Everything has changed.

24

Huilend druk ik op de bel en tot mijn verbazing gaat de deur open door papa. Hij kijkt me geschrokken aan en huilend laat ik me in zijn armen vallen. Hij sluit de deur. 'Rein heeft al maanden een ander. Hoe kan dit,' huil ik in zijn sweater. 'Ah meisje.' Papa laat me los en veegt mijn tranen weg. Hij drukt een kus op mijn voorhoofd en neemt me mee naar de woonkamer.

Papa is aan het werken en ik zat op mijn kamer. De damp komt van mijn thee en ik pak mijn telefoon uit mijn zak. Rein belt me, alweer. 'Klootzak,' piep ik. 'Hoe durf je me te bellen?' Rein zegt even een paar seconde niets. 'Wat? Wat bedoel je? Waar heb je het over?' Tranen rollen over mijn wangen. 'Ik had dit echt niet van je verwacht, Rein. Maanden lang bedrieg je me, maanden lang loop je te flik flooien met een ander.' 'Wat zeg je allemaal! Jezus, Eva!' Hij schreeuwt, alweer. 'Kijk uit je facking raam en doe niet zo lullig! Jij bent de enige van wie ik houd.' Ik sta op van mijn bed en loop naar het raam. Ik kijk uit op het veldje en zie Rein daar staan. Er ligt een kleedje met allemaal kaarsjes en er staat een draagbare radio. Tranen rollen over mijn wangen. 'Nils zeker?' Zegt hij zacht. Ik hang op, storm de trap af en ga naar buiten. Rein zit wanhopig op het kleedje met een hand in zijn haar. Hij staart naar beneden maar weet dat ik er sta. 'Het feit dat je het eerste en het beste wat Nils zegt geloofd laat maar weer zien wat voor vertrouwen jij in me hebt.' Zegt hij terwijl hij strak voor zich uit blijft kijken. 'Ja en het feit hoeveel tranen ik heb gelaten de hele terug reis tot nu en wat voor zwak ik voor je heb om alles te geloven wat er gezegd word laat ook maar weer zien hoeveel ik van je houd.' Rein kijkt nu op. 'Dat is zo'n slecht excuus. Ik wilde je verrassen. Omdat ik van je houd. Maar wat jij doet is me uitmaken voor klootzak en denken dat ik vreemd ga. Al maanden, zei je toch? En die verrassing kan je in je reet steken. Doei Eva.' Hij staat op en loopt weg. Tranen rollen over mijn wangen en ik ril over mijn hele lichaam. Mijn onderlip trilt en ik loop terug naar binnen. Met mijn hoofd op mijn kussen staar ik naar mijn muur. Tranen blijven rollen en ik voel hoe mijn kussen nat word. Ik pak mijn telefoon en zie dat ik een bericht heb van Rein.

'Rein: het spijt me van alles. Vergeet niet dat ik van je houd. Ga door en vind het allerliefste vriendje die jou gelukkig maakt. Je bent het beste wat me is overkomen, maar dit was het voor mij-' verder lees ik niet en ik ren als een gek de trap af. Dit was me eerder gebeurd, met Sharon. De tranen stromen nu pas echt en ik voel hoe ik me moet inhouden niet te gaan hyperventileren. Ik stap op mijn fiets en ik had nog nooit zo hard gefietst. Na een aantal keer door rood te zijn geraced kom ik aan op het station. Ik volg het spoor en op een gegeven moment zie ik Rein staan. Zijn handen in zijn zakken en zijn capuchon tot ver over zijn hoofd getrokken. Ik zie de trein al op hem afrazen. Ik begin te rennen en te rennen voor mijn, of eigenlijk zijn leven. Ik geef een ruk een Rein's arm en hij valt achterover, het gras in. Nog geen halve seconde later raast de trein voorbij. Mijn adem stokt in mijn keel, mijn mascara verspreid over mijn hele gezicht, mijn armen trillen en ik voel me duizelig. Rein gaat rechtop zitten en kijkt de trein na. Langzaam kijk ik hem aan en hij kijkt terug. Zijn lippen zijn droog en er hangen allemaal velletjes aan. Ik blijf maar huilen en hij huilt ook. Hij slaat zijn armen om me heen en drukt me tegen zich aan. Ik huil in zijn vest en hij op mijn haar. 'Ik heb zoveel problemen. Thuis, op school, met Mainstreet en die ruzie met jou was de druppel. Sorry, zo sorry. Ik wilde gewoon niet meer. Ik kon het niet meer.' Ik zeg niks en ik luister naar zijn stem. Ik had geen seconde later moeten komen of hij was dood geweest. Morsdood. 'Rein,' snik ik terwijl ik hem nooit meer los wil laten. 'Ik wil dit helemaal niet' Zeg ik hem. 'Het is goed.' Hij laat me zachtjes los na een tijdje. 'Ik besef niet wat er gebeurd is nu, vandaag. Rein, hoe haal je het in je hoofd?' Vraag ik me hardop af terwijl ik nog dichter tegen hem aan ga zitten. Hij geeft geen antwoord. Logisch, dat antwoord gaf hij net ook al. Langzaam dringt tot me door wat er gebeurd is. 'Rein, zonder jou zou ik niks zijn. Waarom wil je dood..' Stamel ik. Ik wilde zoveel zeggen maar ik wist de juiste woorden niet te vinden. Rein's vingers verstrengelen zich in de mijne. Hij ziet wit. 'Ik mis oma, ik wil van mijn gezeik thuis af. Ik word helemaal gek van Nils. Het is een rommel in mijn hoofd. Mijn enige steun ben jij, en de fans. Zij helpen mij zoveel zonder dat ze het doorhebben.' Tranen rollen over zijn wangen. 'Niet huilen,' fluister ik zachtjes. 'Samen gaan we dit doen, oke?' Zachtjes knikt Rein terwijl hij me aankijkt. Ik zie de angst in zijn ogen. Hij staat op en pakt mijn hand om mij ook omhoog te trekken. Samen lopen we naar het station. Ik voel zijn handen trillen. Het begon langzaamaan al donker te worden en ik voelde me doodmoe. Er was veel te veel gebeurd vandaag. Ik zou bij hem blijven vannacht. Niet omdat ik dat leuk vind, maar alleen om het idee dat ik dan weet dat hij geen gekke dingen kan doen.

-

Goddamn dit verhaal word zo slecht, ik lach mezelf uit doei!!!