန်သွားမိသည်။ ဒီကလေးမလေးဟာ အိမ်ကိုရောလူကိုပါ အပိုင်သိမ်းပစ်တော့မည်ပေါ့။ သူ့မျက်နှာကြီးက ကျေနပ်ပြုံးကြီးနဲ့ဖြီးနေမည်ထင်ပါ့။
ပုစိဆီက ဖုန်းဝင်လာလို့ ဏီဏီ ကိုကြီးကိုဆက်မရစ်တော့ပဲ ဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။
“ဏီဏီ နင်ဘာလို့ယောကျာ်းနောက်လိုက်ပြေးတာလဲ”
“ဟင် နင့်ကိုဘယ်သူပြောတာလဲပုစိ ငါဘာမှမလိုက်ပြေးပါဘူး”
“အခုမှမုန်လာဥလုပ်မနေနဲ့ နင့်အကြောင်းတွေငါအားလုံးကြားထားပြီးသား နင့်အဖေကမွေဖြတ်မှာဆို”
အခုမှအမွေဖြတ်မှာဆိုတဲ့စကားကြီးကိုပြန်ကြားယောင်မိသွားသည်။
“နင်အခုဘယ်မှာလဲ ဟိုလူအိမ်မှာပဲလား ဟေမာန်ကပြောတယ် အဲ့ဒီလူကပိုက်ဆံလဲမရှိဘူးဆို နင့်တို့ကုမ္ပဏီကဝန်ထမ်းဆို”
“အခု …. မဟုတ်တော့ပါဘူး”
“ဏီဏီရယ် ယူမယ့်ယူလဲချမ်းသာတဲ့သူနဲ့ယူပေါ့ အခုတော့ကိုယ်နဲ့အဆင့်အတန်းချင်းမတူတာကိုယူပြီး..”
“ပုစိ ဒါပဲနော် ငါနောက်မှာပြန်ဆက်လိုက်တော့မယ်”
ဖုန်းချပြီး ဏီဏီစိတ်ဓါတ်ကျစွာ ငိုချလိုက်တော့သည်။ လူတွေအားလုံးကဘာကြောင့်များသူမကို ယောကျာ်းနောက် လိုက်ပြေးတယ်လို့ ထင်ကြသလဲ။
“ဏီဏီ ဘာဖြစ်လို့ငိုနေတာလဲ”
“အီး ဟီးးး ကိုကြီး ဏီဏီဘာလို့ဒီလိုတွေဖြစ်နေတာလဲဟင် ယောကျာ်းနောက်လိုက်ပြေးဖို့ကို စိတ်ကူးတောင်မယဉ်ခဲ့ဖူးဘူး ဏီ့သူငယ်ချင်းတွေကပါ အထင်လွဲကုန်ပြီ တကယ်ပဲ စိတ်ဆင်းရဲလိုက်တာ”
ခေတ်ကာလကြီးကကြောက်စရာကောင်းလွန်းလှသည်။ လူတစ်ယောက်ရဲ့မကောင်းသတင်းက ထွက်လွယ်သလောက် ပြန်ဖြေရှင်းဖို့က မလွယ်ကူပါ။ ဖြေရှင်းရင်လဲ အတင်းဖုံးဖိချင်လို့လုပ်တယ်လို့သာ ထင်မြင်ကြပေလိမ့်မည်။ အလကားနေရင်း မစိုးရဲ့အထင်နဲ့ပြောလိုက်တဲ့စကားတစ်ခွန်းကြောင့် ဏီဏီဘဝဂျွမ်းထိုးမှောက်ခုံဖြစ်ခဲ့ရသည်။
“မငိုနဲ့လေ အိမ်ပြန်ချင်လို့လား”
“ဖေဖေက အိမ်ပြန်မလာနဲ့လို့ပြောသွားတာ ကိုကြီးလဲကြားရဲ့သားနဲ့ ပြီးတော့ မမကေကအထုပ်တွေတောင်လာပို့သွားတာ တကယ်ကြီး ပြန်မလာခိုင်းလို့ပေါ့ ဘာလဲ ကိုကြီးကပါမောင်းထုတ်ချင်လို့လား”
“အာ မဟုတ်ရပါဘူးကွာ ဒီမှာကြိုက်သလောက်နေ ကိုယ်ဘာမှမပြောဘူး”
“တကယ်လား မုန့်ဖိုးရောပေးမှာလား”
ငိုနေရာကနေ မုန့်ဖိုးပါတောင်းနေတဲ့ဏီဏီကို ကောင်းမွန်စိတ်ညစ်တဲ့ကြားကရယ်ချင်မိသည်။
“အင်း ပေးမယ် ဏီဏီအဖေလိုတော့ဘယ်ပေးနိုင်မလဲကွာ ကိုယ်တတ်နိုင်သလောက်တော့ပေးမှာပေါ့”
“ဏီဏီကြိုက်တာတွေလဲဝယ်ကျွေးနော်”
“အင်း အင်း”
“ဏီဏီ အလုပ်လုပ်တဲ့အချိန်ကျရင်ပြန်ဆပ်ပါ့မယ်”
“အကြွေးမှတ်ထားရမှာလား”
“မမှတ်ရပါဘူး ဆပ်ချင်သလောက်ပြန်ဆပ်မှာပေါ့ ဏီအတွက်လက်ဆောင်ပါတယ်ဆို ပေးတော့လေ”
စိတ်သာညစ်နေတာ။ လက်ဆောင်ကိုတော့သတိရသေးသည်။ သူ့မှာဟန်မဆောင်နိုင်ပဲ ပြုံးလိုက်မိတော့သည်။
“အင်း ခဏစောင့်”
ဖေဖေက ရက်ရက်စက်စက်အမွေဖြတ်မယ်လို့ပြောသွားတာ အခုမှသတိရသွားပြီးကူကယ်ရာမဲ့အားငယ်သွားမိသည်။ အိမ်ကနေခဏတဖြုတ်ထွက်လာလို့ ပိုက်ဆံလဲဘယ်လောက်မှထည့်မလာခဲ့ပါ။ တော်သေးတယ်။ ကိုကြီးကဏီဏီ အပေါ်ကောင်းလို့သာ။ မျက်ရည်တွေသုတ်လိုက်ရင်း အခုမှသက်ပြင်းချနိုင်တော့သည်။
ကိုကြီးပေးတဲ့အထုပ်ကိုဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ Victoria’s Secret ကရေမွှေးနဲ့ Body lotion ဗူးကိုကြည့်ပြီး ဏီဏီ ပျော်သွားသည်။
“ကိုကြီးကချစ်ဖို့ကောင်းလိုက်တာ ဏီဏီအကြိုက်တွေသိနေတာပဲ ဒါနဲ့အလုပ်ကိစ္စရောအဆင်ပြေခဲ့လား”
“အင်း ပြေပါတယ် ဒေးဗစ်နဲ့ကတအားငြိစရာမှမလိုတာ အရင်ကတည်းကအလုပ်ရှင်ဆိုပေမယ့် ရွယ်တူဆိုတော့ရင်းနှီးတယ်”
“တော်သေးတယ် အလုပ်အဆင်ပြေပါစေ အဆင်ပြေမှဏီဏီကိုတင်ကျွေးထားရတာမငြိုငြင်မှာ”
လက်အုပ်ချီကာဆုတောင်းလိုက်တဲ့ဏီဏီကို ကောင်းမွန်သဘောကျကာ တဟစ်ဟစ်ရယ်လိုက်မိသည်။ ဒီကောင်မလေးဟာ စိတ်ညစ်စရာကိုလဲ ခေါင်းထဲအကြာကြီး ထည့်ထားတတ်ပုံမပေါ်။ လတ်တလောစိတ်ပူနေရမယ့် အရာတွေ ပြေလည်သွားတော့ စိတ်အေးသွားပုံရသည်။
“ရေသွားချိုးလိုက်ဦးမယ် ရေချိုးပြီး ဒီလိုးရှင်းလိမ်းကြည့်ရမယ်”
အထုပ်ကိုကိုင်ဆွဲပြီး အခန်းထဲဝင်သွားပုံက ဘာမှစိတ်ပူစရာမရှိတော့တဲ့ပုံပင်။ ဧည့်ခန်းထဲကျန်နေခဲ့တဲ့ကောင်းမွန်က အခုလိုတစ်အိမ်ထဲမှာ ကြိတ်ချစ်နေရတဲ့မိန်းကလေးနဲ့အတူတူရှိနေတဲ့သူ့အဖြစ်ကို ပျော်သလို၊ စိတ်ရှုပ်သလိုနဲ့ မယုံနိုင်သေးပေ။
================================================================
“ကိုကြီး”
“အင်း”
ဏီဏီ ကွန်ပြူတာအကြည့်မပျက်ပဲ အင်းနေသူကြီးကို မျက်စောင်းထိုးလိုက်မိသည်။
“ဒီကိုကြည့်ဦးလို့”
“အင်း အင်း ပြောလေ”
အခုမှလှည့်ကြည့်လာတဲ့ကိုကြီးကို မျက်နှာချိုသွေးလိုက်ရင်း
“ဏီဏီ အဝတ်တွေလျှော်ချင်လို့ ဆပ်ပြာမှုန့်နဲ့မတည့်လို့ အဝတ်လျှော်စက်ဝယ်ပေးပါလားဟင်”
ကောင်းမွန် ဏီဏီရဲ့လက်ကိုကြည့်လိုက်မိသည်။ ရွှေမင်းသမီးရဲ့လက်ဖဝါးနုနုဟာ ဆပ်ပြာမှုန့်ကိုင်ဖူးဖို့မပြောနဲ့ ဘာမှကို လုပ်ဖူးပုံမပေါ်ပေ။ ပန်းကန်ဆေးဖို့တောင် လက်အိတ်ဝယ်ထားပေးရသည်။ လက်အိတ်နဲ့ဆေးလို့လားတော့မသိ။ ရောက်လာတဲ့သုံးရက်အတွင်း ကွဲတဲ့ပန်းကန်ကဘယ်နှချပ်မှန်းမသိတော့။ ပန်းကန်ကွဲတွေတောင် ဏီဏီလက်ရှမှာစိုးလို့ သူပဲသိမ်းပေးခဲ့ရသည်။ ဒီကလေးမလေးနဲ့တော့ သူ့ဆီမှာ သိပ်မရှိတဲ့ပန်းကန်တွေ သိပ်မကြာခင်ကုန်တော့မယ့်ပုံပင်။
“ဝယ်ပေးမယ်လေ မနက်ဖြန်သွားဝယ်ကြမယ် နော်”
“ကျေးဇူး မီးပူတိုက်စက်လဲရှိရင်ကောင်းမယ်နော် ပန်းကန်ဆေးစက်ရော”
ငပျင်းမလေးကိုကြည့်ပြီး သူ သဘောကျစွာကြိတ်ရယ်လိုက်မိသည်။ သူကသာ ညအထိအလုပ်လုပ်နေတာ ဏီဏီက တနေကုန် အိမ်မှာတီဗွီကြည့်လိုက်၊ ဖုန်းသုံးလိုက်နဲ့ ပျင်းနေပုံရသည်။
“မီးပူက မနက်ဖြန်လာမယ့်ဒေါ်ကြီးကိုတိုက်ခိုင်းလို့ရတယ်”
“မနက်ဖြန်… ဘယ်သူလာမှာလဲ”
“အရင်ကတည်းက တစ်ပါတ်တစ်ခါသန့်ရှင်းရေးလာလုပ်ပေးနေကျ ဒီနားကအဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ပဲ သူလာတဲ့အချိန် ပြောပြီး ဏီဏီ့အဝတ်အစားတွေကိုမီးပူတိုက်ခိုင်းလိုက်ပေါ့”
“တော်သေးတယ် အခန်းထဲမှာလျှော်စရာတွေလဲပုံနေပြီ နောက်သုံးလေးရက်လောက်ဆိုဝတ်စရာလဲကျန်တော့မှာ မဟုတ်ဘူး ဏီဏီကအစကတည်းကပြောမလို့ ကိုကြီးကိုအားနာလို့”
ရောက်ကတည်းက အခန်းထဲအောင်းကာ အပြင်မထွက်တဲ့ဏီဏီဟာ တစ်နေ့ကိုအကျီၤသုံးလေးစုံလောက်လဲတတ်ပါသည်။ ပန်းကန်ဆေးရင်း အကျီၤရေစိုသွားလို့၊ အစာစားနေရင်း အချဉ်ရည်တွေပေသွားလို့နဲ့ အမျိုးမျိုးသောမရိုးနိုင်တဲ့ အကြောင်းပြချက်တွေနဲ့ အကျီၤလဲနေတတ်သူဖြစ်သည်။
“မနက်ဖြန် အပြင်သွားရင်ဏီဏီရောလိုက်မှာမလား”
“လိုက်တော့လိုက်ချင်ပေမယ့် ရှက်တယ်”
“ဟမ် ဘာကိုရှက်တာလဲ”
“အာ ကိုကြီးကလဲ ဏီဏီနဲ့ကိုကြီးကို သူများတွေကလင်မယားလို့ပဲထင်နေကြတာလေ”
စိတ်လေသလို့ မဲ့မဲ့ရွဲ့ရွဲ့ပြောနေတဲ့ ဏီဏီမျက်နှာလေးကို ကြည့်ပြီးရင်ခုန်သွားမိသည်။ သူလဲ အယောင်ယောင်အမှားမှားနဲ့ ခေါင်းကုတ်လိုက်မိရင်း
