Everything has changed.

5

De reis verliep voor mijn gevoel nog slomer dan normaal. In plaats van dat het echt 1 uur en 36 minuten was, voeld het voor mij het omgekeerde. Juist. 36 uur en 1 minuut. En dan aan het einde van de A2 ook nog een file. Ik zuchte en pakte mijn telefoon.

'Sharon: YooOoOo'

'Eva: haaaii.'

'Sharon: heb je rein al gefixt? Die gast is de bekendste jongen onder de meisjes uit Nederland, ja?!? Ik herkende 'm al en nu zag ik net een reclame met hem erin. Weet je hoe gaaf!'

'Eva: ja, ik weet het maar ik weet niet zo wat ik er van moet denken. hij heeft zijn vriendin voor mij gedumpt. en me gezoend. en ik vond het nieteens erg! ik wil helemaal niks met hem en hoe makkelijk dumpt hij een meisje? hij kent me pas een anderhalve week.'

'Sharon: ik geloof in je, als je het niet wilt moet je hem laten lopen. Maar als je hem leuk vind moet je er echt voor gaan. Hij lijkt me echt een liefje.'

Ik vergrendel mijn telefoon en leg mijn hoofd tegen het raam. 'Mam?' 'Ja, lieverd?' 'Hoe voelde het toen jij en papa elkaar leerden kennen?' Ik weet dat mama hier liever niet over praat, maar ik moet het weten. 'Ik mocht hem niet. Maar ik wist dat dat niet lang zou duren. Er waren momenten dat hij en ik de enige op de wereld waren en op andere momenten wilde ik dat hij oprotte.' Net alsof ze mijn gedachten las. 'Maar die kleine momentjes deden het 'm. Uiteindelijk kregen we wat toen we zeventien waren. Tot eh, bijna drie jaar geleden.' Dat laatste zei ze zacht en mijn ogen vullen zich spontaan met tranen. Dat was de tijd, dat ik mezelf verwaarloosde. Mama weet het. Mama hielp me. Na de scheiding ontdekte ze het mesje van een puntenslijper die ik niet goed had schoongemaakt.

* flashback.

Ik loop mijn kamer in en zie mama huilend tegen de muur zitten, haar knieën opgetrokken met haar hoofd erop. In haar handen houdt ze iets vast. 'Mama? Mama!' Er was één ding waar ik absoluut niet tegen kan. Mama zien huilen is het ergste wat er is. 'Lieverd,' mama kijkt langzaam op en ik zie de lange strepen mascara op haar gezicht. Ze laat iets uit haar handen vallen wat ik uit duizenden herken. Mijn ogen vullen zich met tranen en ik ga langzaam tegen haar aan zitten, met mijn hoofd verborgen in haar trui. Huilend met lange uithalen zat ik daar. 'Sorry,' piep ik en mijn ademshaling gaat steeds sneller. Ik hyperventileer en doe de oefeningen die ik van de dokter heb geleerd om mezelf rustig te houden. Mama pakt mijn armen en stroopt mijn mouwen op. 'Stop,' zegt ze zachtjes en ze kijkt me recht in mijn ogen aan. 'Het gaat vanzelf.' Mijn verdriet slaat over in woede en boos sta ik op. 'Denk je dat het facking leuk is?! Sinds David's dood is kunnen jullie alleen maar ruzie maken en schreeuwen. Ja, David is dood! D-o-o-d. En nu ben ik het pispaaltje, alsof ik het verdomme al niet moeilijk genoeg heb!' Ik schreeuw de longen uit mijn lijf. 'Je bent echt gek in je hoofd.' Dat zei ik zachter. 'Eva, alsjeblieft.' Beelden schieten voor mijn hoofd als ik denk aan de keer dat David even naar buiten ging met een vriendje. Hoe hij vroeg of ik mee ging, en ik hem had afgesnauwd. Hoe hij is meegenomen door een één of andere psychopaat die hem eerst langzaam heel, heel veel pijn heeft gedaan om hem vervolgens af te slachten als een beest en dood te schieten.

*einde flashback.

