Destiny

Chapter 3

Ανοιγω πανικοβλητη τα ματια μου ενω προσπαθω να ανακτησω το ρυθμο της αναπνοης μου ξανα..Μια συνυθισμενη κριση πανικου τιποτα αλλο τιποτα καινουριο ξερω παντα τον τροπο να ηρεμω υστερα απο αυτες τις κρισεις πανικου.Σηκωνω τον κορμο μου και τοποθετω τα ποδια μου στα παντοφλακια που ειναι διπλα απο το κρεβατι μου ενω σηκωνομαι πανω για να κατευθηνθω μεχρι το μικρο καφε γραφειο μπροστα απο το κρεβατι μου για να πιω λιγο νερο,μια κανατα με κρυο νερο ειναι ακουμπησμενη πανω σε αυτο σηκωνω ενα ποτηρι και χυνω λιγο λιγο νερο ενω μια σταγονα κρυου νερου πεφτει στο χερι μου δεν μπαινω στον κοπο να τη σκουπισω την αφηνω να αποροφηθει απο το δερμα μου.Πινω το κρυο νερο και σιγα σιγα αυτο απλωνεται σε ολο μου το κορμο στις φλεβες μου παντου κανοντας με να χαλαρωνω αποφασιζω να συρω τα ποδια μου πισω στο μικρο κρεβατι της εστιας και να αποκοιμηθω για αλλες δυο ωρες γιατι το πρωτο μαθημα μου ειναι στης 10.Υστερα απο μια ωρα υπνου ακουω την Amelie να βριζει τον εαυτο της για τα χθεσινα της χαλια σε μια ακομα προσπαθεια να αποκοιμηθω.Η πορτα ανοιγει διπλατα και ξανακλεινει οταν εκεινη βγενει απο το δωματιο ενω με καλημεριζει.

Colton's POV              

Το μυαλο μου περιτρυγυριζεται μοναχα απο τη φιγουρα και τα λογια της. *Flashback*Emily Marin τωρα μπορω να ξερω το ονομα του φετινου θυματος.Αυτη η κοπελα μου ειναι αντιπαθης μονο απο το βλεμμα της.Δεν ξερω τι ειδους εμμονη ειναι αυτη αλλα μου προκαλει μπερδεμμενα συναισθηματα και δεν ξερω το γιατι.*Καταιβενω τη σκαλα και γυρω μου βλεπω διαφορους μεθυσμενους.Ποσο απεχθανομαι αυτα τα σπιτια αδελφοτητας γιατι να ζω εδω.Παντα πρεπει καποιος να ξεμενει πισω και συνιθως ειναι οι μεθυσμενες γκομενες με τις πασαλειμενες απο αλκοολ μουρες τους ημιγυμνες στο πατωμα η καθισμενες στη σκαλα ακουμπισμενες στη κουπαστη της σκαλας.Ανοιγω τη πορτα και τη κλεινω δυνατα πισω μου γεματος απεχθεια.Μπαινω μεσα στο αμαξι μου και αμεσως ανοιγω τη θερμανση ειναι μια απο τις πιο κρυες μερες στην Ουασινγκτον αυτο το καιρο.Παταω τον συμπλεκτη και βαζω ταχυτητα το αμαξι ξεκηνα και η μηχανη ζεστενεται αρχιζω να χανομαι στις σκεψεις μου για ακομα μια φορα χωρις διεξοδο προσπαθοντας να διορθωσω τα λαθη του παρελθοντος πρεπει να τη φερω κοντα μου και δεν ξερω τον τροπο τοσο αθλιος,τοσο μικρος μπροστα της.Απλα θελω να βρω μια λυση για αν σβησω τα λαθη του παρελθοντος.Να αποκτησω πλεον κανονικους ρυθμους στη ζωη μου.Αρχιζω να τραγουδω ακολουθωντας τη μελωδια ενω ανοιγω το πακετο με τα τσιγαρια μου τοποθετωντας ενα στα μισανοιχτα χειλη μου και βγαζοντας τον αναπτηρα απο τη τσεπη μου το αναβω τραβοντας μια γερη τζουρα μεχρι να γεμισουν τα πνευμονια μου με καπνο υστερα απο λιγες τζουρες το τσιγαρο εχει φτασει στο τελος του και εγω ανοιγω το παραθυρο μου να το πεταξω απ'εξω το τσιγαρο πεφτει κατω στον δρομο και μου ερχετε η εικονα που για πρωτη φορα η Emily εγινε θυμα μου.Θυμα του εγωισμου μου θυμα του εγω μου θυμα των δικων μου κενων θυμα του εαυτου της που ηταν τοσο αδυναμη τοσο διαφορετικη οταν με αντικριζε.Θυμαμαι καθε κινηση και μορφασμο της οταν περνουσα απο διπλα της και τη κοιτουσα ενω εκανα ενα απο τα σαχλα σχολια μου,ποτε δεν μου ειχε δωσει τα δικαιωματα αλλα ειχα παντα αυτη τη δυναμη του υπερφυαλου εγω μου που μπορουσα να παρω καθε δικαιωμα μονος μου.Το να ερθω στο WSU ηταν μια καλη ιδεα για αν διορθωσω τα λαθη του παρελθοντος και να της αποδειξω πως εχω αλλαξει η μαλλον καταλαβα το ποσο απαραιτητη μου ειναι.Σβηνω τη μηχανη του αυτοκινητου μου καθως παρκαρω εξω απο την καφεταιρια του πανεπιστημιου.Τη βλεπω να κρατα στο δεξι της χερι ενα χαρτινο καφε ποτηρι με καφε και να πινει σιγα σιγα το καφε υγρο,τοσο απλα ντυμενη με ενα μπλουτζιν.με ενα λευκο μπλουζακι και με μια μπεζ ζακετα τοσο απλη τοσο διαφορετικη.Την κοιταζω ενω συζητα με διαφορες κοπελες ομως για μαι ακομα φορα κανει τη διφορα στα δικα μου ματια αναμεσα στις ψηλες μελαχρινες ξανθιες ημιγυμνες κοπελες που κυκλοφορουν αναμεσα μας στα παρτυ των αδελφοτητων και στο πανεπηστιμιο.Αναμεσα τους παντα θα εχει κατι το ξεχωριστο ακομη και ο πιο αστατος κοτσος που μπορει να φτιαξει στα μαλλια της η οταν θα σκισει τα ματια της σαν γατα και θα φανει ελαχιστα το γκριζο τους χρωμα κατω απο τα κοκκινα γυαλια της ακομα και τοτε θα ειναι η πιο ξεχωριστη και ομορφη ακομα προσπαθω να κατανοησω τα σχολια που εκανα για την εμφανηση της,την εβλεπα παντα ηξερα πως θα μου επαιρνε το μυαλο πως δεν θα ειχε καλη καταληξη και εξακολουθοθσα να την ενοχλη αγνοντας το παθος μου για εκεινη πιστευοντας πως θα σταματαγε αλλα οσο πηγαινε δυναμωνε ολο και περισσοτερο μερα με τη μερα ολο και πιο δυνατα συναισθηματα που γινονταν παθος ατελειωτο.Οι σκεψεις μου τελειωνουν αποτομα οταν ο φιλος μου Paul με σκουντα στον ωμο κανοντας με να κλειδωσω τις αναμνησεις στο πισω μερος του μυαλου μου