“အင်း အဲ့ဒါဆိုရင်လဲ မလိုက်နဲ့လေ”
“လိုက်ရမှာပေါ့ ဏီဏီအတွက်လိုတာတွေဝယ်ရဦးမှာလေ ကိုကြီးပိုက်ဆံများများထည့်ခဲ့နော်”
ဟိုတခါဏီဏီဝယ်တာတွေကို သတိရမိသွားပြီး မျက်လုံးပြူးသွားရသည်။ ဒီတစ်ခါတော့အဲ့လောက်ထိမဝယ်ပါစေနဲ့လို့သာ ဆုတောင်းရပေတော့မည်။ သူဟာ ဦးနေထွန်းပိုင်ဆိုင်မှုရဲ့အပုံတစ်ရာပုံရင် တစ်ပုံလောက်တောင် မချမ်းသာတာကို ဏီဏီ သိပါစေ။
နောက်တစ်နေ့မနက်ရောက်တော့ ဈေးဝယ်ထွက်ဖို့ဏီဏီကပြင်ဆင်ပြီးထွက်လာခဲ့ရာ ဧည့်ခန်းထဲမှာတံမြက်စည်းလှဲနေတဲ့ ပိန်ပိန်ပါးပါးအဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်က သူမကိုအံ့သြတကြီးကြည့်နေလေသည်။ ဏီဏီကလဲ အူကြောင်ကြောင် ပြန်ပြုံးပြလိုက်ရင်း ဒါမနေ့ကကိုကြီးပြောထားတဲ့ဒေါ်ကြီးပဲဆိုတာကို သတိရမိသွားသည်။
“ဒေါ်ကြီး ဏီဏီအကျီၤတွေလဲမီးပူတိုက်ပေးနော်”
“ခုနတုန်းကမောင်ကောင်းမွန်မှာထားတယ် သမီးကမောင်ကောင်းရဲ့ညီမလေးလား”
“ဟုတ်တယ်ဒေါ်ကြီး ကျွန်တော့ညီမ သူ့ရဲ့အခန်းလဲသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးပါနော် ကျွန်တော်တို့အပြင်သွားလိုက်ဦးမယ် နေ့လယ်ဒေါ်ကြီး မပြန်ခင်ပြန်ရောက်မှာပါ”
ဒေါ်ကြီးရဲ့အမေးကို ဏီဏီမဖြေခင်ကောင်းမွန်ကဝင်ဖြေလိုက်ပြီး အပြင်ထွက်ဖို့ဖိနပ်စီးလိုက်သည်။
“အော် ဟုတ်ကဲ့”
အဒေါ်ကြီးက ဏီဏီကသဘောကျသလိုပြုံးပြသည်။ အနီရောင်ကြိုးတစ်ချောင်းအသားပျော့ပျော့ဂါဝန်လေးဟာ အသားဖြူတဲ့ဏီဏီနဲ့ အလွန်ကိုလိုက်ဖက်ညီကာ ချစ်စရာကောင်းနေပါသည်။
“သွားစို့ ဏီဏီ အပြင်မှာပဲ မနက်စာစားကြတာပေါ့”
တံခါးပေါက်နားရပ်နေတဲ့ဏီဏီက ကောင်းမွန်ကိုအလိုမကျသလိုတစ်ချက်ကြည့်ပြီး ဒေါ်ကြီးဘက်လှည့်ကာ။
“ဒေါ်ကြီး သမီးတို့က မောင်နှမမဟုတ်ဘူး လင်မယား”
ပြောပြီးတာနဲ့တံခါးဖွင့်ကာ အပြင်ကိုခြေလှမ်းကျဲကြီးနဲ့ထွက်သွားတဲ့ဏီဏီကိုကြည့်ပြီး အဒေါ်ကြီးကတအံ့တသြနဲ့ ကျန်ခဲ့သည်။ ကောင်းမွန် ရှက်ရှက်နဲ့ဒေါ်ကြီးကို လုံးဝလှည့်မကြည့်တော့ပဲ ဏီဏီနောက်ကိုပြေးလိုက်ခဲ့သည်။ ဘယ်လိုကောင်မလေးမှန်းမသိ။ သူ့အတွက်ပြောပေးနေတာကို။
အဲ့ဒီကိုကြီးဟာ ဏီဏီကိုသူ့မိန်းမလို့ပြောရမှာအတော်ရှက်နေပုံပင်။ သူကများရှက်ရတယ်ရှိသေး။ မိန်းကလေးကမရှက်ရပဲ။ ဒေါ်ကြီးမေးတာကို ဏီဏီကလဲ မောင်နှမလို့ပြန်ဖြေမလို့ပင်။ ဒါပေမယ့်ကိုကြီးအဲ့ဒီလိုဝင်ဖြေလိုက်တော့လဲ မကျေနပ်ပြန်။ တကယ်တော့ ဘယ်သူဖြေဖြေ အတူတူပဲဆိုပေမယ့် သူ့ကိုတော့အဲ့ဒီလိုမဖြေခိုင်းစေချင်ပါ။
“ဏီဏီ ဘာဝယ်စရာရှိလဲ”
ဓါတ်လှေကားထဲဝင်လိုက်ရင်း အလိုမကျနေတဲ့မမလေးမျက်နှာကိုကြည့်ပြီးမေးလိုက်သည်။
“အများကြီးပဲ ကိုကြီးကမဝယ်ပေးချင်လို့လား”
“စောစောစီးစီရစ်နေပြန်ပြီ ဘာစားချင်လဲ ဘယ်ကိုအရင်သွားမလဲ”
လူကိုစိတ်မရှည်သလိုမေးနေတဲ့လူကြီးကို အရမ်းကိုအမြင်ကတ်နေပါသည်။
“ကိုကြီးနဲ့အတူတူကားမစီးချင်ဘူး ကိုယ့်ကားနဲ့ကိုယ်လိုက်ခဲ့မယ်”
“ဟမ် ဏီဏီကားကဒီမှာလား”
“ဟုတ်တယ်လေ ဘာဖြစ်လို့လဲ”
ယောကျာ်းနောက်လိုက်ပြေးတဲ့သမီးဆီက ကားလာမသိမ်းတဲ့အပြင် အထုပ်တွေပါပို့လိုက်တယ်ဆိုတော့ ဦးနေထွန်းရဲ့ ဖခင်မေတ္တာကို လေးစားသွားရသည်။ စိတ်ဆိုးနေပေမယ့် သမီးမပြည့်မစုံဖြစ်မှာကိုတော့စိုးရိမ်ပုံပင်။
“ဏီဏီရာ အလကားနေရင်းစိတ်ဆိုးမနေနဲ့ ခုနတုန်းကဏီဏီမကြိုက်မှာစိုးလို့ကိုယ်ကမောင်နှမလို့ပြောလိုက်မိတာ နောက်ခါမကြိုက်ရင် လင်မယားလို့ပဲဖြေမယ်နော်”
“ဟင် တကယ်လဲမဟုတ်ပဲနဲ့”
အဲ့ဒီလိုကျတော့လဲ မဟုတ်ပြန်ဆိုတော့ သူဘယ်လိုဖြေပေးရမလဲမသိတော့။
“အင်းလေ အဲ့ဒါပြောတာပေါ့ ကိုယ်ဘယ်လိုဖြေရမလဲ”
“မသိဘူးကွာ သူများတွေမေးရင် ဏီဏီဖြေချင်သလိုဖြေမယ် ကိုကြီးသာဝင်မပြောနဲ့”
အခုစိတ်ကောက်ရတဲ့အကြောင်းရင်းက သူဝင်ဖြေလို့ပေါ့။ မရွှေချောကျေနပ်အောင်ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ရသည်။
“ကောင်းပါပြီဗျာ အခုတော့စိတ်မကောက်နဲ့တော့ ကိုယ့်ကားနဲ့ပဲသွားကြစို့”
ကားပေါ်ရောက်ချိန်အထိ စိတ်ကြည်သေးပုံမရတဲ့ဏီဏီက စကားမပြောပဲငြိမ်နေလေသည်။ ဘာကိုအလိုမကျဖြစ်နေမှန်း မသိတဲ့ ကလေးမဟာ အပြင်ကိုငေးရင်း သူ့ဘက်ကိုတမင်ကျောပေးထိုင်နေလေသည်။
“ဏီဏီ စိတ်ကောက်နေတုန်းလား”
“မကောက်ပါဘူး စဉ်းစားနေတာ”
“ဘာစဉ်းစားတာလဲ”
“အဲ့ဒီနားမှာ ကိုကြီးကြိုက်နေတဲ့မိန်းကလေးတွေများရှိနေလားလို့ပေ့ါ”
“ဘာဖြစ်လို့အဲ့လိုထင်ရတာလဲ”
“မသိဘူးလေ အဲ့ဒီအဒေါ်ကြီးကဒီနားမှာပဲနေတာဆို ဏီဏီနဲ့ခိုးပြေးတဲ့အကြောင်းကို ဒီနားကလူတွေမသိစေချင်လို့ တမင် မောင်နှမလို့ပြောလိုက်တာမဟုတ်ဘူးလား”
ကောင်းမွန်ရယ်ချင်လာလို့နုတ်ခမ်းကိုဖိကိုက်ထားလိုက်မိသည်။ ဏီဏီရောက်လာတဲ့နေ့ကစပြီး သူဟာ တနေကုန် အလုပ်ထဲမှာနေနေရပေမယ့် ရုံးဆင်းချိန်ကို မျှော်နေတတ်ခဲ့သည်။ အိမ်ပြန်အလာကိုစောင့်မျှော်နေတတ်တဲ့ဏီဏီကို ပြေးတွေ့ချင်လှသည်လေ။ ဏီဏီကလဲသူ့ကို မျှော်ရှာပါသည်။ အဓိကမျှော်တာကတော့သူဝယ်လာမယ့်မုန့်ကိုပေါ့။ ဘာကိုပဲမျှော်မျှော်ပါ။ သူကတော့ အိမ်ပြန်ရောက်ချိန်တွေ့လိုက်ရတဲ့မျက်နှာချိုချိုလေးကိုကြည့်ရင်း အမောပြေနေရတာ။ ဘယ်လိုပဲကိုယ့်ကိုကိုယ်ဆုံးမပေမယ့် ဒီကလေးမလေးကို အရမ်းကိုချစ်ရပါသည်။ အခုလိုအတူတူနေရတဲ့အချိန်မှာတော့ ချစ်ရုံမက ပိုပိုပြီး သံယောဇဉ်တိုးလာသလိုပင်။
“ကိုကြီး မေးနေတယ်လေ”
သူ့ဘာသာထင်ရာတွေလျှောက်ပြောနေတဲ့ဏီဏီကို ငါကြိုက်နေတာမင်းကွလို့ ပြောလိုက်ရမကောင်းရှိတော့မည်။
ကားမောင်းရင်း ပြုံးစိစိဖြစ်နေတဲ့ကိုကြီးကိုကြည့်ပြီး စိတ်မရှည်ချင်တော့။ လက်မောင်းကိုပိတ်ထိုးလိုက်ရင်း
“ဖြေလေ ဖြေလေ”
“အာ ဏီဏီကလဲ ဘယ်သူ့ကိုမှမကြိုက်ဘူး တခြားကြိုက်နေတဲ့သူရှိရင် ဏီဏီကိုလက်ခံထားပါ့မလား ဟိုတနေ့ထဲက အထုပ်ဆွဲပြီးပြန်ပို့လိုက်ပြီပေါ့”
“သိပါတယ်နော် လူကိုသနားလို့လက်ခံထားတယ်ဆိုတာ”
တခြားလူကိုမကြိုက်ဘူးလို့ပြောနေတာကို သဘောမပေါက်ပဲ ထင်ချင်ရာထင်သွားပြန်လေသည်။ ဒီကလေးမနဲ့လဲ ခက်ပါသည်။ ကောင်းမွန်သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း
“ဘာတွေဝယ်ချင်တာလဲ ဘာစားမလဲ ခုထိမပြောသေးဘူးနော်”
“မသိဘူးလေ ဏီဏီကပိုက်ဆံမှမရှိတာ ကိုကြီးဝယ်ကျွေးတာပဲစားရမှာပေါ့”
ပြောနေတဲ့လေသံကသာပျော့တာ မျက်နှာထားကခပ်ချေချေနဲ့။ တခုခုအလိုမကျတိုင်း ဘက်ပေါင်းစုံကနေရစ်ချင်သူကို စိတ်မပျက်မိပါ။ အရမ်းအလိုလိုက်ရင် ဒီထက်ပိုဆိုးမှာလဲစိုးရသည်။ သို့သော် အလိုမလိုက်ပဲလဲမနေနိုင်နဲ့ သူကိုယ်တိုင်လဲ တိုင်ပတ်နေလေသည်။
“စိတ်မကောက်နဲ့တော့ကွာ နောက်ဆိုသူများတွေမေးရင် ဏီဏီကိုသွားမေးလို့ပဲပြောလိုက်မယ်နော်”
“ကြည့် အဲ့ဒါရွဲ့နေတာပေါ့”
“အဲ့ဒါဆိုလဲ သင်ပေးထားလေ ဘယ်လိုဖြေရမလဲဆိုတာ ဏီဏီပြောခိုင်းတဲ့အတိုင်းဖြေမယ်”
အဲ့ဒီလိုပြောတော့လဲ ဘယ်လိုဖြေမှကျေနပ်မယ်ဆိုတာ ဏီဏီကိုယ်တိုင်လဲမသိတော့ပါ။
