ISSIZ AŞK

~boşluk~

Zaman yok, mekan yok, ışık yok, umut yok, gökyüzü yok, güneş yok, yeryüzü yok, ağaçlar, dereler, göller, binalar, insanlar...hiçbir şey yok. Her şey kaybolmuş, her şey sanki birden yok olmuş. Bir ben varım, bir karanlık,bir de kulağımda hoş bir müzik. Her şeyi silmişim yer yüzünden,her şeyden uzaklaşmışım. Her şeyi uzaklaştırmışım ve bir başımayım. Her zamanki gibi... Hep bir başımaydım, hep yalnızdım. Ailem oldu , dostlarım, arkadaşlarım oldu, akrabalarım oldu hatta bir evcil hayvanım dahi oldu. Fakat ben hep yalnız oldum. Asla uyum sağlayamadım kimseye. Asla bir bütün olamadım.  Asla bir puzzlenin son parçası olarak eksik tabloyu tamamlayamadım. Hiçbir göğe yıldız olamadım. Hiçbir gemide tayfa olamadım. Ben de kendi dünyamı kurmaya karar verdim. Kendi dünyamı bulmaya. Kendi tablomu yaratmaya. Gemiyi ben yapmaya karar verdim. Tayfa da ben olacaktım, gemi de. Gökyüzünü ben kaplayacaktım yıldızlarımla. Şarkılarımın her bir notası ben olacaktım. Ama hâlâ çok yalnızdım...

Yalnızlık çoğu zaman umursadığım bir şey olmamıştır. Fakat, onların bile bir parçası olduğumu hissetmediğim, ailem bu konuda çok endişeliydi. Çünkü kızlarını hiç gülerken görmemişlerdi. Şarkı dinlerken ve mecburi kaldığında bir şeyler söylemek için mırıldandığından başka sesini dahi duymamışlardı. Etrafta milyon renk vardı, heryer parlak ve canlı renklerle kapalıyken kızları siyah-beyaz filmlerden çıkmış karakterlere benziyordu. Ama bu benim umrumda değildi. Hayatımı değiştirmeyi düşünmüyordum. Çünkü söylediğim gibi kendimi onlara ait hissetmiyordum. İnsanlar çok..çok..berbatlardı.

Her ne kadar insanlardan uzak olmak istesem dahi ben de bir insandım. Bu sebeple "insansal" faaliyetlerde bulunmalıydım. Her 17 yaşındaki genç kız gibi parlak bir hayatım olmasa da her 17 yaşında genç kız gibi okula gitmek zorundaydım. Aslında ders konuları ilgimi çekse de kalabalık ortamlarda bulunmak benim için başlı başına bir faciaydı.