Destiny

Chapter 2

Δεν νιωθω ξενη αναμεσα σε αυτα τα δυο χερια το προσωπο μου αναζητα απεγνωσμενα το αγγιγμα τους.Ανοιγω τα ματια μου ο Colton ειναι γυρισμενος πανω απο το κεφαλι μου ενω ανυπομονει να ξυπνησω και δεν ξερω γιατι,προσπαθω να διωξω αυτη την σκεψη πως τα μαλακα χερια του και τα μακρια του δαχτυλα θελω να ακουμπουν εμενα,ηταν μια κακη στιγμη προσπαθω να πεισω το ζαλισμενο μου εαυτο πριν καταλαβω τι γινεται μεσα στο μικρο δωματιο της εστιας.Λυποθιμισα αυτο εγινε στο μυαλο μου ακουστηκε ο δυνατος βροντος οταν επεσα κατω.Γιατι ομως ειναι εδω αυτος τι ειχε σκοπο να κανει αν δεν τον ειχα διωξει τοτε.Δεν μπορω να καταλαβω τι θελει απο εμενα απο τη ζωη μου δεν του εφτασαν τα 3 χρονια του λυκειου τι ειδους ψυχωση ειναι αυτη.Παιρνω τη πρωτοβουλια να μιλισω και πριν προλαβω να ανοιξω το στομα μου μια γυναικεια με πικρια φωνη εμφανιζεται απο το βαθος του δωματιου
  -Απλα λυποθιμησες,θα ζησεις..λεει η αδυνατη μαυρομαλα                                                                                  Ξερω ποια ειναι.Θυμιθικα την ειχα γνωρισει τη πρωτη μερα στο WSU εχει το διπλανο δωματιο απο εμενα και τη συγκατοικο μου.Δεν ξερω απο που της προκαλω τοση αντιπαθεια,ουτε που με ενδιαφερει στη πραγματικοτητα.                                                                                                                                 -Δεν εγινε τιποτα,θα μπορουσατε να βγειτε ολοι απο το δωματιο παρακα λεω στα 2-3 ατομα που ηταν συγκεντρωμενα στο δωματιο εντασοντας και τον Colton στους ανεπιθιμητους.Η μαυρομαλα ξεκινα να πει κατι μα πριν αρχισει ο Colton την τραβα απο το μπρατσο και τη βγαζει εξω απο το δωματιο ενω με νευμα καλει και τους υπολοιπους να φυγουν.Για πρωτη φορα στη ζωη του μου προσεφερε τουλαχιστον μια στιγμη ηρεμιας πριν ξανανοιξω το ντουλαπακι στο μυαλο μου που φυλλα ολες τις αναμνησεις αναμεσα σε εμενα και τον Colton Haynes απο τις πρωτες μερες του λυκειου και ξαφνικα σχηματιζονται διαφορα 'γιατι' σαν ξαφνικα να αφηνονται διαφορα μπαλονια στον ουρανο τα γιατι σκανε σαν συννεφα γυρω μου πριν αποφασισω να κλεισω τα ματια μου και να προσπαθησω να χωρεσω πισω ολες της αναμνησεις πισω σε αυτο το ντουλαπακι του μυαλου μου που πραγματικα αναζηταω τοσα χρονια να βρω μια κλειδαρια να το κλειδωσω και αυτη η κλειδαρια να χαθει ετσι ξαφνικα αυτο το ντουλαπακι να μην ξανανοιξει.Ηρθα στο WSU για να γυρισω σελιδα στη ζωη μου.Αλλα εχω μεινει ακομα στη πρωτη σελιδα ποσο εχω να γραψω ακομα σε αυτη τη σελιδα.Ανοιγω το λαπτοπ μου χρειαζομαι κατι δραστικο και αμεσα.Θελω να αλλαξω παραστασεις και για αυτο ενα ταξιδι εως το Seatl νομιζω πως ειναι το ιδανικο.Ανοιγω το κινητο μου και σχηματιζω με την περισσοτερη ταχυτητα που μπορω να αντλισσω σε αυτη τη δραστηριοτητα το κινητο της κολλητης μου... ντριν ντριν χτυπα     -Hann τι θα ελεγες για ενα τρημερο στο Seatl πραγματικα χρειαζομαι να ξεφυγω   της λεω ανυπομονοντας να απαντησει συμφωνοντας μαζι μου  -Ohh Em δεν μπορω αυτο το τρημερο με πετυχενεις σε πολυ κακη φαση γιατι δεν λες στον Ryan *oh ναι ο Ryan πως δεν το ειχα σκεφτει* -Τι εγινε? τη ρωταω ενω συμφωνω μαζι της για τον Ryan και σχεδιαζω να του τηλεφωνησω αμεσως μετα.Για κακη μου τυχη η Hann αρχιζει να μου απαριθμει τα προβληματα της ενω εγω προσποιουμαι πως την ακουω χαμμενη στις σκεψεις και στο πως θα μπορεσω να περασω το χρονο μου με τον Ryan,μετα απο 15 λεπτα περιπου της ζηταω να το κλεισουμε λεγοντας της πως πρεπει να τηλεφωνησω στον Ryan εκεινη με καληνυχτιζει και το κλεινουμε