“သင်ပေးစရာလိုလို့လား လူတိုင်းကလာမေးနေမှာကျလို့”
တဟစ်ဟစ်ရယ်နေတဲ့လူကြီးကို အမြင်ကတ်ပါသည်။ ဘာမှန်းလဲမသိ။ လူကိုလာလှောင်နေသလိုပင်။ သူ့ကိုမျက်စောင်း ထိုးလိုက်မိပေမယ့် ကိုယ်တိုင်လဲဘာဖြစ်လို့ဒီလောက်အထိရစ်နေမိမှန်းမသိတော့။ ဒါပေမယ့်ကိုယ့်ကိုအရမ်းစိတ်ရှည်တဲ့ လူကြီးမို့တမင်ကိုဂျစ်နေမိတာတော့သိသည်။ ထူးဇော်နဲ့တုန်းကဆို ဒီလိုဆိုးဖို့မပြောနဲ့ သူငြိုငြင်သွားမှာကို စိုးရိမ်နေခဲ့ရတာ။ ချစ်သူသာတော်ခဲ့ရပေမယ့် အမြင်လဲကတ်ပါသည်။ ဒီလူကြီးကိုတော့ နည်းနည်းမှအမြင်မကတ်ပေမယ့် နိုင်စားချင်ပါသည်။
ဏီဏီက အဝတ်အစားတွေမဝယ်ပဲ လိုအပ်တဲ့အသုံးအဆောင်ပစ္စည်းလောက်သာဝယ်သောကြောင့် ကောင်းမွန် သက်ပြင်းချမိသည်။ ဒီကလေးမဟာ သူ့ကိုအားနာပုံပေါ်သည်။ သူပိုက်ဆံရှင်းတိုင်း မျက်နှာလွဲပြီးနေနေတတ်သည်။ အဲ့ဒီလိုဖြစ်နေတော့လဲ သနားမိပြန်သည်။ ပါးစပ်ကဖွင့်မပြောပေမယ့် အားငယ်နေပုံရသည်။ ပိုက်ဆံအထပ်လိုက်ကိုင်ပြီး စိတ်ကြိုက်သုံးခဲ့ရတဲ့သူဆိုတော့ အခုလိုအချိန်မှာ စိတ်အားငယ်နေမှာသေချာပါသည်။
“ဏီဏီ နေ့လယ်စာဘာစားမလဲ အိမ်ကိုဝယ်သွားမလား ဒီမှာပဲစားသွားမလား”
“ဗိုက်တော့မဆာသေးဘူး ဒီမှာပဲစားသွားတော့မယ် အိမ်မှာဆိုပန်းကန်ဆေးနေရဦးမယ်”
ငပျင်းမလေးကို သဘောကျစွာရယ်လိုက်မိရင်း
“ဟား ဟား မဆာရင်မစားပါနဲ့ ဝယ်သွားမယ်လေ ပန်းကန်ကကိုယ်ဆေးပါ့မယ်”
“တော်ပါပြီ အဲ့လိုကြီးကမကောင်းဘူးလေ”
ကောင်းမွန်က လက်တစ်ဖက်ကအထုပ်တွေဆွဲ၊ တစ်ဖက်ကဏီဏီပုခုံုးကိုဖွဖွလေးဖက်လိုက်သည်။
“ကိုယ့်ကိုအားနာလို့လား”
ဏီဏီ ပြန်မဖြေပါ။ ဆိုင်တွေကိုလျှောက်ကြည့်နေပြီး ကောင်းမွန်ကိုလုံးဝမကြည့်ပေ။
“ဘာအားနာစရာလိုလို့လဲ ကိုယ့်အစ်ကိုပဲကို အဲ့လိုကြီးမနေနဲ့ကွာ ကိုယ်စိတ်မကောင်းဘူး နော် ကလေး”
ကိုကြီးချော့ပြောမှပဲ ပိုငိုချင်လာမိသည်။ ဘာမဆိုင်ညာမဆိုင်နဲ့ ကိုယ်ဝယ်သမျှကို ကိုကြီးပိုက်ဆံရှင်းပေးနေတာကိုကြည့်ပြီး သိမ်ငယ်သွားမိသည်။ ပြီးတော့ သူ့ကိုဂျီကျဆိုးနွဲ့နိုင်စားခဲ့သမျှကိုလဲ အားနာမိသည်။
“လာ စားသောက်ဆိုင်တွေဘက်သွားကြမယ် ဘာစားချင်လဲ ဝယ်သွားမယ်နော်”
“ဏီဏီအရမ်းဆိုးတယ်မလား”
“မဆိုးပါဘူး ဏီဏီကလိမ်မာပါတယ်”
“သိပါတယ် ကိုကြီးညာနေတယ်ဆိုတာ ဏီဏီကိုစိတ်ကုန်နေပြီမလား ကိုကြီးဆီကပ်နေရလို့မဆိုးတော့ဘူး လိမ်လိမ်မာမာ နေမယ်လို့စိတ်ကူးပေမယ့် ကိုကြီးနဲ့တွေ့ရင်ဒီအတိုင်းပဲဖြစ်ဖြစ်သွားတယ်”
“ဖြစ်ပါစေကွာ ဘာလို့လျှောက်တွေးပြီးအားငယ်နေရတာလဲ အရင်လိုတက်တက်ကြွကြွနေစမ်းပါ”
“အဲ့လိုနေရင် ဏီဏီကိုမမုန်းဘူးမလား”
“အာ မမုန်းပါဘူး ဘာလို့မုန်းရမှာလဲ”
“တကယ်နော်”
မော့ကြည့်နေတဲ့မျက်နှာနုနုလေးကိုကြည့်ပြီး ကျေကျေနပ်နပ်ကြီးခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်မိသည်။
“အခုအချိန်အားကိုးစရာဆိုလို့ကိုကြီးပဲရှိတာ အမြင်ကတ်တဲ့အချိန်မှမောင်းမထုတ်နဲ့နော်”
“မထုတ်ပါဘူး အမြင်ကတ်စရာအကြောင်းလဲမရှိဘူး ဘာမှစိတ်ပူမနေနဲ့ ဏီဏီအဖေလိုမထားနိုင်ပေမယ့် ဝမ်းဝခါးလှအောင်တော့ ရှာကျွေးနိုင်ပါသေးတယ်ကွာ”
“ဏီဏီ ကိုကြီးကိုအားနာတယ် ဘာမှမဆိုင်ပဲအလကားနေရင်း ကျွေးထားရလို့”
ဏီဏီကပုခုံးဖက်ထားတဲ့ကိုကြီးရဲ့လက်မောင်းကိုတွဲလိုက်ကာ ခပ်နွဲ့နွဲ့လေးပြောလိုက်သည်။
“ဘာလို့ဘာမှမဆိုင်ရမှာလဲ ခုနတုန်းက ဒေါ်ကြီးကိုဏီဏီပဲဖြေခဲ့တာလေ”
“အာ ကိုကြီးနော်”
စိတ်ရူးပေါက်ပြီးပြောခဲ့မိတာကို သတိရမိသွားပြီး ရယ်နေတဲ့ကိုကြီးလက်မောင်းကို ထုလိုက်မိသည်။ တော်ပါသေးရဲ့ သူ့ပိုက်ဆံတွေလဲသုံး၊ ဆိုးလဲဆိုးနေတဲ့ဏီဏီကို ကိုကြီးစိတ်မဆိုးလို့။
ဦးနေထွန်း ဖုန်းထဲရောက်လာတဲ့ သမီးနဲ့သမက်ပုံကိုကြည့်ပြီးပြုံးလိုက်မိသည်။ ကောင်းမွန်အိမ်ထဲဝင်သွားပြီးကတည်းက ဒီနေ့မှအပြင်ထွက်လာတဲ့သမီးပုံစံဟာ ရွှင်ရွှင်လန်းလန်းမို့ သူစိတ်ချသွားပါသည်။ သမီးကိုကြည့်နေတဲ့ကောင်းမွန်ရဲ့ မျက်လုံးတွေကလဲ အမြတ်တနိုးအရိပ်တွေ ဖုံးလွှမ်းနေခဲ့ပါသည်။ တသက်လုံးလဲ ဒီလိုချစ်နိုင်ပါစေလို့သာ ဆုတောင်းရတော့ပေမည်။ သမီးကေကိုလဲ ဏီဏီဆီဖုန်းဆက်ပြီး အခြေအနေကို အမြဲစုံစမ်းခိုင်းထားရသည်။ ဏီဏီဆီက ပြန်ကြားရသလောက်ဆိုရင်တော့ ကောင်းမွန်ကိုကျေးဇူးတင်ရပါမည်။ ဘာအခွင့်အရေးမှမယူပဲ ညီမလေးတစ်ယောက်လို စောင့်ရှောက်ထားပေးသည်။ ဏီဏီကတော့ အဖေကိုသတိရလား၊ မရလားတော့မသိ။ မွေးကတည်းကခွဲမနေဖူးတဲ့ သမီးငယ်လေးကို သူကတော့ နေ့တိုင်းသတိရနေမိပါသည်။
================================================================
တံခါးဖွင့်စောင့်ကြိုနေတဲ့မျက်နှာလေးကိုတွေ့တာနဲ့ ကောင်းမွန်တနေ့တာပင်ပန်းခဲ့သမျှတွေ လွင့်ပျယ်ကုန်တော့သည်။ သူ့လက်ထဲကအထုပ်ကိုလှမ်းယူပြီးပြုံးနေတာကိုပဲ ကျေနပ်ရတာပင်။
“ကိုကြီး ရေချိုးဦးမှာမလား”
“အင်း ခဏနားဦးမယ်လေ ဏီဏီဗိုက်ဆာရင်စားနှင့်လေ”
“တော်ပြီ ကိုကြီးနဲ့အတူတူစားမှာ ရေသောက်ဦးလေ”
ရေအေးလေးခပ်တိုက်နေတဲ့ဏီဏီ ကျေနပ်အောင် သောက်လိုက်သည်။ ဒီအတိုင်းနေရင်တောင် ချစ်ပါတယ်ဆိုနေမှ ပိုချစ်အောင်ချွဲနေတော့ သူ့မှာတဟဲဟဲနဲ့ကျေနပ်ပီတီဖြစ်လို့မဆုံးတော့။ သူနဲ့အတူညစာစားဖို့စောင့်နေတဲ့ဏီဏီကြောင့် ရေအမြန်ချိုးပြီးထွက်ခဲ့လိုက်သည်။
“နားဦးမှာဆို”
“အင်း စားပြီးမှနားတော့မယ်လေ ဏီဏီဗိုက်ဆာနေပြီမလား”
“ရပါတယ်ကိုကြီးကလဲ နည်းနည်းပဲဆာတာပါ”
ဏီဏီနဲ့အတူညစာစားနေရင်း ခြောက်သွေ့အထီးကျန်ခဲ့တဲ့သူ့ရဲ့နေ့ရက်တွေ အခုမှပြည့်စုံသလိုခံစားမိသည်။
“ကိုကြီးသိလား ဏီလေအရင်ကလဲအိမ်ထဲမှာပဲ နေခဲ့တာဆိုပေမယ့် ဒီမှာနေရတာအရမ်းပျင်းတာပဲ ဏီဏီအိမ် မဟုတ်လို့လားတော့မသိဘူး ကိုကြီးကိုပဲစောင့်နေမိတယ် ညနေမြန်မြန်ရောက်ပါစေ ကိုကြီးအမြန်ပြန်လာပါတော့ဆိုပြီး နာရီပဲကြည့်ကြည့်နေမိတာ”
သူမဘာသာပျင်းလို့မျှော်နေတယ်ဆိုပေမယ့်လဲ သူကျေနပ်ပါသည်။
“ကိုကြီးနဲ့အတူတူရှိနေလဲ စကားအများကြီးပြောဖြစ်တာလဲမဟုတ်ပဲနော် ကိုကြီးဘာသာအလုပ်လုပ်နေတာလေ ဒါပေမယ့် ဘာလို့လဲမသိဘူး ဏီဏီမပျင်းဘူး ကိုကြီးရုံးဆင်းရင်မြန်မြန်ပြန်လာနော် ကိုယ့်ညီမလေးမျှော်နေတယ်ဆိုတာ သတိရ နော်လို့”
ချွဲချွဲနွဲ့နွဲ့လေးပြောနေတဲ့ဏီဏီမျက်နှာပြုံးချိုချိုလေးက ချစ်ဖို့အလွန်ကောင်းနေပါသည်။ ကောင်းမွန်ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ရင်း စိတ်ထဲကနေပြန်ပြောလိုက်သည်။ ကိုယ်လဲအမြန်ပြန်လာချင်တယ်ဆိုတာမင်းမသိလို့ပါ ကလေးရယ်။
အတူတူနေရင်းတိုးတိုးလာတဲ့သံယောဇဉ်ကြိုးကို ကျေနပ်စွာရစ်ပတ်ခံခဲ့ပါသည်။ တနေကုန်အခန်းထဲမှာ တစ်ယောက်ထဲ ပျင်းနေတဲ့ဏီဏီကိုလဲ သနားမိသည်။
“ဏီဏီ ပျင်းရင်သင်တန်းတစ်ခုခုတက်ပါလား”
“သင်တန်း …. အင်း တက်ရမလားဟင်”
“တက်လေ အခန်းထဲနေရတာပျင်းတယ်ဆို တစ်ပါတ်နှစ်ရက်လောက်ဖြစ်ဖြစ်တက်ပေါ့”
“ဟုတ် ဒါပေမယ်….”
