გზა გრძელი, თან ნათელი და თან დაბუნტული იყო. ალეა თავიდან ვერ იგდებდა იმ ბიჭების სიტყვებს. რას მიშნაბდა ეს ყოველივე, რატომ უნდა შეხვედროდა მათ კვლავ და რა ძალაზე იყო საუბარი.
(ყვირილი) -ააააა ააააა!
ამ ფიქრებში ვათულმა ალეამ დაახლოებით ხუთი კვარტალი გაიარა. მოულოდნელად ჩიხიდან ყვირილი მოესმა, რომელიც არც კაცისა და არც ქალის ხმას ჰგავდა. დაბნეულობამ, შიშმა მოიცვა ალეას სხეული, მაგრამ ინქსტიქტურად მისკენ გაიქცა. ყველაფერი ბურუსში იყო გახვეული. მიუხედავად იმისა რომ გარეთ სასიამოვნო აიმინდი იყო, ამას არ შეუჩერებია და მაინც გააგრძელა გზა. ბურუსში უეცრად სინათლე ამოიფრქვა, ეს არ იყო ჩვეულებრივი მოყვითალო-მონარინჯისგრო ნათბა, არამედ მომწვანო-მოვარდისფრო შუქი რომელიც მის წინაშე აღიმართა. ალეა ყვირილით უკან გადავარდა და თავი მის მახლობლად დაგდებულ რკინის ნივთს ჩამოარტყა. ამის შემდეგ იყო სიბნელე.
-ის რატომ არის აქ? მას არ ვიცნობთ და პრობლემებს შეგვიქმნის.
-ჰეი, მოკეტე იღვიძებს!
გოგონას ეს ყველაფერი ბუნდოვნად ჩაესმოდა. ცდილობდა გამოფხიზლლებულიყო და თვალები გაეხილა. ძლივს დაბალი ხმით იკითხა. -სად ვარ? თქვენ ვინ ხართ?
სამი ახალგაზრდა ბიჭი მის გარშემო იდგნენ და ინტერესით აკვირდებოდნენ. ალეამ ჯერ ის ადგილი მოათვალიერა სადაც იმყოფებოდა. შენობა უზარმაზარი თაღოვანი ჭერით, რომელიც თავს ეკლესიაში აგონებდა, ასევე მოჭირხლური ფანჯრები რომლიდანაც რაიმეს დანახვა თითქმის შეუძლებელია იყო. ალეა საწოლში იწვა რომლის ჩაყოლებაზე კიდევ მრავალი საწოლი იდგა.
მის წინ ბჭები ინტერსით შეჰყურებენ. ყოველ მათგანს გამორჩეული გარეგნობა და სტილი ჰქონდა. საწილის წინ მდგარი ახალგაზრდა ბიჭი მას ინტერესით უყურებდა, თითქოს ერთი სული ჰქონდა როდის იტყოდა რაიმეს. იგი იყო მაღალი, ოდნავ ხვეული თმით, მისი სახის ნაკვთბი დახვეწილი და ამავდროულად ძალიან ლამაზი იყო.
أنت تقرأ
ბანგთანი ჩრდილში
أدب الهواةალეა გოგონაა, რომელიც ტოკიოში მშობლებთან ერთად ცხოვრობს, ყველაფერი შეიცვლება მამამისის გარდაცვალების შემდეგ. იგი დედასთან ერთად ტოკიოში გადადის საცხოვრებლად. სადაც შეხვდება შვიდ ბიჭს რომლებიც მის ისედაც არეულ ცხოვრებას კიდევ უფრო აურევენ...
