თოთხმეტი თვე გავიდა მას შმდეგ რაც ალეა მამის გარეშე განაგრძობდა ცხოვებას. ეს ყოველივე მტკივნეული იყო არა მარტო ალეასთვის არამედ დედამისისთვისაც. მაგრამ ამ ყველაფერთან ერთად ერთი კარგი რამ მაინც მოხდა, დედას (კაგუს) სამსახური შესთავაზეს დედაქალაქში ამიტომ, გადასვლა მოუწევდათ. ეს იმას ნიშნავდა რომ თავს დააღწევდნენ ძველ ცხოვრებას და სუფთა ფურცლიდან დაიწყებდნენ ყველაფერს, მხოლოდ ორნი.
უკანასკმნელი დღე სოფელში
_იცი დღეს უკანასკმნელად გნახულობ, მე და დედა აქედან მივდივართ, ძალიან შორს, ისე შორს რომ შეიძლება მთელი სემესტრის განმავლობაში ვერ ჩამოვიდეთ და ეს..., ეს ყოველივე აუტანელიც და იმედის მომცემია ერთდრულიად. რაც წახვედი და დაგვტოვე არაფერი კარგი არ მომხდარა. ამის მიუხედავად მიწევს აქაურობა დავტოვო და თან დედაც ძალიან შეიცვალა, შენმა სიკვდილმა მასზე ძალიან იმოქმედა.
_ალეა იჩქარე, ვაგვიანებთ!
_მშვიდობით მამა იმედია კიდევ შევხვდებით! ნელა წამოდგა და უახალისოდ გუყვა გზას რომელსაც ძალიან შორს შეეძლო წაეყვანა, ისე შორს რომ შეიძლება დაკარგულიყო.
მანქანით ცოტახნის მგზავრობის შემდეგ წარწერა გამოჩნდა სადაც ეწერა " თქვენ ტოვებთ სოფელ ******** " ეს უკანასკმნელი იყო რაც დაინახა სანამ ღრმად დაიძინებდა. ზუსტად ვერ გაანალიზა რამდენი ხანი იმგზავრა მაგრამ უკვე დანიშნულების ადგილას მისულიყო. ბურუსით საცსე ქუჩები, სადაც ადამიანები ჭიანჭველებივით ირეოდნენ ერთმანეთში და ყველას სადღაც ეჩქარებოდა. ზუსტად ასეთი წარმოედგინა ტოკიო. უზარმაზარი შენონენით და გადაჭედილი ქუჩებით, რომელიც სიცოცხლის სურვილს გიკლავდა. თხუთმეტ წუთში მანქანა გაწერდა, კაგუ გადავიდა მანქანიდან და ალეას მიმართა -მოვედით!.
შენობა რომელსაც კაგუ მიშტერებოდა ძალინ მაღალი იყო, რომელსაც ნისლი ფარავდა და დასასრული არ უჩანდა. ირგვლივ მიმიოხედა და გაანალიზა რო ყველა შენობ ერთნაირი იყო, პირქუშად დადუმებული და უინტერესო. ამ ფიქრბისგან ისევ დედამისმა გამოაფხიზლა რომელიც მას ნივთების ატანაში დახმარებას სთხოვდა და თან ამხნევებდა - დარწმუნებული ვარ მოგეწონება. ალეამ უხალისოდ აიღო ნივთები ხელში და შენობაში შვიდა.
_რომელ სართულზე ვიცხოვრებთ? უხალისოდ ჰკითხა.
_მეორეზე. დაბალი ხმით უპასიხა კაგუმ.
ამასობაში უკმაუოფილო სახე დაეტყო ალეას, წარმოიდგინა თუ როგორი ხმაურიანი და სტრესული იქნებოდა იქ ცხოვრება. როგორც იქნა მიაღწიეს ოთახამდე. შესასვლელზე ეწერა N109. ოთახშ შევიდნენ, რომელიც ძალინ პატარა იყო და ერთი საძინებელი ჰქონდა რამაც ალეა შოკში ჩააგდო, მაგრამ გაჩუმება არჩია. იფიქრა რომ დედამისი ყველაფერს ისედაც ეტყვოდა.ნივთები დააწყო და დედამის მიაჩერდა. ამასოაშიც კაგუმ წამოწყო -ძვირფასო შენ აკადემიაში ჩაგწერე სადაც იცხოვრებ კიდეც.
ამ სიტყვებმა ალეა შოკში ჩააგდო, აღარ იცოდა რა ეთქვა. მასში დაგროვილმა ბრაზმა და ტკივილმა ერთად მოიყარეს თავი, რის გამოც თავი ვრარ შეიკავა. ყველაფერი ერთ ამოსუნთქვაში მოაქცია და გარეთ გამუშვა.
_ვიცი რომ ძალინ გიჭირს მაგრამ მეც ხომ გყავარ, უჩემოდ რატომ იღებ გადაწყვეტილებებს. ანდა მიიღე და რატომ არ მითხარი, დედა მეც არ მომკვდარვარ, მეც მტკივა. ვცდილობდი გამეგო და გვერდში ამოგდგომოდი მაგრამ არ მაძლევ ამის საშვალებას. ესა თქვა თუ არა მაშინვე ოთახ დატოვა ისე რომ დედამის არ დააცადა ხმის ამოღება. მხოლდ თვალი მოჰკრა მის სახეს, რომელიც ამასთაბ ერთად უემოციო და თან გკვირებულიც იყო.
გაიქცა ისეთი სწრაფი ნაბიჯით რამდენითაც შეეძლო, კიბეები ჩაირბინა და შენოვიდან გასასველელ კარში შეჩერდა. გაანალიზა რომ იგი სადსღაც უცხო ადგილს იყო რომელსაც არ იცნობდა, სადაც შესაძლოა დაკარგულიყო. მაგრამ უკან დაბრუნებისთვის გვიანი იყო, აქაც ვერ გაჩერდებოდა ამიტომ გარისკა და გარეთ გავიდა.
ESTÁS LEYENDO
ბანგთანი ჩრდილში
Fanficალეა გოგონაა, რომელიც ტოკიოში მშობლებთან ერთად ცხოვრობს, ყველაფერი შეიცვლება მამამისის გარდაცვალების შემდეგ. იგი დედასთან ერთად ტოკიოში გადადის საცხოვრებლად. სადაც შეხვდება შვიდ ბიჭს რომლებიც მის ისედაც არეულ ცხოვრებას კიდევ უფრო აურევენ...
