Destiny

Chapter 1

'Φρικιο..'
Αυτη η λεξη γυρνα συνεχως στο μυαλο μου οσο με φιλαει τα μακρια του δαχτυλα αγγιζουν τη γυμνη μου σαρκα ενω η γλωσσα του παλεται με τη δικη του σε πληρη αρμονια
Μη προσπαθω να ξεστομισω οσο τα χειλη του ειναι κολημενα στα δικα μου αλλα δεν τα καταφερνω το φιλι του γινεται ολο και πιο εντονο με περισσοτερο ερωτισμο και παθος που δεν ηξερα ποτε πως μπορουσα να προσφερω στον Colton Haynes..Ναι στον Colton Haynes που μου ειχε κανει τη ζωη δυσκολη σε ολοκληρο το λυκειο και τωρα πλεον εξομολογειται πως ειναι ερωτευμενος μαζι..Προσπαθει να μας κανει ενα ομως εχω πολλα πραγματα που με κρατανε πισω ειμαι η Emily Marin και δεν μπορω να του επιτρεψω να μπει ξανα στη ζωη μου δεν θα αντεξω την αποριψη οταν πλεον θα εχει παρει αυτο που θελει και θα με εχει ταπεινωσει για μια ακομα φορα.Οταν ξημερωνει γινεται αλλος ανθρωπος και εγω δεν μπορω να  χαρισω τη ζωη μου για κατι που δεν εχει μελλον δεν μπορω να σπαταλησω να χρονια μου στο Πανεπηστιμιο με αυτο το αγορι που με οδηγισε στο σκοταδι και με τραβαγε συνεχεια ολο και πιο χαμηλα ..συνεχεια στο αγνωστο παλευοντας με φοβους που ειχα αφησει χρονια πισω μου..

Τελικα βρηκα την δυναμη και τον εσπρωξα κανοντας τον να φυγει με φορα απο πανω μου τα ματια του σκοτεινιασαν ξαφνικα ενω πριν ελαμπαν δεν τα ειχα δει ποτε ξανα ετσι..Προσπαθησε να ρυθμισει την αναπνοη του ανοιξε το στομα του να μιλισει αλλα το εκλεισε αμεσως νομιζοντας πως δεν ειχα καταλαβει πως ειναι ετοιμος να ξεστομισει μια κουβεντα μια μικρη κουβεντα..Ανοιξε την πορτα και εφυγε ενω εγω σκουπιζα με το πισω μερος του χεριου μου το στομα μου αισθανομουν βρομικη πολυ βρομικη.Αποφασισα να σηκωθω απο το μικρο κρεβατι της εστιας μου, ανοιξα τη ντουλαπα να κοιταξω το ειδωλο μου στο μικρο καθρεπτη που ηταν τοποθετημενος στο εσωτερικο μερος της ντουλαπας ενω στη συνεχεια πηρα εσωρουχα,ρουχα και μια πετσετα πριν ανοιξω την πορτα και να κατευθηνθω προς τα δημοσια μπανια του οροφου.Δεν ηθελα να τον σκεφτομαι αλλα μπλεγμενες εικονες απο το σημερινο μας απογευμα αναμειγμενες με την λεκτικη βια που ειχα υποστει ολα αυτα τα χρονια με εκαναν να χανω το μυαλο μου και αν τριγυριζω στους διαδρομους σαν τρελη ανιδεη για το που ειχα σκοπο να παω