“ဒါပေမယ့် ဘာဖြစ်လဲ”
“ဟို…. သင်တန်းကြေးက ကိုကြီးပေးရမှာနော်”
အားနာသလိုပြောနေတဲ့ဏီဏီကို ပြုံးပြလိုက်သည်။
“ပေးမှာပေါ့ တက်ချင်တဲ့သင်တန်းသာတက် ကိုယ်စဉ်းစားနေတာ ဏီဏီကို မုန့်ဖိုးတစ်လစာပေးထားရမလားလို့”
“တကယ်လား အဲ့ဒါဆိုတစ်လတစ်ခါပဲမျက်နှာပူရတော့မှာပေါ တော်သေးတယ် အဲ့လိုပေးနော်”
ကလေးမကိုသနားလဲသနား၊ ရယ်လဲရယ်ချင်နဲ့နုတ်ခမ်းကိုက်ထားလိုက်မိသည်။ အတူတူနေတဲ့အချိန်အတွင်းမှာ ဏီဏီက သူ့ကိုမရိုးနိုင်တဲ့ ကြည်နူးမှုတွေ၊ပျော်ရွှင်မှုတွေ အမျိုးမျိုးပေးတတ်လေသည်။
ကောင်းမွန် အခန်းထဲမှာ အလုပ်လုပ်နေရင်း ရေဆာလို့အပြင်ထွက်ခဲ့သည်။ ဏီဏီကတီဗွီကြည့်နေရင်း သူ့ကို လှည့်ကြည့်ကာ
“ကိုကြီး မီးဖိုထဲသွားမလို့လား ဏီဏီကိုနွားနို့တစ်ခွက်”
သူ့သာသာထမယူပဲလမ်းကြုံမှာလိုက်သေးသည်။ ရေသောက်ပြီး ငပျင်းမလေးအတွက် နွားနို့ထည့်ကာ ယူသွားပေးလိုက်သည်။ ဏီဏီက နွားနို့ခွက်ကိုလှမ်းယူပြီး သူ့ဘေးနားနေရာလွတ်ကိုပုတ်ကာ ထိုင်ခိုင်းနေသည်။
“ကိုကြီး ထိုင်လေ ဇာတ်ကားအတူတူကြည့်ရအောင် ပီးမက်ကားပြန်ကြည့်နေတာ”
သူပြောတဲ့အတိုင်းဝင်ထိုင်လိုက်တော့ ကောင်းမွန်ဘေးနားကပ်လာပြီး လက်မောင်းကိုတွဲကာပုခုံးပေါ်မှီခဲ့သည်။ ဘာဖြစ်နေမှန်း မသိတဲ့ကောင်မလေးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်မိသည်။ ဏီဏီလဲ သူ့ကိုမော့ကြည့်လာပြီး
“ဖေဖေစောစောပြန်ရောက်ရင် ဏီဏီနဲ့ဒီလိုဇာတ်ကားအတူတူကြည့်နေကျ သူမကြည့်ချင်တဲ့ဇာတ်ကားတွေလဲ ဏီဏီကို ချစ်လို့တူတူကြည့်ပေးတယ်”
အော် သူ့အဖေကိုလွမ်းနေတာကိုလို့တွေးပြီး သနားသွားမိသည်။ အိမ်မှာအဖေနဲ့အစ်မပေါ် ဆိုးနွဲ့ရင်းနေလာရတဲ့ဏီဏီကို တတ်နိုင်သလောက်ဖြည့်ဆည်းပေးခဲ့ပေမယ့် သူ့အိမ်ကိုသတိရနေပုံပင်။ တနေကုန်အပြင်မှာ အလုပ်လုပ်ရင်း ပင်ပန်းခဲ့ပေမယ့်လဲ အိမ်ပြန်ရောက်ချိန်သမီးကိုအချိန်ပေးတတ်တဲ့အဖေဖြစ်သူကလဲ သတိရနေလိမ့်မည်ထင်ပါသည်။
“အခုကိုယ်အတူတူကြည့်ပေးမယ်လေ”
ဏီဏီခေါင်းကိုခပ်ဖွဖွလေးပုတ်လိုက်ရင်းပြောတော့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလေသည်။
“ကိုကြီး is the best ဖေဖေပြီးရင်ပြောတာ”
သူဘောကျကာရယ်လိုက်မိသည်။ အဖေကိုအလွန်ချစ်တဲ့ဏီဏီပါ။ အဲ့ဒီညမှာတော့ သူ့ပုခုံးကိုမှီပြီး ဇာတ်ကားကြည့်ကာ အဖေကို အလွမ်းဖြေခဲ့ပုံပေါ်သည်။
“မမကေကိုရော မလွမ်းဘူးလား”
“လွမ်းတာပေါ့ မမကေနဲ့ကနေ့တိုင်းဖုန်းပြောတယ် ဏီဏီကိုသဘက်ခါလာတွေ့မယ်တဲ့ သမီးသင်တန်းတစ်ခုတက်မလို့လို့ ပြောတော့ သင်တန်းကြေးပေးရမလားတဲ့ ကိုကြီးပေးမှာလို့ပြောလိုက်တယ် ဖေဖေကဏီဏီကိုပိုက်ဆံတစ်ကျပ်မှ မပေးနဲ့လို့မှာထားတာကို မယူချင်ပါဘူး”
အမယ် ဒီကလေးမက မာနလေးတော့ရှိသား။ ပစ်ထားရက်တဲ့အဖေကို စိတ်လဲကောက်ချင်ပုံလဲရသည်။
“ဏီဏီရဲ့အကျီၤအသစ်လေးတွေတော့မှာလိုက်တယ် ဟိုတစ်ခါကိုကြီးနဲ့သွားဝယ်ထားတာတွေလေ မဝတ်ရသေးဘူး Pooh လေးရော ဖိနပ်တွေရော အော် မေ့လို့ သင်တန်းတက်မယ်ဆိုတော့ ကျောပိုးအိတ်မှာရဦးမှာပဲ ပြီးတော့ဏီဏီကြိုက်တဲ့ နုတ်ခမ်းနီရော ခုနနေမှလိုတာတွေစဉ်းစားပြီး Message ပို့လိုက်တော့မယ်”
အတွေးတောင်မဆုံးသေး။ ဏီဏီပြောတာတွေနားထောင်ပြီးရယ်ချင်မိသည်။
“ဟုတ်သားပဲ ပိုက်ဆံနဲ့ပစ္စည်းမှမတူတာ”
“ဟင် ဘာမတူတာလဲ”
သူပြောတာကို သဘောမပေါက်ပဲ မော့ကြည့်ပြီးမေးလာသူကို ခေါင်းခါပြလိုက်သည်။
“ဘာမှမဟုတ်ပါဘူး”
ရယ်မိမှာစိုးလို့နုတ်ခမ်းကိုဖိကိုက်ထားမိသည်။ တကယ့်ကောင်မလေးပါပဲလေ။ အဖေကပိုက်ဆံတစ်ကျပ်မှမပေးနဲ့လို့ မှာထားလို့ ပိုက်ဆံတော့လုံးဝမယူပေမယ့် သတိရလို့လာတွေ့မယ့်အစ်မကို အဝတ်အစား၊ အသုံးအဆောင်တင်မက အရုပ်ပါထပ်မှာနေလိုက်သေးသည်။
“ဏီဏီ Financial Management တက်မှာ မနက်ဖြန်ကိုကြီးလိုက်အပ်ပေးနော်”
“အိုကေ”
နောက်တစ်နေ့။ ဏီဏီကို သင်တန်းလိုက်အပ်ပေးပြီး နီးတဲ့စင်တာတစ်ခုကို နေ့လယ်စားဖို့ဝင်လိုက်သည်။ ဏီဏီက စားသောက်ဆိုင်ကိုတန်းမသွားပဲ အရုပ်ဆိုင်ထဲဝင်ကာ အရုပ်တွေကြည့်နေလေသည်။ အသက်နှစ်ဆယ်သာ ပြည့်တော့မယ် ကလေးစိတ်မပျောက်ချင်သေးပဲ အရုပ်တွေ့ရင်ရချင်နေတုန်းပင်။
“ကိုကြီး အရုပ်တစ်ရုပ်ဝယ်ပေးနော် နော်”
ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်တာနဲ့ မွေးပွအရုပ်တွေဘက်သွားကာ ရွေးနေလေသည်။ သူလဲလျှောက်ကြည့်နေရင်း တွေ့လိုက်ရတဲ့ အရုပ်လေးတစ်ရုပ်။ ဆယ်လက်မကျော်လောက်သာရှိသော ဂါဝန်ဝတ်ထားတဲ့နုတ်ခမ်းထော်ထော်ဝက်ရုပ် ပန်းနုရောင်လေးဟာ တစ်ယောက်ယောက်နဲ့ တူနေသလိုပင်။ သဘောကျကာ အရုပ်ကိုကောက်ကိုင်လိုက်ရင်း ချစ်နေမိသည်။
“ကိုကြီး ဒါယူမယ်”
“အင်း အင်း”
ဏီဏီရဲ့ဝက်ဝံရုပ်ကြီးနဲ့အတူဝက်ရုပ်အတွက်ပါငွေရှင်းတော့မရွှေချောကမျက်မှောင်ကျုံ့ပြီးကြည့်နေသည်။ ငွေရှင်းပြီးတာနဲ့ သူ့အရုပ်ကို သူ့ဘာသာပိုက်ပြီးအရှေ့ကနေ ဆောင့်အောင့်ထွက်သွားလေသည်။
“ဏီဏီ ကိုယ့်ကိုပေး ကိုင်ပေးမယ်လေ”
ကောင်းမွန်လက်ထဲက ကိုင်ထားတဲ့အရုပ်အိတ်ကို မကြိုက်သလိုစောင်းကြည့်ရင်း
“ရတယ် ကိုယ့်ဘာသာကိုင်မယ်”
နုတ်ခမ်းစူနေတဲ့ဏီဏီ ဘာကိုအလိုမကျဖြစ်သွားမှန်းမသိတော့။ သူပါအရုပ်ဝယ်မိလို့များ စိတ်ကောက်သွားတာလား။
“ဘာဖြစ်လို့စိတ်ကောက်သွားတာလဲ ခုလေးတင်အကောင်းကြီးကို”
“ဘယ်သူကကောက်လို့လဲ နေ့လယ်စာမြန်မြန်စားပြီးပြန်ကြစို့ နားချင်ပြီ”
စားသောက်နေတုန်းလဲ စကားတစ်ခွန်းမှမပြောပဲစိတ်ကောက်နေသူကို နားမလည်နိုင်တော့။ ကားပေါ်ရောက်တော့ အရုပ်ကိုပိုက်ထားပြီး အပြင်ကိုသာကြည့်နေလေသည်။
“အရုပ်ကို အနောက်ထားလိုက်လေ”
“မထားဘူး”
စိတ်ထဲမှာ တမျိုးကြီးနဲ့မကျေနပ်နိုင်ပါ။ ကိုကြီးက အဲ့ဒီဝက်ရုပ်လေးကို သူ့ပိုက်ဆံနဲ့သူဝယ်တယ်ဆိုပေမယ့် ဘယ်သူ့ကို ပေးဖို့ဝယ်တာလဲဆိုတာသိချင်မိသည်။ ဒီအသက်အရွယ်နဲ့။ ပြီးတော့ ယောကျာ်းကြီးလဲဖြစ်ပြီး သူ့အခန်းထဲမှာ အရုပ်နဲ့ တူတာဆိုလို့တစ်ခုမှမရှိပဲ။ အခုမှဒီဝက်ရုပ်ကိုဝယ်တယ်ဆိုတော့ တစ်ယောက်ယောက်ကိုပေးဖို့ဆိုတာ သေချာပါသည်။
ဖက်ထားတဲ့ဝက်ဝံရုပ်ကြီးအပေါ် ပါးကပ်ကာဖက်ထားရင်း ငိုချင်လာမိသည်။ အဲ့ဒီအရုပ်ကမိန်းကလေးတစ်ယောက်ကို ပေးဖို့ဆိုတာသေချာပါသည်။ ဏီဏီဟန်မဆောင်နိုင်တော့ပဲ မေးလိုက်မိတော့သည်။
“ကိုကြီး အဲ့ဒီအရုပ်ကဘာလုပ်ဖို့ဝယ်တာလဲ”
သူထင်တဲ့အတိုင်း အရုပ်ဝယ်လို့မကျေနပ်နေတာကိုး။
“ကိုယ်ရချင်လို့လေ”
“ဟင် ကိုကြီးကဘာလို့ရချင်ရတာလဲ”
“တစ်ယောက်ယောက်နဲ့တူလို့”
ဂါဝန်ဝတ်ထားတဲ့အရုပ်ဆိုတော့ မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဆိုတာသေချာသွားပြီ။ ပြီးတော့ ဝက်ရုပ်ဆိုတော့ဝတုတ်မလေး တစ်ယောက်နဲ့ တူနေတာပေါ့လေ။ ကိုကြီးကြိုက်နေတဲ့မိန်းကလေးက ဝတုတ်မလေးပေါ့။ မုန်းလိုက်တာ။
အရုပ်ကိုဖက်ပြီး သူ့ဘက်ကိုသိသိသာသာကျောခိုင်းသွားတဲ့ကလေးမဟာ သူအရုပ်ဝယ်တာကိုဘာလို့မကျေနပ်နေမှန်း နားမလည်နိုင်တော့။
“ဏီ ဘာဖြစ်နေတာလဲ ကိုယ့်အရုပ်လေးကိုကြိုက်လို့လား ရချင်လို့လား”
“မကြိုက်ဘူး အဲ့ဒီအရုပ်ကိုအရမ်းမုန်းတာ”
“အာ အဲ့လိုလား ဆောရီး ကိုယ်ကဏီဏီမုန်းတဲ့အရုပ်မှန်းမသိလို့ဝယ်ခဲ့မိတာ”
အရုပ်တွေချစ်တဲ့သူဆိုတော့ မကြိုက်တဲ့အရုပ်ရှိမှန်းမသိခဲ့ပေ။ အင်းလေ သူမကြိုက်တဲ့အရုပ်ဝယ်ခဲ့လို့ စိတ်ကောက်တာ နေမှာပေါ့။
“အဲ့ဒီအရုပ်ကို နောက်ခါမတွေ့စေရဘူး ကိုယ့်အခန်းထဲမှာပဲထားမယ်နော် အပြင်မထုတ်ဘူး”