De tranen rollen nu over mijn wangen. Mama is in hetzelfde huis gebleven, en één kamer zit op slot. David's kamer. Ik weet niet waar de sleutel is. Als ik erover begin bij mama word ze boos. 'Mam..?' Zeg ik met een lichte snik als ze de oprit oprijdt. 'Ja?' Ze kijkt me aan en schrikt als ze mijn betraande gezicht ziet. 'Ik mis David.' 'Lieverd..' En zo zaten we samen, huilend in de auto. Ik ben de eerste die op staat en de auto uitstapt. Mama volgt al snel en opent de deur. 'Eef.. Wacht.' Mama loopt de trap op, en komt met een betraand gezicht even later de trap weer af met een klein boekje. 'Davids tekenboekje,' zegt ze zachtjes en loopt dan snel de keuken in. Tranen vallen op mijn trui en ik klem het boekje dicht tegen me aan. Nog elke dag mis ik David. Zijn geur, zijn kuiltjes in zijn wangen bij zijn lieve lachje en de manier waarop hij zijn armpjes om me heen sloeg en me vertelde dat hij me had gemist als hij terug kwam van een logeer partijtje bij oma en opa en hoe leuk hij het vond als ik hem een verhaaltje voor kwam lezen voordat hij naar bed ging. Hoe zijn haar zonder gel altijd voor zijn twinkelend blauwe oogjes viel. Mijn vingers trillen en met knikende knieën loop ik de trap op. Ik duw mijn hoofd in mijn kussen en begin er zo hard als ik kan in te schreeuwen. Hiernaast was Davids kamer. De enige plek in dit kille, grijze huis waar ik nu bijna drie jaar niet meer was geweest. Ik open het boekje en de eerste tekening is van hem en mij. Het was mooi getekend voor een vier jarige. 'Daaf..' Fluister ik zachtjes en ik kijk naar de tekening die hij van zichzelf had gemaakt. De volgende bladzijde is een paar zinnetjes die ik voor hem op had geschreven. 'Dan kan ik die telug lezen als ik gloot ben.' Had hij me gezegd in zijn gebrekkig Nederlands.

'Hey lieve Daaf. Nu ben je groot! Hoe oud zou je zijn als je dit kan lezen? 6, 7, 8? In ieder geval houd ik ontzettend van je, schatje. Kusjes je allerliefste zus.' Dit was de druppel die de emmer liet overlopen. Hij heeft dit verdomme nooit kunnen lezen. Nooit zou hij ouder zijn geworden dan die vier jaar. Ik begin zachtjes te huilen wat uitloopt tot een grote jank partij. En alles begon opnieuw. Ik sloopte mijn puntenslijper en zette meerdere krassen. De pijn voelde ik niet. Als je de pijn van binnen voelt, moet je het buiten erger maken. Mijn motto van drie jaar geleden dat gekrast zat in mijn hart. Drie jaar leek dat gekras verroest te zijn, maar alles leek terug te komen. David zat in mijn hart. David wás en ís mijn hart. Ik deed het boekje dicht en stopte het onder mijn kussen. 'David..' Fluisterde ik nogmaals waarna tientallen tranen weer over mijn gezicht biggelden. Ik stond op en trok mijn kast open waar een fotoboek stond van foto's waar ik en David op stonden. Ik begon erdoor te bladeren. Al snel zag ik mijn favoriete foto van David. Hij stond er zo mooi op. Ik haalde het uit het mapje en drukte het tegen me aan. Ik miste hem meer dan dat ik ooit had gedaan voor iemand.

---

Part viiijjjjffff!!! Yay, ik heb hem nog even aangepast zodat alles niet te snel gaat dus hij is ietsiepietsie minder spectaculair als ik gepland had, maar alsnog vind ik het echt een heftig part want ik heb nog nooit over zo'n onderwerp als dit geschreven. Laat je mening achter want ik heb hier echt mijn best op gedaan, thanks :)

Ps. Het jongetje van de foto is David! Als je hem ergens van kent: sorry maar ik heb m van google gehaald :) nogmaals thanks!!