Rüzgardan ayrılışımdan sonra içine kapanık bir çocuk olmustum. İstesemde kimseyle konuşamıyordum.Hep susup resim çiziyordum.Resmim gerçekten çok güzeldi.Hatta iyice geliştirmiştim.O anda annem ve babamın konuşmalarına kulak misafiri oldum.Annem benim hakkımda endişeleniyordu."Nolucak bu kızın halleri?"babam ise umursamaz bir tavırla " Nolucak çocukluk aşkı sonuçta." Benim için rüzgar sadece çocukluk aşkı değildi..! O benim en yakın dostumdu ben ne zaman üzülsem şebeklik yaparak beni mutlu ederdi en çokta buna üzülüyorum.Onu nasıl bulacağımıda bilmiyorum.Ama bulucaktım onu.Bu düşüncelerden sıyrılarak yeniden kulak misafiri oldum.Annem "Taşınsak belki morali yerine gelir."
Yeniden gözlerim dolmuştu beni rüzgardan ayırdıkları yetmedi anılarımdanda mı ayıracaklardı? Dizimdeki yara kabuğuna baktım kabuk bağlamıştı buda iyileşek demekti. O an annemin eskiden dediği şeyi hatırladım.6 yaşlarındayken yara kabuğumu koparmaya çalışırken annem gelmiş koparmamam gerektiğini eğer koparırsam izi kalacağını söylemişti hemen acısada yara kabuğunu kopardım. Biraz kanamıştı. Hemen ayağa kalktım ve annemle babamın yanına geldim. Sinirle " Beni rüzgardan ayırdınız anılarımdan da ayıracaksınız. Babam " Kızım annen şaka yaptı niye taşınalımki?" Anneme gizlice kızgın bir bakış attı. En azından şimdilik taşınmayacaktık.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
ÇOCUKLUK AŞKIM
RomanceAğlayarak arabanın peşinden koşuyordum. "Ne olursun beni bırakma!!!" rüzgar ise ağlayarak arabadan çıkmaya çalışıyor onu tutan annesi zeynep teyzeye vurmaya çalışıyordu. o an Kendi kendime yemin ettim onu yeniden bulucaktım. Arabanın peşinden koşar...