သူ့အခန်းထဲမှာ အတော်ထားချင်နေတယ်ပေါ့လေ။ လွင့်ပစ်လိုက်ပါလား။ မကြိုက်ဘူးပြောနေတာကို။ အဲ့ဒီဝက်ရုပ်တွေကို အရင်ကချစ်ခဲ့သလောက် အခုတော့အရမ်းမုန်းသွားမိသည်။
“စိတ်မဆိုးနဲ့တော့နော်”
အိမ်ပြန်ရောက်တော့လဲ မရွှေချောက စိတ်ကောက်ပြေသေးပုံမရ။ အခန်းထဲဝင်တော့မယ်ဏီဏီကို အချိန်မှီသွားဆွဲကာ ဧည့်ခန်းမှာထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ မျက်နှာလွဲထားသူရဲ့မျက်နှာရှေ့မှာဝက်ရုပ်ကိုပြလိုက်ရင်း
“မျက်နှာကလဲကွာ ဘာဖြစ်နေတာလဲ ဒီမှာကြည့် ဒီအရုပ်ကိုဘာလို့မုန်းတာလဲ အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာကို”
ကိုကြီးပြနေတဲ့အဲ့ဒီအရုပ်ကို လုံးဝမကြည့်ချင်ပါ။ သူကြိုက်နေတဲ့လူနဲ့တူတဲ့ဝက်စုတ်ကို ဘာလို့ကြည့်ရမှာလဲ။ ဘာလို့ချစ်ရမှာလဲ။
“အင့် ဒါလေးခဏကိုင်ထားပေး”
“မကိုင်ချင်ဘူး”
“လုပ်ပါကွာ ခဏလေးပဲ Please”
မကြိုက်ပါဘူးဆို အတင်းလာကိုင်ခိုင်းနေတဲ့အရုပ်ကို မကျေမနပ်နဲ့ကိုင်ပေးလိုက်ရသည်။ စိတ်ထဲရှိတဲ့အတိုင်းသာဆို ဒီအရုပ်ကို ပြတင်းပေါက်သို့ ပြေးသွားပြီး လမ်းပေါ်ပစ်ချလိုက်ချင်သည်။
“ဒီလိုလေးကိုင် မျက်နှာနားမှာကပ်ထား အိုကေ ခဏနော် ဓါတ်ပုံရိုက်ချင်လို့”
အရုပ်ကိုမျက်နှာနားကပ်ထားရင်း စိတ်မကြည်ပါဘူးဆိုဓါတ်ပုံလာရိုက်နေတဲ့သူကို ဂြိုလ်ကြည့်သာကြည့်ပေးနေလိုက်သည်။ ပြုံးစိစိနဲ့ကိုကြီးဟာ အခုအချိန်မှာ အရမ်းမုန်းဖို့ကောင်းပါသည်။
“ဒီမှာကြည့် အမွှာညီအစ်မကျနေတာပဲ”
“ဘာအမွှာလဲ”
“နုတ်ခမ်းထော်နေတာလေ ဒီဝက်ရုပ်လေးကိုတွေ့ကတည်းက နုတ်ခမ်းထော်နေတဲ့ပုံကဏီဏီနဲ့တူလို့ ချစ်စရာကောင်းလို့ ဝယ်ခဲ့တာ အခုကြည့်လေ တပုံစံထဲပဲမလား”
ဓါတ်ပုံကိုကြည့်နေရင်း စူထော်နေတဲ့နုတ်ခမ်းတွေက ချက်ချင်းပြုံးသွားရသည်။ အဲ့ဒီကိုကြီးဟာ အစကတည်းဏီဏီနဲ့ တူတယ်လို့ပြောရင် စိတ်ဆိုးပါ့မလား။ အခုတော့တခြားတစ်ယောက်ကိုပြောတယ်ထင်လို့ စိတ်ဆိုးနေခဲ့မိတာ။ ဝက်ရုပ် ဆိုတော့လဲ ကိုယ်ကဝမှ မဝတာကို။ တခြားလူလို့ထင်တာသွားပေါ့။ နုတ်ခမ်းထော်တာတူတယ်လို့ဘယ်သူထင်မိမှာလဲနော်။
“ပေး ဏီဏီမကြိုက်ရင် နောက်ခါထပ်မတွေ့အောင်ကိုယ်သေချာသိမ်းထားလိုက်မယ်”
“ဟင့်အင်း ဏီဏီချစ်တယ် ဒီအရုပ်ကို”
အရုပ်ပြန်တောင်းနေတာကိုမပေးတဲ့အပြင် ရင်ခွင်ထဲပါထည့်ပြီးဖက်ထားလိုက်လို့ ကိုကြီးက ဏီဏီကို ကြောင်တောင်တောင်နဲ့ ကြည့်လာခဲ့သည်။
“ဘာကြည့်တာလဲ အခုချစ်သွားပြီလို့ပြောနေတာလေ ခုနတုန်းကတော့မုန်းတယ်”
ဝက်ရုပ်လေးကိုပိုက်ထားပြီး ရန်ရှာနေတဲ့ဏီဏီကို သူသဘောကျကာရယ်လိုက်မိသည်။ တကယ်ပဲ အဲ့ဒီဝက်ရုပ်လေးလို ချစ်ဖို့ကောင်းလွန်းပါသည်။
“အဲ့ဒါကိုယ့်အရုပ်လေ ကိုယ့်အခန်းထဲမှာပဲထားမှာ မပေးနိုင်ဘူးနော်”
“ဘယ်သူကတောင်းနေလို့လဲ ကိုကြီးအခန်းထဲမှာ ဏီဏီထားပေးမယ် ဘယ်နားထားရင်ကောင်းမလဲ”
အခန်းထဲပြေးဝင်သွားပြီး အရုပ်ထားဖို့နေရာကြည့်လိုက်သည်။ ကိုကြီးနဲ့အနီးဆုံးဖြစ်အောင် ခေါင်းအုံးဘေးနားချလိုက်ကာ
“ဒီနားပဲထားတော့ ကိုကြီး အဲ့ဒီနားပဲထားနော်”
“အင်း အင်း”
အခန်းပေါက်ဝနားရပ်နေတဲ့ကောင်းမွန်က ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
“အဲ့ဒါဆို ဏီဏီသွားနားတော့မယ်”
ဏီဏီက ပေါ့ပါးတဲ့ခြေလှမ်းတွေနဲ့ အခန်းထဲကထွက်သွားလေသည်။ ဘယ်လိုကလေးမမှန်းမသိ။ အခုမှစိတ်ပြေသွားတဲ့ မရွှေချောကြောင့် သူ့မှာရယ်လိုက်မိပြီး သူမရဲ့အပြုအမူတိုင်းကို ချစ်နေရပါတော့သည်။ ကောင်းမွန် အရုပ်လေးကို ကြည့်ရင်းသဘောကျနေမိသည်။ ဝက်မလေးရေ။ ကိုယ့်ကို အရမ်းချစ်မိအောင်မလုပ်ပါနဲ့လားကွာ။
===============================================================
ဏီဏီရဲ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပျော်ပွဲစားထွက်လာရတဲ့ ကိုယ့်အဖြစ်ကိုရယ်ချင်မိသည်။ သူမသူငယ်ချင်း နွေးနွေးနိုင်ငံခြားက ပြန်ရောက်လာလို့ သူငယ်ချင်းတွေစုပြီး နွေးနွေးတို့ပိုင်တဲ့မှော်ဘီကခြံထဲကို ပျော်ပွဲစားထွက်လာကြသည်။ အမှန်တော့ ဏီဏီနဲ့ဟေမာန်ကြားက တင်းမာနေတဲ့ဆက်ဆံရေးကိုပြေလည်စေချင်တဲ့အတွက် နွေးနွေးနဲ့ပုစိကစီစဉ်ခြင်းဖြစ်သည်။
အစကတော့ ဏီဏီကမလာဘူးငြင်းပေမယ့် မတွေ့တာကြာတဲ့နွေးနွေးကအတင်းခေါ်လို့ စိတ်ပြောင်းသွားပုံပေါ်သည်။
သူငယ်ချင်းတွေကအတွဲကိုယ်စီနဲ့လာမယ်ဆိုတော့ ဏီဏီလဲ ကောင်းမွန်ကို မရရအောင်ခေါ်လေသည်။ ကောင်းမွန်မှာ လုံးဝမလိုက်ချင်ပေမယ့် မရွှေချောလေးမျက်နှာငယ်မှာစိုးသောကြောင့် လိုက်ခဲ့ရလေသည်။ အသက်နှစ်ဆယ်ပြည့်ခါနီး ဖလန်းဖလန်းထနေတဲ့လူငယ်တွေကြားထဲ သူငြိမ်နေမိသည်။ ထူးဇော်နဲ့ဝေဦးကလဲ အရွယ်မတူတဲ့အပြင် အရင်ကတည်းက ခင်မင်ခဲ့တာမဟုတ်တော့ မေးတစ်ခွန်း၊ဖြေတစ်ခွန်းနဲ့ သူတို့နဲပြောစရာစကားမရှိသလောက်ပင်။ ပြီးတော့ ထူးဇော်ကို ဏီဏီနဲ့ပတ်သက်ပြီး နဂိုကတည်းက မကြည်ဓါတ်ခံရှိလေတော့ လုံးဝမရောချင်ပေ။ သူ့မှာလူကြီးဖြစ်နေလို့သာ မကောင်းတတ်လို့ပြောနေရတာ။ စိတ်ရင်းအတိုင်းဆို ဒီကောင့်မျက်နှာကိုတောင် မကြည့်ချင်ပေ။
ဏီဏီနဲ့အပေါင်းအပါများကတော့ ဟေးလေးဝါးလားနဲ့ ပြောစရာမကုန်နိုင်ကြ။ ဏီဏီနဲ့ဟေမာန်ကစစချင်းကတော့ သိပ်မပြောပေမယ့် နည်းနည်းကြာတော့လဲပုံမှန်အတိုင်း ပြန်ခေါ်ဖြစ်ကြသည်။ ခြံထဲကသစ်ပင်အောက် ဖျာခင်းပြီး ဝိုင်းဖွဲ့ထိုင်နေတဲ့လူက ခုနှစ်ယောက်မို့သာတော်သေးသည်။ အယောက်ခုနှစ်ဆယ်စာဆူညံနေသည်။ စကားသိပ်မပြောတဲ့ သူ့ကို ဖယ်လိုက်ရင် ခြောက်ယောက်ပေါ့။ ထူးဇော်နဲ့ဟေမာန်တို့အတွဲ၊ ပုစိနဲ့ဝေဦးတို့အတွဲ၊ နွေးနွေးနိုင်နဲ့ဏီဏီတို့ရဲ့ စကားသံတွေကို နားထောင်ရင်းပျင်းလာသည်။ သိလဲမသိ၊ ဆိုင်လဲမဆိုင်တဲ့အကြောင်းကိစ္စတွေကို စိတ်လဲ မဝင်စားသောကြောင့် စာအုပ်ဖတ်နေလိုက်တော့သည်။ ဒီလိုဖြစ်မယ်ဆိုတာကြိုတွက်မိလို့ စာအုပ်ယူလာခဲ့ခြင်းဖြစ်သည်။ မိန်းကလေး လေးယောက်ကတော့ ပါလာတဲ့အစားအသောက်ပေါင်းစုံကို ခင်းကျင်းစားသောက်နေရင်း ပါးစပ်ကလဲ မရပ်မနားပြောဆိုနိုင်ကြလေသည်။
“မိန်းမတွေ နင်တို့ကိုပြောစရာရှိတယ်”
“ဘာပြောမလို့လဲ”
“အဟိ ငါ့မှာကိုယ်ဝန်ရှိနေပြီတဲ့”
“ဟယ် တကယ်”
နွေးနွေးက ပုစိရဲ့စကားကြောင့် တအံ့တသြရေရွတ်လိုက်သည်။
“ဟဲ့ ဝေဦး နင်ကလေးအဖေဖြစ်တော့မှာဆို”
ဟေမာန်အမေးကို ပြန်မဖြေပဲ ဝေဦးက ကျေနပ်ပြုံးကြီးပြုံးပြနေသည်။
“အမယ် ရုပ်ကြီးက”
မိန်းကလေးသုံးယောက်မှာ ပုစိနားကိုကပ်သွားကြပြီး လုံးဝမဖောင်းသေးတဲ့ဗိုက်ကို အထူးအဆန်းဝိုင်းကြည့်နေကြသည်။
“ဗိုက်က ပူလဲမပူဘူးနော်”
“ဏီဏီကလဲ အခုမှရှစ်ပါတ်ကျော်ပဲရှိသေးတာ ဘယ်ပူဦးမလဲ”
“ဟုတ်လား နင့်ဗိုက်ထဲမှာ လူသေးသေးလေးရှိနေပြီပဲ အီး စိတ်ယားလိုက်တာ”
ဏီဏီက ပုစိရဲ့ဗိုက်ကို ကိုင်ကြည့်လိုက်တော့ ကျန်တဲ့နှစ်ယောက်ကလဲ ကိုင်လိုက်ကြသည်။
“ဟဲ့ နင်တို့လက်တွေကြောင့်အထဲကကလေးလေးလန့်သွားဦးမယ်”
“အမယ် အကဲပိုတာ ဒါနဲ့နင်အစားအသောက်ဆင်ခြင်ရမှာမလား”
ဟေမာန်က သူသိသလောက်ဆရာလုပ်နေသည်။
“ဆင်ခြင်ရမှာလား မသိပါဘူး ငါလဲမနေ့ကမှကိုယ်ဝန်ရှိနေမှန်းသိတာ စားချင်တာတွေစားနေတာပဲ”
“ဟုတ်လား နင် မူးတာတို့ အန်တာတို့မဖြစ်ဘူးလား”
“နွေး နင်ဇာတ်လမ်းတွေအကြည့်များသွားပြီ ခွိခွိ ငါဘာမှကိုမဖြစ်တာတော့ ထူးဆန်းတယ်နော် ပိုပြီးတောင်စားလို့ သောက်လို့ ကောင်းနေသေး ဏီဏီ နင်တို့ရော ကလေးမယူသေးဘူးလား”
