I will always love you neither you can cry nor smile

|1|

Zawgyi Version

ဝမ္ရိေပၚက အရာရာမွာ သိပ္ေအးစက္လြန္းတယ္လို႔
ပတ္ဝန္းက်င္က မွတ္ခ်က္ျပဳတယ္။ ေနပံုထိုင္ပံုအစ
သြားပံုလာပံုအဆံုး ခံစားခ်က္မရိွသလိုပဲတဲ့။
ရုပ္ေသႀကီးနဲ႔ လူေသေကာင္အတိုင္းပဲလို႔
ေရ႔ွတစ္မ်ိဳးေနာက္တစ္ဖံု ေျပာေနၾကတာေတြလဲ
နားနဲ႔ဆက္ဆက္ ၾကားခဲ့ဖူးတယ္။

ေျပာလဲေျပာခ်င္စရာပဲမလား။ သူ႔အသက္
ငါးႏွစ္အရြယ္တုန္းက ေက်ာင္းမွာေမြးထားဖူးတဲ့
ယဲြ႔ယဲြ႔အမည္ရိွ ေခြးေလး ေသသြားခဲ့တယ္။
သူတို႔ အတန္းက ေခြးေလွာင္အိမ္ရိွရာႏွင့္
ကပ္လ်က္ျဖစ္လို႔ တျခားအတန္းေတြထက္
ထို‌ေခြးေလးနဲ႔ ပိုအေနနီးတယ္။ ငါးႏွစ္ဆိုတဲ့
အရြယ္က ေသျခင္းရွင္ျခင္းဆိုင္ရာ ကိစၥေတြနဲ႔
ပတ္သက္လို႔ သိပ္နားလည္တတ္ေသးတဲ့ အရြယ္
မဟုတ္ဘူး။

အတန္းပိုင္ျဖစ္သူက ေခြးေလးကို ေနမေကာင္း
ျဖစ္လို႔ မလႈပ္မရပ္ ၿငိမ္သြားတယ္ထင္ၿပီး
စိတ္မေကာင္းဝမ္းနည္းေနတဲ့ ကေလးတစ္စုအား
အမွန္တရားကို ဘယ္လိုနားဝင္ခ်ိဳေအာင္
ေျပာသင့္တယ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အခက္ေတြ့ေနပံုပင္။

"ယဲြ႔ယဲြ႔က ေကာင္းကင္ဘံုမွာ အိပ္စက္သြားၿပီ
ကေလးတို႔ရဲ့...ဟိုမွာက ပိုေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းေတာ့
သူက ျပန္မထလာခ်င္ေတာ့ဘူးတဲ့..."

"ဒါဆို သူကဘယ္ေတာ့မွ ျပန္မထလာေတာ့ရင္
သားတို႔နဲ႔လဲ အရင္လို ေျပးလႊားမေဆာ့ေတာ့ဘူးေပါ့..."

"ဟုတ္တယ္...ေကာင္းကင္ဘံုမွာ သူ႔အတြက္
အေဖာ္အသစ္ေတြ ထပ္ရသြားၿပီေလ...ဒါဆို
ကေလးတို႔နဲ႔ သူဘယ္ေဆာ့ခ်င္ပါေတာ့မလဲ...
သူ႔သူငယ္ခ်င္းအသစ္ေတြနဲ႔ပဲ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး
ေနသြားေတာ့မွာေပါ့..."

ကေလးတစ္သိုက္က ႏွာတရႈံ႔ရႈံ႔နဲ႔ စိတ္မေကာင္း
ျဖစ္ၾကေပမယ့္ သူတို႔ထက္ေပ်ာ္ရမဲ့သူ ရွာေတြ့
သြားတဲ့ ေခြးေလးကိုလဲ ႏွေမ်ာတသစိတ္ ရိွေနတုန္း
ပင္။

"ဆရာမ...ယဲြ႔ယဲြ႔က ေသသြားတာမလား... အသက္မွ
မရႉေတာ့တာ..."

ကေလးတစ္သိုက္ၾကားထဲမွ ထိုးထြက္လာေသာ
ထိုအသံပိစိေလးမွာ အသက္အရြယ္နဲ႔မွမလိုက္
တည္ၿငိမ္ရင့္က်က္ဟန္ ေပါက္သည္။ နည္းနည္း
ထပ္ျဖၫ့္စြက္ရရင္ ရက္စက္သည္လို႔ေတာင္
ေျပာႏိုင္သည္ပင္။ ေတာ္ရံုတန္ရံုဆို ဒီလိုစကားကို
ဘာခံစားခ်က္မွမရိွ ေရေသလိုမ်က္ႏွာထားႏွင့္
ေျပာႏိုင္မည္မထင္။