ალეა სახლში გათენებისას მივიდა. დედამისს დივანზე, მის ლოდინში ჩასძიბებოდა. არ გაუღვიძებია ადიელა გადააფარა და საწოლში დაწვა. დაძაბული დღის შემდეგ ძილმა წაართვა თავი და ვერცკი შეამჩნია როდის გათენდა. დილით გამაყრუებელმა მაღვიძარას ხმამ გააღვიძა, რომელიც დედამის ჰქონდა დაყენებული. დაფეთებული წამოხტა და დიდი თაფლისფერი თვალები მთელ ოთახს მოავლი. წამიერად გაახსენდა გუშინ რაც გადახდა და ეს ყველაფერი სიზმარიც კი ეგონა. დედისი ოთახში არ იყო. რაც დაძაბულობას აძლიერებდა მის თავში, მას უბრალოდ საუბარი უნდოდა, ყველაფერზე და ყველა ეს არეულობის გადაეჭრა. საწოლიდან წამოდგა და შხაპის მიიღი. როდესაც ოთახიდან გამოვიდა დედამისი უკვე სახლში იყო და ხელში სკოლის ფორამ ეჭირა. გოგონამ მას უთქმელად ჩამოართვა ფორმა და მზადბას შეუდგა მიუხედავად იმისა რომ მას ყველაფრის თქმა უნდოდა დედასთვის და წუხანდელისთვის ბოდიში მოეხადა.
დაახლოებით ნახევარ საათში უკვე მზად იყო. კარებთან დედა ელოდებოდა რომელსაც ხელშოი ორი რუკა ეჭირა.- აიღე გამოგადგება, სკოლამდე გზას მარტივად გაიგნებ.
-ოხ, კარგი რა დედა ტელეფონი რისთვის არსებობს ჟურნალით რომ არ ვიარო მთელი გზა, ბოლოსდაბოლოს 21_ე საუკუნეა.
-მაიც გამომართვი. ეს თქვა და ჩანთაში ჩაუდო. ემჩნეოდა თვთონაც აგვიანდებოდა ახალ სამსაზურში ამიტომ აჩქარებული ნავიჯით გაემთა. უკან ალეაც მიჰყვა. ლიფტში შესვლისას მხოლოდ მაშინ გაახსენდა რომ სკოლის დასახელება არც იცოდა.
- დე სკოლას რა ჰქვია?
-ჰა! ა "ლაიტვუდების" სასწავლებელი. ძალიან კარგი სასწავლებელია, იქ მოხვედრა ბევრს არ შეუძლია.
ამ დროს ლიფტის კარი გაიღო, გამოვიდნენ, ისე რომ ერთმანეთისთვის არაფერი უთქვამთ ორივე საპირისპირო მომართულებთ წავიდა.
საძიებო სისტემაში მიძებნა "ლაიტვუდების სკოლა" მაგრამ შედეგი ნული იყო. -რა ხდეაბ თითქოს ეს ადგილი არ არსებობს. ჩანთაში ჩაიხედა და დედამისის მიერ ჩადებული რუკა ამოიღო. -ეჰ. ამოიხრა. გასაოცარია აქ მაინც რომ არის. კი მაგრამ ამხელა ადგილი რატომ უკავია სკოლას? და რატომ არ იძებნება? მის თავში ყველაფერი აირია. მთელი გზა რუკით ხელმძღვანელობდა და თან ფიქრობდა თუ რატომ იყო ასე შორი. ბოლოს და სოლოს მიადგა შენობას რომელსაც განაკუთრებული ხიბლი ჰქონდა მაგრამ გამვლელები მას ყურადღებას არ აქცევდნენ. ალეა ვერ ხვდებოდა რატომ, ეს ყველაფერი მომმუსხველი იყო. ალეამ კარიბჭე შეაღო და სკოლაში შევიდა. გარედან იმის ნაწილიც კი არ ჩანდა რაც სონამდვილეში იყო. მთელი ეზო სავსე იყო თანატოლი თინეიჯერებით რომლებააც სულაც არ ადარდებდათ თუ ვინ მოძრაობდა მათ გარშემო. გაოცება, ღელვა , ინტერესეი. ყველა ამ გრძნობამ ერთბაშად შეუტია ალეას და მოუნდა რაც შეიძლება მალე ენახა ყველა ის ადგილი რაც სკოლას ეკუთვნოდა.
ESTÁS LEYENDO
ბანგთანი ჩრდილში
Fanficალეა გოგონაა, რომელიც ტოკიოში მშობლებთან ერთად ცხოვრობს, ყველაფერი შეიცვლება მამამისის გარდაცვალების შემდეგ. იგი დედასთან ერთად ტოკიოში გადადის საცხოვრებლად. სადაც შეხვდება შვიდ ბიჭს რომლებიც მის ისედაც არეულ ცხოვრებას კიდევ უფრო აურევენ...