ဏီဏီမှာ အူကြောင်ကြောင်နဲ့ ဘာပြန်ဖြေရမယ်မှန်းမသိပဲ ပုစိကိုကြည့်နေမိသည်။ သူငယ်ချင်းလေးယောက်ထဲမှာ အိမ်ထောင်ကျတာဆိုလို့ သူနဲ့ဏီဏီပဲရှိတာဆိုတော့ မေးမှာပေါ။ သူတို့ထင်သလိုမဟုတ်မှန်း ရှင်းပြဖို့ကခက်ပါသည်။
“ဟို… မယူသေးပါဘူး”
“ယူတော့လေ နင့်ယောကျာ်းလဲကလေးရချင်မှာပေါ့ ကိုကောင်းမွန် ကလေးမရချင်ဘူးလား”
စာအုပ်ဖတ်နေတဲ့ကောင်းမွန်က သူ့ကိုမေးနေတာကိုကြားပုံမရ။
“ကိုကောင်းမွန်”
ပုစိထပ်ခေါ်လိုက်မှ ထူးခဲ့သည်။
“ဗျာ…”
“ကလေးမလိုချင်ဘူးလားလို့မေးနေတာ ကျွန်မတို့တောင်ကလေးရတော့မှာ”
မသက်မသာ အီလည်လည်ဖြစ်နေတဲ့ဏီဏီမျက်နှာကိုတစ်ချက်ကြည့်ရုံနဲ့ ကောင်းမွန်သဘောပေါက်သွားသည်။
“မင်္ဂလာတောင်မဆောင်ရသေးတာ နောက်မှအေးဆေးမှယူတာပေါ့ အခုတော့ဒီကလေးလေးကိုပဲထိန်းလိုက်ဦးမယ်”
ဏီဏီရဲ့ခေါင်းကိုလှမ်းပုတ်လိုက်ပြီး ပြောလိုက်တဲ့စကားကြောင့် မိန်းကလေးသုံးယောက်က ဟာ ဆိုပြီးဝိုင်းအော်ကြသည်။ ဏီဏီကတော့ ရှက်သလို၊ ကျေနပ်သလိုအပြုံးနဲ့ ငြိမ်နေလေသည်။ တော်သေးတယ် ကိုကြီးဝင်ဖြေလိုက်လို့။
“ဏီဏီ နင့်မင်္ဂလာပွဲကျရင် နွေးနဲ့ဟေမာန်ကိုသတို့သမီးအရံလုပ်ခိုင်းလိုက်”
“ငါတို့က လုပ်ပေးဖို့အဆင်သင့်ပဲဟေ့ ဘယ်မှာဆောင်မှာလဲ”
“အခုမဆောင်သေးပါဘူး ငါ့အဖေစိတ်ဆိုးနေတုန်းလေ ဖေဖေစိတ်ဆိုးပြေသွားမှဆောင်မှာ”
ဏီဏီမှာ ဘယ်ဆီနေမှန်းမသိတဲ့မင်္ဂလာပွဲအကြောင်းကိုမေးလာတော့ ပါးစပ်ထဲရှိရာလျှောက်ဖြေလိုက်မိသည်။
မိန်းကလေးတွေကရေပက်မဝင်စကားများသလောက် ထူးဇော်နဲ့ဝေဦးကတော့ သူတို့ပြောနေတာကိုစိတ်မဝင်စားတော့ပဲ ဖုန်းနှိပ်နေကြသည်။ ကောင်းမွန်လဲ စာအုပ်ပြန်ဖတ်နေလိုက်ရင်း ဏီဏီရဲ့ရှက်ပြုံးကိုသတိရမိကာ ပြုံးချင်တဲ့မျက်နှာကို မနည်းထိန်းနေရသည်။
“ပုစိ ငါးမုန့်ကြော် ငါစားဦးမယ် မသိမ်းနဲ့ဦး”
“အေး နွေး မသိမ်းဘူး ဒီမှာထားစရာနေရာမရှိတော့လို့ ခြင်းထဲခဏထည့်ထားမလို့”
“နွေး လက်ဖက်ကနင်ယူခဲ့တာမလား ချဉ်စပ်လား”
နွေးနွေးကလက်ဖက်ကိုကြည့်ရင်းစဉ်းစားနေသည်။ ဏီဏီငရုတ်သီးအစပ် လုံးဝမစားနိုင်တာ သူတို့အားလုံးသိပါသည်။
“ငါမသိဘူးတော့ အိမ်ကထည့်ပေးလိုက်တာ နည်းနည်းမြည်းကြည့်လိုက်လေ”
ဟေမာန်က လက်ဖက်ကို ဦးဆုံးကော်စားလိုက်ပြီး
“ငါမြည်းကြည့်လိုက်မယ် မစပ်ပါဘူးဏီဏီရဲ့ ဒီမှာ ငရုတ်သီးစိမ်းတွေသပ်သပ်လှီးထည့်ထားတာဆိုတော့ လက်ဖက်အသားပဲ ရွေးစားလို့ရတယ်”
ဆီတွေအိနေတဲ့လက်ဖက်ပေါ် ပုဇွန်ခြောက်နဲ့ငရုတ်သီးစိမ်းတွေတင်ထားတာမို့ လက်ဖက်သားကမစပ်လောက်ပေ။
“ဟုတ်လား တော်သေးတယ်မစပ်လို့ ငါလက်ဖက်စားချင်နေတာ”
ဏီဏီက လက်ဖက်ကိုဇွန်းနဲ့ခပ်နေရင်း ဘေးနားမှာစာအုပ်ဖတ်နေတဲ့ကောင်းမွန်ဆီ အာရုံရောက်သွားသည်။ သူ့ခမျာ ရုံးပိတ်ရက်လေးမှာ မနားရပဲ ဏီဏီပူဆာလို့ ဒီကိုလိုက်လာပြီးပျင်းနေပုံပင်။ အရွယ်မတူတဲ့ဟိုနှစ်ကောင်နဲ့လဲ စကားသိပ်မပြောပဲ စာအုပ်သာဖတ်နေရရှာသည်။
“ကိုကြီး လက်ဖက်စားမလား”
“အင်း စား စား နောက်မှစားမယ်”
“ဘာစာအုပ်ဖတ်နေတာလဲ”
ကိုင်ထားတဲ့လက်ဖက်ဇွန်းကိုချလိုက်ပြီး ကောင်းမွန်ဖတ်နေတဲ့စာအုပ်ကို စပ်စုကာ ကိုယ်ကိုစောင်းပြီးကြည့်လိုက်သည်။
“Management နဲ့ပတ်သက်တဲ့စာအုပ်လေ”
“အင် ပျင်းစရာကြီး ဏီဏီကတော့မဖတ်ချင်ပါဘူး”
“ကလေးတွေက ဒါမျိုးဘယ်ကြိုက်မလဲ”
“အမယ် ဏီဏီကလေးမဟုတ်ပါဘူးနော်”
ဏီဏီက ကောင်းမွန်ကို နှာခေါင်းရှုံ့ပြပြီး လက်ဖက်ကော်စားလိုက်သည်။ လက်ဖက်ထဲငရုတ်သီးဖတ်ပါသွားတာကို သတိမထားမိလိုက်ပေ။
“အား စပ်လိုက်တာ …”
ရုတ်တရက်ကြီး ထအော်လိုက်တဲ့ဏီဏီကြောင့် အားလုံးကသူမကိုဝိုင်းကြည့်လိုက်မိသည်။
“ဘာဖြစ်တာလဲဏီဏီ”
မျက်နှာကြီးနီရဲကာ ငရုတ်သီးစပ်နေတဲ့ဏီဏီက ကောင်းမွန်ကိုမျက်ရည်တွေဝဲပြီးကြည့်နေသည်။
“ဟာ ငရုတ်သီးစပ်လို့လား ဒီမှာ ဒီမှာ ထွေးလိုက်”
တစ်သျှူးတွေဆွဲထုတ်ကာ ဏီဏီပါးစပ်ရှေ့နားခံပြီး ထွေးထုတ်ခိုင်းလိုက်ကာ ရေသန့်ဗူးကိုဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
“ဖြည်းဖြည်းသောက်”
ရေကိုတလစပ်မော့သောက်နေတဲ့ဏီဏီကို ကောင်းမွန်ကသတိပေးလိုက်သည်။ ရေသောက်ပြီးလဲ အစပ်မပြေနိုင်သေးပဲ မျက်ရည်တွေဝဲ၊ ချွေးတွေပြန်နေတဲ့သူမမျက်နှာကို တစ်သျှူးနဲ့သုတ်ပေးပြီး ကျန်လက်တစ်ဖက်က စာအုပ်နဲ့ယပ်ခတ် ပေးလိုက်သည်။
“တော်ပြီ ထပ်မစားနဲ့တော့နော် ငရုတ်သီးတွေပါတယ်”
“လက်ဖက်မစားရတာကြာလို့စားချင်လို့ပါဆို”
နှစ်ယောက်သား ကိုယ့်အာရုံနဲ့ကိုယ်မို့ သူတို့ကိုဝိုင်းကြည့်နေတာကိုသတိမထားမိပေ။ ထူးဇော်နဲ့ဝေဦးကတော့ အကဲပိုတဲ့ ကောင်းမွန်ကိုကြည့်ပြီး စိတ်လေနေကြသည်။ ဟေမာန်ကမဲ့ရွဲ့နေပြီး ပုစိနဲ့နွေးနွေးကတော့ အားကျသလို ကြည့်နေလေသည်။
“နောက်မှမစပ်တာဝယ်ပေးမယ်နော် အခုမစားနဲ့တော့”
“ဟုတ်”
နွေးနွေးက ငါးမုန့်ကြော်ကိုကောက်ဝါးလိုက်ရင်း ပုစိကိုပြုံးစိစိကြည့်နေလေသည်။ ဗိုက်ကလေးပေါ် လက်တင်ထားတဲ့ပုစိရဲ့ အကြည့်တွေက သူ့ယောကျာ်း ဝေဦးဆီမှာ။ ဝေဦးက မျက်လုံးချင်းစကားလာပြောနေတဲ့ သူ့မိန်းမရဲ့အကြည့်တွေကို မမြင်ချင်ယောင်ဆောင်နေလေသည်။
ဏီဏီတို့သူငယ်ချင်းတွေ စားသောက်ပြီးစကားပြောလို့ဝတော့မှ ခြံထဲလိုက်ကြည့်ဖို့သတိရကြလေသည်။ သီးပင်၊ စားပင်များနဲ့ အပင်ကြီးများစိုက်ထားသောကြောင့် ခြံလေးက အေးအေးချမ်းချမ်းသာသာယာယာရှိပါသည်။
“ငါတို့ခြံထဲလျှောက်ကြည့်ရအောင်လေ ဗိုက်လဲချောင်သွားတာပေါ့”
ပုစိစကားကို ဘယ်သူမှမငြင်းဆန်ကြပဲ ထထွက်လာကြသည်။ ယောကျာ်းသုံးယောက်ကတော့ ဖျာပေါ်မှာလဲှအိပ်ရင်း ကျန်ခဲ့လေသည်။ သူတို့လေးယောက်ကတော့ စကားတပြောပြောနဲ့ဗိုက်ချောင်အောင် လမ်းပတ်လျှောက်နေကြသည်။
“ငါပြောမလို့ ဏီဏီ နင့်ကို ကိုကောင်းမွန်ကအရမ်းချစ်တာပဲနော်”
နွေးနွေးကို ဏီဏီကနားမလည်နိုင်သလိုကြည့်လိုက်မိသည်။ ဘာကြောင့် အရမ်းချစ်တယ်လို့ပြောမှန်းမသိပေ။
“ဟုတ်တယ် ငါလဲကြည့်နေတာ နင့်ယောကျာ်းက နင့်ကိုနည်းနည်းမှမျက်နှာအညှိုးမခံသလိုပဲ”
ပုစိပြောတဲ့ နင့်ယောကျာ်းဆိုတဲ့စကားလုံးကြီးက ဏီဏီကိုကြက်သီးထစေသည်။ ဟုတ်ပါတယ်လေ လူတွေအမြင်မှာ ကိုကြီးက ဏီဏီရဲ့ယောကျာ်းပဲကို။ ဒါပေမယ့်အဲ့ဒီစကားလုံးကြီးက ဏီဏီနဲ့အလွန်ကိုစိမ်းနေပါသေးသည်။
“နင်ကံကောင်းတယ်လို့ပြောရမယ် အမြဲအဲ့လိုချစ်အောင်နေနော်”
“ဘယ်လိုနေရမှာလဲ”
“ဟဲ့ နင်အရမ်းမဆိုးနဲ့ပေါ့ ဗိုလ်ကျတာလေးနည်းနည်းလျော့ပေါ့ ယောကျာ်းတွေက ရခါစသာချစ်ပြတာ နောက်ကျရင် ပုံစံပြောင်းကုန်ရော ဝေဦးကိုကြည့်ပါလား အချိုးကိုက”
ပုစိပြောလဲပြောချင်စရာပင်။ အရင်တုန်းကဆို ဝေဦးကပုစိနားတစ်ဖဝါးမှမခွာနိုင်ပဲ ချစ်လှပါချည်ရဲ့ဆိုပြီး ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နဲ့ တောင်းရမ်းလက်ထပ်ခဲ့ကြတာ။ ဏီဏီကတော့ ယောကျာ်းယူဖို့စိတ်ကူးမရှိပါပဲ ရခဲ့ရတာကို။ ကိုကြီးက ပြောင်းလဲသွားစရာ ဘာအကြောင်းရှိလို့လဲ။ တကယ်လင်မယားမှမဟုတ်တာ။
“နင့်ယောကျာ်းက အခုဘာလုပ်နေတာလဲ”
ဟေမာန်ရဲ့မေးခွန်းကို ပုစိနဲ့နွေးနွေးကလဲ စိတ်ဝင်စားပုံရသည်။ ဖေဖေအမွေဖြတ်လိုက်လို့ ဏီဏီဘယ်လိုနေလဲ သိချင်ကြပုံပေါ်သည်။
“ဆောက်လုပ်ရေးကုမ္ပဏီထောင်ထားတယ်လေ”
“ဟုတ်လား အဆင်ပြေလား”
“ပြေပါတယ် အလုပ်ကအမြဲရှုပ်နေတာပဲ ဘာတွေလုပ်နေလဲတော့မသိဘူး”
“ဘယ်နားမှာဖွင့်ထားတာလဲ ကုမ္ပဏီက”
ဘယ်နားဖွင့်ထားလဲဆိုတာ ဏီဏီတစ်ခါမှမမေးဖူးလို့မသိပေ။ ဟေမာန်မေးမှသာ မေးဖို့သတိရလေသည်။
“မသိဘူး ငါတစ်ခါမှမရောက်ဖူးဘူး”
