Chapter 16: လှုပ်ရှားဖို့ မလိုဘူး။ ကိုယ်တိုင် လုပ်မယ်။
"မစ်စတာယဲ့၊ နောက်ကျနေပြီ၊ မနက်ဖြန် ကျွန်မ အလုပ်သွားရဦးမှာ၊ ကျွန်မ... အနားယူရမယ်"
စန်းဖန် သည် ယဲ့ရှောင်းက စိတ်ပြောင်း၍ သူမကို လွှတ်ပေးဖို့ မျှော်လင့်နေခဲ့ပြီး သူမ သည် ချွန်ထက်သောခြေသည်းများကို ပြန်ဆွဲထုတ်ထားသော ကြောင်ကလေးနှင့်တူသည်။
ယဲ့ရှောင်းရဲ့လက်ကြီး သည် သူမ၏ ရင်ဘတ်ကို ညှစ်လိုက်ပြီး ဆေးသေတ္တာကို ကောက်ယူသည်။ ထို့နောက် သူမကို ပွေ့ဖက်၍ အိပ်ဖို့ ကုတင်ပေါ်သို့ တက်လာခဲ့သည်။ စန်းဖန် သည် မလှုပ်ရဲပဲ တောင့်တင်းနေသည်။
"စိတ်မပူနဲ့၊ ကိုယ် မင်းကို အတင်းအကြပ်မလုပ်ဘူး၊ ဒါပေမဲ့ အဲတွေမတိုင်ခင် ကိုယ်နဲ့ထိုက်တန်တဲ့ အရာတွေကို ရဖို့ လိုအပ်တယ်"
ယဲ့ရှောင်းရဲ့လက် သည် သူမ၏ခါးပေါ်တွင်ရှိပြီး သူ၏မာကျောသောအစိတ်အပိုင်းသည် စန်းဖန်၏ခါးကို ဖိထားသည်။ အိပ်ပျော်ဟန်ဆောင်နေသော စန်းဖန် သည် ရုတ်တရက် မျက်လုံးပွင့်လာပြီး ရှုံ့မဲ့သွားသည်။
"မလှုပ်နဲ့၊ ခြေထောက်ကို မြှောက်ထားပြီး၊အနားယူချည်.."
စန်းဖန် သည် သတိကြီးကြီးထားပြီး သူပြောသည့်အတိုင်းမလုပ်ပေ။ ထိုယောကျာ်း သည် သူမ၏ သွယ်လျသော ခြေထောက်များကို နည်းနည်းမြှောက်လိုက်ပြီး ခြေထောက်ကြားတွင် ၎င်းကို ထားထားသည်။
"ကိုယ့်ကို လုပ်ပေး၊ ဒါဆို မင်းကို လွှတ်ပေးမယ်"
စန်းဖန်၏မျက်နှာ သည် နီမြန်းသွားပြီး စကားပင် ကောင်းကောင်း မပြောနိုင်တော့။ "ကျွန်မ..ဘယ်လိုလုပ်ရမှန်းမသိဘူး"
"မင်း လှုပ်ရှားဖို့ မလိုဘူး၊ ကိုယ် ကိုယ်တိုင်ပဲ လုပ်မှာ"
ယဲ့ရှောင်း သည် သူ့နောက်ကျောကို ဖြေးဖြေးချင်း မတ်၍ ထိုမိန်းကလေးရဲ့ခြေထောက်ကြားတွင် ပွတ်နေသည်။ အချိန်အတော်ကြာပြီးနောက် စန်းဖန်၏ခန္ဓာကိုယ်သည် ပူလာပြီး ယားယံမှုသည် သူမ၏ ဝမ်းဗိုက်အောက်မှ ပျံ့နှံ့လာသည်။