Καλω τον Ryan και στο πρωτο χτυπο το εχει ηδη σηκωσεις                                                                                    -Hey του λεω ενω φανταζομαι το προσωπο του αυτο το υπεροχο χαμογελο του που καθε κοπελα θα μπορουσε να ερωτευτει                                                                                                                                            -Em μου λεει γεματος ενθουσιασμο                                                                                                                      -Τι θα ελεγες για ενα συναρπαστικο τρημερο στο Seatl εχουμε να το κανουμε αρκετο καιρο και μας χρειαζετε τι λες? λεω ελπιζοντας να μπορει                                                                                                         -Ναι απαντα η φωνη απο την αλλη γραμμη ενα ναι γεματο ενθουσιασμο *Huh τοσο ενθουσιοδης παντα*  περναμε λιγα λεπτα κανονιζοντας τις λεπτομερειες πριν το καταλαβουμε καλα καλα εχουμε ηδη κανονισει το υπεροχο μας τρημερο που ξεκηνα αυριο το βραδυ.Το Seatle απεχει μονο 2,5 ωρες απο το WSU οποτε ειναι ολα κανονισμενα.Σπαταλω λιγο χρονο μεχρι να φτιαξω τη κεραια της τηλεορασης για να δω την αγαπημενη μου σειρα πριν ξαναχαλασει το σημα και τα χιονια επιστρεψουν στη μικρη οθονη τοποθετημενη επανω σε ενα τραπεζακι οθονη.Κλεινω τα ματια μου ενω εξω απο τη πορτα ακουγονται βηματισμοι και μεθυσμενα γελοια.Καταλαβα για μια ακομα φορα η συγκατοικος μου μεθυσμενη να δω ποιος θα μου την αφησει στο κατωφλι και σημερα.Ανοιγω τη πορτα η Amelie ξαπλωμενη κατω γελωντας και το αγορι ναι ξανα αυτο το αγορι ο Colton οι ματιες μας ανταλαχτηκαν αστραπιαι ενω ο κομπος στο στομαχι μου εκανε για μια ακομα φορα την εμφανηση του.                                -Εε την βρηκα στο τελος του διαδρομου και δεν ηθελα να την αφησω μονη εξαλλου ηθελα να ρωτησω αν εισαι καλα.Τι συμβενει με αυτο το αγορι τι αλλαξε γαμωτο τι,ενδιαφερθηκε ξαφνικα τωρα αλλαξε.Οχι τιποτα δεν εχει αλλαξει οταν παιζει με κατι οι οροι του δεν αλλαζουν απλα γινεται ολο και πιο πονηρος αποκτα ολο και περισσοτερες δυναμεις.Ειναι το συστημα του                                                        -Καλα ειμαι του λεω ενω γεμιζω τα ματια μου με μισος για να μπορεσουν να αντισταθουν στο σκοτεινο του βλεμμα στο βλεμμα που χανεις τον κοσμο κατω απο τα ποδια σου.Τραβαω την Amelie απο το κατωφλι και προσπαθω να τη σηκωσω και αν τη τοποθετησω στο κρεβατι της στην αλλη πλευρα του δωματιου ενω προσπαθω να καθαρισω το μυαλο μου απο τις παιδαριωδης σκεψεις μου.Το καυστικο του βλεμμα χανεται πισω απο τη πορτα οταν την κλεινω αποτομα.Νομιζω πως δεν περιμενε καποιο ευχαριστω εχω αναπτυξει τα τειχοι μου γυρω του.Τοποθετω την Amelie στο μικρο κρεβατι ενω της βγαζω τα ψηλοτακουνα της και τα αφηνω στο χαλακι διπλα την σκεπαζω με τη καφε κουβερτα της και σερνω τα ποδια μου εως το μικρο μου κρεβατι.Αδειαζω το μυαλο μου και κλεινω τα ματια