“ဟဲ့ နင်အဲ့ဒီလိုနေစရာလား တစ်ခါတစ်လေလိုက်သွားကြည့်လေ အခုခေတ်ကလွယ်တာမဟုတ်ဘူး တချို့မိန်းမတွေက လူပျိုထင်ပြီးကပ်နေမှ”
ပုစိစကားကိုဟေမာန်ကလဲထောက်ခံသည်။
“ဟုတ်တယ် နင့်ယောကျာ်းကိုလွှတ်မထားနဲ့ အလုပ်ကိုမကြာမကြာလိုက်သွား”
လွှွတ်မထားနဲ့ဆိုတော့ နောက်ကနေကပ်ပြီး လိုက်နေရမှာလား။ အဲ့လိုကြီးလဲ မနေချင်ပါ။ တကယ်လင်မယားဆိုရင်တောင် အဲ့လောက်ထိလုပ်ဖို့ လိုအပ်လို့လား။ နင့်ယောကျာ်းဆိုတဲ့အသုံးအနှုန်းကြီးကိုတော့ စိတ်ထဲတမျိုးကြီးဖြစ်နေသေးသည်။ ဟေမာန်က နွေးနွေးကိုပါဆက်စပ်စုလိုက်သည်။
“ဒါနဲ့ နွေး နင်ရောဘဲမရသေးဘူးလား”
“မရသေးပါဘူး ဟိုမှာင့ါကိုလာကြိုက်တဲ့အဖြူကောင်တွေတော့ရှိတယ်”
“ဟယ် အဖြူဆိုပြန်မကြိုက်ပါနဲ့နွေးရယ် မြန်မာအချင်းချင်းပဲကောင်းပါတယ်”
ပုစိစကားကြောင့် နွေးနွေးက ရယ်လိုက်ရင်း
“မကြိုက်ပါဘူးပုစိရယ် အပျော်ရည်းစားထားရင်သာကောင်းတာ ယူဖို့တော့မဖြစ်နိုင်ပါဘူး ငါ့အိမ်ကသတ်လိမ့်မယ်”
“ယူတဲ့လူတွေလဲရှိတာပဲ မြဲတဲ့လူမြဲ ကွဲတဲ့လူကွဲနဲ့ ဘယ်သူနဲ့ယူယူပါ ကွဲချင်ရင်ကွဲတာပဲ အခုခေတ်ကအိမ်ထောင်ကွဲ လွယ်သလားလို့ ဒါပေမယ့်ငါတို့ကတော့ကိုယ်ချစ်တဲ့လူနဲ့ယူပြီး တသက်လုံးလက်တွဲသွားချင်ကြတာလေ ကွဲလိုက် ကွာလိုက်နဲ့ ယောကျာ်းနှစ်ယောက်ကြီးမယူချင်ပါဘူးဟယ် အိမ်ထောင်တစ်ဆက်ပဲ ကောင်းပါတယ် ဟုတ်တယ်မလားနွေး”
“ဟုတ်တယ် အိမ်ထောင်ပြုဖို့ကငယ်ပါသေးတယ် ငါတို့ကကလေးပဲရှိသေးတာ ဟီး နင်တို့အိမ်ထောင်ကျပြီးသားလူတွေသာ မြဲအောင်ထိန်းသိမ်းကြ အခုလောလောဆယ်တော့ မိဘရဏီကို Feeling အားကျပေါ့ဟယ် သူ့ကိုအရမ်းချစ်တဲ့ယောကျာ်းနဲ့ ရထားတာဆိုတော့ ငါလဲကွီးရှာမှပဲ အဲ့လိုအချစ်ခံချင်တယ်”
“ဟုတ်တယ်နော် သူ့ကိုကြီးက ငရုတ်သီးလေးစပ်တာကို ကမ္ဘာပျက်တော့မယ့်အတိုင်း ပြာယာခတ် ဂရုစိုက်ပြနေတာ မျက်စိကိုနှောက်တယ်”
“ခွိခွိ”
ပုစိနဲ့နွေးနွေးစကားကို ဟေမာန်ကတခွိခွိရယ်နေသည်။ ဏီဏီကတော့ ကျေနပ်သလိုပြုံးနေမိပေမယ့် ကိုကြီးက အမြဲဒီလို လုပ်ပေးနေကျဆိုတော့ သူတို့ပြောတဲ့အတိုင်း ဂရုစိုက်လား၊မစိုက်လားဆိုတာကို ထူးခြားပြီးမခံစားမိပါ။ ကိုယ့်ကို အလိုလိုက်မှန်းသိလို့ တမင်တကာကြီးဆိုးနွဲ့ချင်တာတော့သိပါသည်။
အိမ်ပြန်လမ်းတလျှောက်မှာ ပုစိတို့ပြောတဲ့အိမ်ထောင်မြဲအောင်ထိန်းသိမ်းဖို့နဲ့ အိမ်ထောင်တစ်ဆက်ဆိုတဲ့စကားလုံးတွေက ဏီဏီဦးနှောက်ထဲမှာ ရှုပ်ရှက်ခတ်ကာ ပါခဲ့လေတော့သည်။ နင့်ယောကျာ်းဆိုတဲ့စကားကိုပြန်ကြားမိရင်း ကားမောင်းနေတဲ့ ကိုကြီးနဲ့ပိုဝေးအောင် တံခါးနားကပ်လိုက်မိသည်။ တကယ်ပဲ ကိုကြီးက ဏီဏီယောကျာ်းလား။ သူများတွေထင်သလို တကယ်ပဲ ဏီဏီကိုအရမ်းချစ်နေတာလား။
ကောင်းမွန် ကားမောင်းနေရင်း အသံတိတ်နေတဲ့ကောင်မလေးကို သတိထားမိပါသည်။ စိတ်ကောက်နေတာမဟုတ်ပဲ သူ့ကိုလှည့်ကြည့်လိုက်၊ စဉ်းစားလိုက်နဲ့။ သူ့သူငယ်ချင်းတွေဘာတွေများပြောခဲ့လို့ တစ်ယောက်ထဲတွေးနေလဲမသိ။
===============================================================
သူငယ်ချင်းတွေရဲ့အကြံပေးချက်အရ ကိုကြီးရုံးကိုသွားစစ်ဆေးဖို့ ထွက်လာခဲ့သည်။ ကိုကြီးကိုအသိမပေးပဲ သွားရမယ်လို့ ပြောတဲ့အတိုင်း ရိပ်မိမှာစိုးလို့ ရုံးလိပ်စာကိုတောင် ပေါ်တင်မမေးပဲ လှည့်ပတ်မေးထားရတာ။ အခန်းပေါက်ဝရပ်ပြီး ဘဲလ် နှိပ်လိုက်တော့ မိန်းမတစ်ယောက်လာဖွင့်ပေးပြီး ဏီဏီကို အထူးအဆန်းကြည့်ကာမေးသည်။
“ဘာကိစ္စရှိလို့လဲညီမလေး”
“ကိုကောင်းမွန်ထွန်းနဲ့တွေ့ချင်လို့ပါ”
“အော် အထဲဝင်ပါဦး ဆရာတော့မရှိဘူး မကြည်ပြာ ဒီညီမလေးက ဆရာနဲ့တွေ့ချင်လို့တဲ့”
အခန်းထဲကထွက်လာတဲ့ မကြည်ပြာဆိုတာ ကိုကြီးရဲ့အတွင်းရေးမှုးများလား။ ပုံစံလေးက သွက်သွက်လက်လက် ထက်ထက်မြက်မြက်နဲ့။ ဝတ်စားပြင်ဆင်ထားပုံကလဲ ကြည့်ကောင်းပါသည်။ သူ့ကိုအကဲခတ်နေတဲ့ဏီဏီကို ကြည်ပြာကလဲ ပြန်ကြည့်နေရင်း။
“ဆရာနဲ့ချိန်းထားလို့လားညီမလေး ဆရာအပြင်သွားလိုက်တယ် နောက်တစ်နာရီကျော်လောက်မှပြန်ရောက်မယ်ထင်တယ်”
“အော် ဟုတ်ကဲ့ ချိန်းတော့မချိန်းထားပါဘူး လမ်းကြုံလို့ဝင်ခဲ့တာ”
“ထိုင်ပါဦး ဆရာကနည်းနည်းကြာဦးမယ်ထင်တယ်”
ဧည့်ခန်းထဲမှာတော့ ထိုင်မစောင့်ချင်ပေ။ ကိုကြီးမရှိတုန်းသူ့ရုံးခန်းထဲဝင်ပြီးစပ်စုချင်သေးသည်။
“ကိုကောင်းမွန်ထွန်းရဲ့ရုံးခန်းကဘယ်ဟာလဲဟင်”
ဒီကွန်ဒိုအခန်းဟာ ဏီဏီတို့နေတဲ့မီနီကွန်ဒိုထက်ကျယ်ပါသည်။ အခန်းဖွဲ့စည်းထားပုံကလဲ မဆိုးပေ။ ရုံးပီသစွာ သပ်သပ်ရပ်ရပ်နဲ့။ ဝန်ထမ်းတွေအများကြီးမတွေ့ရပဲ အရှေ့နားမှာ Reception ကအစ်မတစ်ယောက်နဲ့ ကိုကြီးရဲ့အတွင်းရေးမှုးအစ်မ နှစ်ယောက်သာတွေ့သလိုပင်။
“ဒီအခန်းပါ”
“အော် ကျွန်မရုံးခန်းထဲကစောင့်လိုက်မယ်”
“ဟင် အဲ့လိုမဖြစ်ဘူးလေညီမလေး ဧည့်ခန်းကပဲထိုင်စောင့်ပေးပါနော် အမကော်ဖီဖျော်ပေးပါ့မယ်”
“ရတယ် မသောက်တော့ဘူး ကျွန်မအထဲမှာပဲစောင့်လိုက်မယ်”
“မဟုတ်ဘူးညီမ ဆရာက သူမရှိတဲ့အချိန်ရုံးခန်းထဲဝင်တာမကြိုက်လို့ပါ”
ကြည်ပြာလဲ ရုံးခန်းထဲအတင်းဝင်မယ်ပြောနေတဲ့ တစ်ခါမှမမြင်ဖူးတဲ့ကောင်မလးကို ပေါ်တင်တားလိုက်တော့သည်။
သူကျတော့ ခုနတုန်းကဒီအခန်းထဲက ထွက်လာပြီး ဏီဏီကိုကျတော့မဝင်ခိုင်းဘူးဆိုတော့ ဘာသဘောလဲ။ ဏီဏီကို ကိုကြီးမိန်းမမှန်းမသိလို့ တားနေတာလားတော့မသိ။ အင်းလေ ဒီကိုတစ်ခါမှမလိုက်လာဖူးတဲ့သူကို ဘယ်သူကသိမှာလဲ။ ရုံးခန်းထဲမဝင်ဖို့တားနေတဲ့ မျက်နှာထားတင်းတင်းနဲ့အတွင်းရေးမှုးအစ်မကို ခပ်ချေချေကြည့်လိုက်ပြီး
“ကိုကောင်းမွန်ထွန်းရဲ့ဇနီးဆိုရင်တော့ ဒီအခန်းထဲဝင်ခွင့်ရှိတယ်မလား”
လေသံမာမာနဲ့ခပ်ကျောကျောပြောပြီး အခန်းထဲဝင်လာခဲ့လိုက်သည်။ အခန်းထဲရောက်တော့ ကိုကြီးရဲ့အလုပ်စားပွဲမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး အဲ့ဒီအစ်မရဲ့ပျက်သွားတဲ့မျက်နှာကိုမြင်ယောင်မိရင်း ကျေနပ်သလိုဖြစ်မိသည်။ သူများယောကျာ်းကို လူပျိုထင်နေကြလားမသိ။ အစ်မနှစ်ယောက်လုံး ဏီဏီနောက်ကို လိုက်ဝင်မလာခဲ့ပေ။
“ကိုကောင်းမွန်ထွန်းရဲ့ဇနီး”
တိုးတိုးလေးပြန်ပြောကြည့်ရင်း အဲ့ဒီလိုပြောလိုက်ရလို့ဘယ်လိုဖြစ်မှန်းမသိတဲ့ခံစားချက်မျိုးကိုခံစားမိသည်။ ကိုကြီးရဲ့ဇနီးလို့ ပြောလိုက်ရလို့ကျေနပ်နေတဲ့အရာဟာ ဘယ်ကနေများ ပေါက်ဖွားလာသလဲမသိ။ ရင်ထဲမှာထူးဆန်းပြီး ကြည်နူးနေမိသည်။ ရုံးခန်းထဲလျှောက်ကြည့်ရင်းစောင့်နေတာ နာရီဝက်လောက်ရှိပေမယ့် ကိုကြီးကပြန်မရောက်သေး။ ပျင်းပျင်းနဲ့ထိုင်နေရင်း စားပွဲခုံပေါ်မှောက်အိပ်ကာ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။
ဆိုဒ်ထဲကပြန်ရောက်လာတဲ့ကောင်းမွန် ရုံးခန်းထဲဝင်လိုက်တော့ စားပွဲပေါ်မှောက်အိပ်နေတဲ့ဏီဏီကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့အလုပ်ထဲတစ်ခါမှမလိုက်လာဖူးတဲ့သူက ဘာလို့ရောက်နေပါလိမ့်။ လာမယ်လို့လဲမပြောဖူးပဲ။ ဖုန်းလဲမဆက်နဲ့။ အိပ်ပျော်နေပုံကလဲ သူ့အိမ်သူ့ရာမှာ အိပ်နေသလို စိတ်ချလက်ချနှစ်နှစ်ခြိုက်ခြိုက်နဲ့။
လက်ပေါ်မျက်နှာတင်ပြီးအိပ်နေလို့ ဟချင်ချင်ဖြစ်နေတဲ့နုတ်ခမ်းလေးကိုကြည့်ပြီးရယ်ချင်မိသည်။ စားပွဲပေါ်ထိုင်ချလိုက်ပြီး ကိုယ်တိုင်မသိလိုက်ပဲ ဏီဏီရဲ့ပါးပြင်လေးကို ချစ်မြတ်နိုးစွာနဲ့ ဖွဖွလေးပွတ်လိုက်မိသည်။
ဒီအချိန်မှာ အခန်းတံခါးဖွင့်ပြီး ကြည်ပြာက ကပြာကယာနဲ့ဝင်လာခဲ့သည်။
“ဆရာ့အမျိုးသမီးဆိုပြီး….”
