"WHAT THE HELL ARE YOU DOING HERE!?"
"I'm glad I finally found you anak!"
"Well, I'm pissed that you found me!"
"What do you want me to do to for you to forgive me?"
"Get out of my life! Kill yourself! I want you to die! NOW!!!!"
Buti na lang bar to, kahit sumigaw ako ng sumigaw, wlang papansin dun.
Kasi may sarisariling buhay ang mga tao dito. At mas maingay pa sila sa sigaw ko.
"You know that I love you."
"No you don't! I hate you! I hate you!!!!!!"
Tumakbo ako palabas.
Nasa gitna ako ng kalsada.
^----as in dun sa gitna.
Wala namang masyadong dumadaan dito kasi mejo liblib na din to.
"Anak! Please naman! Bumalik ka na sa dati oh! Hirap na hirap na ako!"
Wow, sumunod ang bruha!
"Sino may sabing sumunod ka ha!? Stop trying! I will never be that little girl you used to play with your stupid games!"
"Anak naman! Stop being like that!"
"Why? You're the reason why I'm being like this!"
Nasa gitna parin kami ng kalsada.
"Anak naman, mahal na mahal kita. I really want to make you happy, wag kang mag-alala, bukas aalis na ako."
"Kulang yun! Hindi pwedeng yun lang!"
"Ano pa bang gusto mo anak?"
"YUNG MAMATAY KA! YUN YUNG IKAPAPANATAG NG LOOB KO!"
Nakita ko namang may sasakyan sa right lane , ang lakas ng ilaw eh, van ata yun.
It's my chance!
Yayakapin na sana niya ako..
Pero...
Tinulak ko siya! Strong enough para mapunta siya sa gitna ng right lane. Pero sa sobrang lakas nun, napunta tuloy ako sa gitna ng left lane. Litsi!
Ayan na!
*BEEEPP! BEEEEEPPPP!!!!
*BEEEEEEEEEEEEEPPP!!!
Nagulat ako kasi pag tingin ko sa gilid ko...
May sasakyan din na papalapit sa akin.
Oh no! Sabay pa ba kaming mamamatay!?
Wala kasi tong ilaw kaya naman hindi kapansin pansin.
But it's a van too.
Natulala na lang ako.
Palapit na ng palapit yung van sakin.
I just closed my eyes.
Then I heard a scream
"NNNOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO!!!!"
Naramdaman ko na lang na tumilapon ako.
But nagulat ako kasi pagbukas ko ng mata ko, nagulat ako kasi...
Si mama, nakita ko si mama na naipit ng dalawang van na yun.
Dahil nasa right lane siya kaninakaya umiwas yung van na may ilaw sa kanya at since walang space sa gilid, sa left side siya dumerecho.
Pero dahil walang ilaw yung isang van, hindi niya ito nakita kaya naman dumerecho siya dito.
Pero...
Tinulak ako ni mama..
Kaya siya naipit sa gitna..
At kaya ako nakaligtas.
:(((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((
I felt the pain, sadness, anger, and evrything that I need to feel.
"MAMA!"
Umiyak na ako ng umiyak.
Narealize ko kung gaano ako naging tanga at selfish.
I hated myself!
I rushed towards her.
I saw her lying on the floor. Nasa baba siya ng dalawang van.
Kaya hinila ko siya palabas.
She was covered with bloods!
It's too horrible.
It pains me so much to see her like that.
Akala ko, mas magiging masaya ako kung mawawal na lang siya.
Akala ko din hindi niya ako mahal.
Sobrang manhid ko lang pala.
Kailangan pang magkaganito siya para lang maisip ko ang lahat ng ito.
Isa lang ang gusto at alam ko ngayon..
Mahal na mahal ko si mama at ayokong mawala siya sa akin.
I hugged her.
I saw her smile.
"I love you way too much Yanny babby."
"ma! Hold on! Please don't leave me! Please! No mama! I need you. I'm so sorry!"
"I just want your happiness my princess. You know that."
She smiled. A weak smile.
"I'll always be proud that you're my daughter. I wish, you felt the same way too. I'm sorry for dissappointing you."
"No ma! I'm so sorry please fight for me. Sana hindi mo nalang ako niligtas ma, sana yung sarili mo na lang yung niligtas mo ma."
"I can't baby. Yeah , yun yung ginawa ko anak, I saved my life...
....you are my life. Mama loves you."
Then she closed her eyes....
....forever.
it's my fault! It's all my fault!
I burst out crying.
"NOOO! MAMA! PLEASEE! I'M SO SORRRRRY!"
"MAMA! WAKE UP! PLEASEEEEE!!!"
Nagsidatingan ang mga tao at tinulungan kami. Dinala pa si mama sa hospital pero wala na talaga.
Kaya ako, tulala lang.
Ayoko umuwi sa bahay.
Hindi dahil sa dati kong rason na ayoko makita si mama.
Ngayon, ayoko na umuwi sa bahay kasi..
Alam kong wala na akong babalikan.
Wala na si mama na sasalubong sa akin.
Na kahit sungitan at kung tratuhin ko siya parang hangin, hindi parin siya sumuko sa akin.
Wala na din mangungulit sa akin.
Bakit ba ganun.
Parang ngayon, hinahanap hanap ko na yun.
Bakit ba nabulag ako ng galit ko noon.
Pinagsisisihan ko na ang lahat.
Kung sana pwede ko lang ibalik yung nakaraan...
Gagawin ko.
Pero ngayon, kahit umiyak ako ng umiyak..
Kahit na ano pang gawin ko.
HINDI NA NUN MABABALIK ANG MAMA KO. (_ _)
Ni hindi ko man lang napatunayan o naparamdam na mahal ko siya.
Napakasama ko.
--------------------------------------------------------------------
Guys mababaw na kung mababaw pero naiyak ako sa pagttype nito. -_- Btw, may last chapter pa po pala. Hihi! :)) Last na po talagaaa. :D