လက်ကာပြကာ ရှုးဆိုပြီးလုပ်လိုက်တဲ့ကောင်းမွန်ကိုကြည့်ပြီး ကြည်ပြာအသံတိတ်သွားရသည်။ ပြီးတော့ အလိုက်တသိ ပြန်ထွက်သွားပါသည်။ ကောင်းမွန်ကဏီဏီနိုးသွားမှာစိုးလို့ ကျောပြင်ကိုညင်သာစွာပုတ်ပေးနေသည်။
ပါးကိုဖွဖွလေးပွတ်နေကတည်းကနိုးလာတဲ့ဏီဏီဟာ ဆက်ပြီးအိပ်ချင်ယောင်ဆောင်နေမိသည်။ ငါဘာတွေဖြစ်နေပါလိမ့်။ ကျောကိုပုတ်ပေးနေတဲ့ကိုကြီးလက်က အနွေးဓါတ်ဟာ ဏီဏီနှလုံးသားကိုကူးစက်လာကာပူနွေးစေပါသည်။ ကိုကြီးအပြင် ထွက်သွားတော့မှ ဒီအချိန်ခဏလေးကိုပြန်လိုချင်သလိုခံစားနေမိသည်။ ငါ ကိုကြီးကိုချစ်နေမိပြီလားလို့ တွေးမိရင်း ရင်ထဲမှာထပ်ပြီးလှုပ်ခါပူနွေးသွားရပြန်သည်။
“ကြည်ပြာ ဘာပြောစရာရှိလို့လဲ”
“ဟုတ် ဆရာ ဆရာပြန်လာတုန်းကကျွန်မ Toilet ထဲဝင်နေလို့ ဆရာကိုမပြောလိုက်ရလို့ ဟို ဆရာ့အမျိုးသမီးကို ကျွန်မက မသိလို့ အခန်းထဲမဝင်ဖို့ တားလိုက်မိတယ်”
“အော် ရပါတယ် တခြားအလုပ်ကိစ္စရောရှိသေးလား”
“ဟုတ် သီလဝါဆိုဒ်ထဲကပို့ခဲ့တဲ့ပစ္စည်းဝယ်ဖို့စာရင်းတွေဆရာ့စားပွဲပေါ်တင်ထားပေးတယ် ဆရာလက်မှတ်ထိုးပေးပြီးရင် ကျွန်မလာယူပါ့မယ်”
“အင်း ကြည့်လိုက်ဦးမယ်လေ”
ကြည်ပြာနဲ့ပြောပြီးအခန်းထဲပြန်ဝင်ခဲ့တော့ ဏီဏီကနိုးနေပြီ။ အပျင်းကြောဆန့်နေတဲ့ဏီဏီကိုပြုံးပြလိုက်ရင်း
“နိုးနေပြီလား”
“ဟုတ် ကိုကြီးဘယ်အချိန်ကပြန်ရောက်တာလဲ”
အခုမှနိုးလာသလိုဟန်ဆောင်ပြီး ခုနတုန်းကအဖြစ်အပျက်လေးကြောင့်ရင်ထဲတမျိုးခံစားရတာကိုဖုံးဖိလိုက်မိသည်။
“ခုလေးတင်ပဲ ပြောပါဦး ထူးထူးဆန်းဆန်းရုံးကိုလိုက်လာတာ ဘာလာလုပ်တာလဲ”
“ဟင် ကိုယ့်ယောကျာ်းရဲ့ရုံးကိုလာတာပဲ ဘာထူးဆန်းလို့လဲ”
မကျေမနပ်နဲ့ ကိုယ့်ယောကျာ်းလို့ပြောလိုက်ပြီးမှ ရှက်သွားမိပေမယ့် မသိချင်ယောင်ဆောင်လိုက်သည်။
ဏီဏီကအမှတ်တမဲ့ပြောလိုက်တယ်ဆိုပေမယ့် သူကတော့မှတ်မှတ်ရရခံစားလိုက်ရသည်။ ဒီကလေးမလေးကြောင့် အခုတလော သူ့နှလုံးသားဟာ ထိန်းနေတဲ့ကြားက စည်းချက်မမှန်တော့ပေ။
“မသိဘူးလေ တစ်ခါမှမလာဖူးတော့…”
“ဏီဏီတစ်ခါမှမလာဖူးလို့ အလုပ်ထဲကလူတွေက ကိုကြီးကိုလူပျိုလို့ထင်နေကြတာပေါ့”
ခေါင်းစောင်းကြည့်ပြီးရန်ရှာနေတဲ့ဏီဏီမျက်နှာဟာ အလိုမကျမှုတွေနဲ့စူပုတ်နေသည်။ သူ့ရုံးခန်းထဲဝင်ထိုင်စောင့်ဖို့ အပေါက်နားမှာ တားခံလိုက်ရတာကို မကျေမနပ်ဖြစ်နေပုံပင်။
“အင်း ထင်တဲ့လူလဲရှိချင်ရှိမှာပေါ့ ကိုယ့်အလုပ်နဲ့ကိုယ်ရှုပ်နေတာနဲ့ဘယ်သူတွေဘာထင်လဲတောင်သတိမထားမိဘူး”
ကုမ္ပဏီစထောင်တုန်းကလူပျိုဆိုတော့ ရုံးကလူတွေက သူ့ကိုလူပျိုလို့ပဲထင်ကြပေလိမ့်မည်။ မင်္ဂလာဆောင်တာလဲမဟုတ်။ မိန်းမခိုးပြေးပါတယ်ဆိုတဲ့အကြောင်းကို ဘယ်သူကိုမှတကူးတကလိုက်မပြောဖြစ်ပါ။
“နောက်ရက်တွေလဲလာဦးမှပါ ဒါမှကိုကြီးနားကို ကောင်မလေးတွေမကပ်မှာ”
ကောင်းမွန် ဏီဏီမျက်နှာကို သေချာကြည့်လိုက်မိသည်။ ဏီဏီပြောတဲ့စကားတွေက ပုံမှန်မဟုတ်သလိုပင်။
“ဘာကြည့်တာလဲ ဏီဏီလာတာမကျေနပ်ဘူးလား”
“မဟုတ်ပါဘူး ကျေနပ်ပါတယ် သူများတွေကိုယ့်မိန်းမလို့ထင်သွားရင်ဏီဏီအတွက်မကောင်းဘူးလားလို့”
“ဘာလို့မကောင်းရမှာလဲ လူတကာထင်နေတာပဲကို ကိုကြီးအလုပ်ကလူတွေပဲကွက်ပြီးမသိနေတာ လာမှာပဲ”
ပေစောင်းစောင်းပြန်ပြောနေတဲ့ကလေးမလေးကို ချစ်စနိုးကြည့်လိုက်မိရင်း
“ကဲ ငဂျစ်မလေး ဘာပူဆာမလို့လာတာလဲ”
“ဟဲ ညော်နေရလို့ ပူဆာဖို့ကိုမေ့သွားတာ ဒီနားရောက်လာတာနဲ့ကိုကြီးဆီဝင်လည်ရင်း မုန့်ဝယ်ကျွေးခိုင်းမလို့ အလုပ်ရှိသေးလားဟင်”
တမင်လာတယ်လို့ပြောလို့ဘယ်ဖြစ်မလဲနော်။ နောက်ဆိုလဲ လမ်းတွေက ခဏခဏကြုံနေဦးမှာပါ။
“အင်း ခဏစောင့် ဒါလေးလက်မှတ်ထိုးဖို့ကြည့်လိုက်ဦးမယ် ပြီးရင်သွားမယ်လေ”
“ဒီမှာထိုင်မှာလား ဏီဏီထပေးမယ်”
“မထိုင်ဘူး ရတယ် ထိုင်နေ”
စားပွဲပေါ်တင်ထားတဲ့ Request form ကိုယူလိုက်ပြီး မတ်တပ်ရပ်ရက်ပဲစစ်ကြည့်လိုက်သည်။
“ဘာတွေကြည့်နေတာလဲ”
“ဆိုဒ်ထဲကလိုအပ်တဲ့ပစ္စည်းစာရင်းလေ မနက်ဖြန်ဝယ်လို့ရအောင်ဒီနေ့စစ်ပြီးလက်မှတ်ထိုးပေးရမှာ”
“ကိုကြီးပဲ အားလုံးလုပ်ရတာလား”
“အင်း အားလုံးတော့မဟုတ်ပါဘူး အခုမှကုမ္ပဏီပေါက်စဆိုတော့ အားလုံးပါနေရသေးတာပေါ့ လူတွေအများကြီးမှ မငှားနိုင်သေးတာ”
“အင်းနော် ခုနကဏီဏီမြင်တာ အပြင်မှာအစ်မနှစ်ယောက်ပဲရှိသလိုပဲ”
သူ့အဖေကုမ္ပဏီလိုလူတွေအများကြီးမတွေ့ရလို့ ထူးဆန်းနေပုံပင်။
“အာ အဲ့လိုလဲမဟုတ်ဘူးလေ လူတွေအားလုံးဒီမှာဘယ်ရှိမလဲ ဆိုဒ်ထဲသွားကြပြီလေ ရုံးတွင်းပိုင်းလုပ်ရတဲ့လူတွေပဲ ကျန်ခဲ့တာပေါ့ လေးငါးယောက်လောက်ကျန်ပါတယ်ဏီဏီရဲ့ တခြားလူတွေကဟိုဘက်အနောက်ဖက်မှာရောက်နေလို့”
“အော် မသိပါဘူး ဏီဏီရောလုပ်ကူရမလား လစာဘယ်လောက်ပေးမှာလဲ”
ဘာမှမလုပ်ရသေးပဲ လစာအများကြီးရမယ်ထင်ပြီး မျှော်လင့်တကြီးမေးနေတဲ့ဏီဏီကို စချင်မိသည်။
“အလုပ်တစ်ခါမှမလုပ်ဖူးဘူးဆိုတော့ နှစ်သိန်းကနေစပေးမယ်လေ”
“ဟင် နှစ်သိန်း??? တစ်လလုံးလုပ်မှနှစ်သိန်း”
“အင်းလေ နည်းနည်းသိလာရင်သိလာသလိုလစာတိုးပေးမယ်လေ”
“မလုပ်တော့ဘူး အိမ်မှာနေပြီးမုန့်ဖိုးပဲယူတော့မယ်”
“သဘောဗျာ”
မျက်နှာရှုံ့ပြီးပြောနေတဲ့သူမ တစ်ရက်သုံးခဲ့တဲ့ပိုက်ဆံလောက်တောင်မရှိတော့ ဘယ်လုပ်ချင်ပါ့မလဲ။ ဏီဏီက ကံကောင်းတဲ့မိန်းကလေးလို့ ဆိုရပါမည်။ မွေးကတည်းကလိုလေသေးမရှိချမ်းချမ်းသာသာနေခဲ့ရပြီး အခုလိုအိမ်က စွန့်ပစ်ထားချိန်မှာတောင် သူ့ဆီမှာ စိတ်တိုင်းကျဗိုလ်ကျခွင့် ရှိနေပါသေးသည်။ မျက်နှာမြင်ချစ်ခင်ပါစေဆိုတဲ့ဆုနဲ့ ပြည့်ဝတဲ့သူပါ။ ကိုယ်ကပဲချစ်နေမိလို့လားတော့မသိ။ သူဘာလုပ်လုပ်၊ ဘယ်လောက်အနိုင်ယူယူ အပြစ်မမြင်နိုင်ပဲ ဆိုးနွဲ့သမျှတိုင်းကို ပိုပိုပြီးသာချစ်လာရပါသည်။