Everything has changed.

25

Ik word wakker en beelden van gister schieten door mijn hoofd. Ik schud zachtjes mijn hoofd en draai me om. Rein ligt nog te slapen. Ik hoor zijn telefoon piepen. Zachtjes pak ik hem onder het kussen vandaan om zijn geluid uit te zetten, tot ik zie wat er gestuurd is.

'Mandy: wat mis ik jou!! Zie je snel schat ❤️' tranen prikken in mijn ogen. Hij blijft gewoon liegen. Demonstrief duw ik zijn telefoon weer terug en stap ik zijn bed uit. 'Eva,' klinkt er zacht. 'Ja?' 'Wat ga je doen?' Ik draai me om. 'Nee, niks.' Zeg ik zacht. 'Even naar de wc.' Mompel ik en ik loop zijn trap af naar beneden. Ik ga op de bank zitten en staar voor me uit. Ik hoorde Rein naar beneden komen maar alles leek langs me heen te gaan. Hij ging naast me zitten. Als ik gister een seconde later was geweest had hij nu niet naast me gezeten. Mijn adem stokt in mijn keel. Een zucht verlaat mijn mond. Rein slaat een arm om me heen. Ik sluit heel even mijn ogen en haal zijn arm van me af. Hij denkt dat het goed is. Ik geloof hem niet. Nils spreekt de waarheid. 'Ik kan dit niet langer Rein.' Zucht ik. 'We kunnen dit samen.' Citeerde hij mijn woorden. Ik keek hem aan. 'Ik weet het niet.' Gaf ik eerlijk toe. 'Ik zou willen dat alles weer normaal word.' Rein knikte. 'Ik ook.' Zei hij. 'Wie is Mandy.' Vroeg ik toen maar heel random. 'Je hebt in mijn telefoon gekeken?' Ik hoorde aan zijn stem dat hij verontwaardigd was. 'Nee. Ik werd wakker van je telefoon, wilde het geluid uitzetten en toen zag ik het berichtje. Sorry?' Zei ik vragend. 'Oh.. Mandy is een nicht van me.' Een last viel van mijn schouders. Anderswas zij degene die.. Ik stond op. 'Ik ga zo naar huis.' Zei ik tegen Rein. Hij knikte.

'Geen gekke dingen doen, oke? Bel me als het even niet meer gaat.' Ik tilde mijn tas over mijn schouder en Rein knikte. Ik wilde hem niet kwijt, zelfs niet als hij vreemd zou gaan. Ik voelde me vies toen ik naast hem lag. Hij had hier ook met een ander meisje gelegen. Het voelt gewoon niet meer hetzelfde en ik heb het gevoel dat dat gevoel ook niet terug gaat komen. Hij legde zijn hand op mijn wang en keek me een paar seconde aan. Niet meer en niet minder. We zeiden elkaar gedag en ik stapte op mijn fiets richting huis. 'Eva!' Klonk het ineens. Ik keek achter me en zag Sharon staan. Snel keek ik weer voor me uit en trapte stevig door. Ze was de laatste waar ik zin in had. 'Eva, doe nou niet zo kinderachtig.' Ze begon naast me te fietsen. 'Ìk kinderachtig? Hoor wie het zegt. Je laat me vallen wanneer ik je het hardst nodig heb.' Zeg ik een beetje boos tegen haar. 'Ja, nou sorry maar het is uit met Owen. Nu blij?' Ze slaat af en een zucht verlaat mijn mond. Ik fiets rechtdoor en zie mijn huis al in de verte.

Ik loop mijn kamer in en open mijn kleding kast. Ik pak er een joggingbroek uit, een oversized t shirt en het vest van Rein, dat hij me had gegeven toen we op vakantie 's ochtends naar het strand gingen. Het gaf me op de een of andere manier een vertrouwd gevoel. Hij rook naar hem. Ik hield van hem, ondanks alles. Maar hij bleef volhouden dat hij niemand anders heeft, dat maakt het alleen maar erger. Hij blijft liegen. Ik loop naar de badkamer en laat de douche warm worden. Vervolgens kleed ik me uit en stap eronder. Na een kwartiertje draai ik de douche weer uit, droog me af, kleed me om, wikkel mijn natte haren in een knot en loop naar mijn kamer. Op dat moment komt papa binnen met twee koppen warme chocolademelk met slagroom en een rol oreo's. 'Ik kom je even vetmesten,' verteld hij me. Ik glimlach dankbaar en pak de mok aan. Ik leun tegen mijn kussen en trek mijn knieen op zodat papa erbij kan komen zitten. 'Gaat alles wel goed?' Vraagt hij me. Ik knik langzaam en roer met het rietje de slagroom door mijn warme chocolademelk. 'En met Rein?' Vraagt hij voorzichtig. 'Hij was bijna dood,' Zeg ik zonder na te denken en ik voel een traan over mijn wangen rollen. 'Wat?' Snel verzin ik een leugen, dit kan ik niet zomaar vertellen. 'Hij had een nieuwe fiets en de slagbomen waren dicht maar er kwam geen trein aan en toen ging hij fietsen en ik schreeuwde dat hij het niet moest doen en toen schreeuwde ik dat hij terug moest komen en daarna zei ik dat ie verder moest rennen maar.. Zijn band zat vast aan een stangetje van het rails en echt net optijd sprong ie los,' lieg ik. Het klonk zo stom maar bij de herinnering kan ik schreeuwen. Als hij dood zou gaan was ik erachteraan gegaan. Dat weet ik zeker. 'Dat is echt heel erg! Gelukkig leeft hij nog.' Ik rol met mijn ogen. 'Maar eigenlijk bedoelde ik.. Had hij echt een ander meisje?' Ik knik wat en stop een stukje oreo in mijn mond. 'Ja,' ik probeer mijn tranen in te houden en drink langzaam van mijn chocolademelk terwijl papa het al opheeft. Mijn ogen vallen op mijn telefoon waar ik een incoming call van Rein zie. Papa ziet het en staat snel op. 'Kom je straks naar beneden?' Ik knik en hij drukt snel een kus op mijn voorhoofd. Ik glimlach even en dan verdwijnt hij. Ik neem op. 'Eh hey..' 'Hoi..' Ik hoorde aan zijn stem dat hij gehuild had. 'Je geloofd me niet, he? Je deed zo afstandelijk.' Zei hij zacht. 'Sorry Rein..' 'Oke.' Zei hij. 'Dan weet ik dat ook weer.' Er werd opgehangen en ik voelde me heel, heel ongemakkelijk. De bel ging en even later werd er op mijn deur geklopt. Ik ging snel rechtop zitten. Ik keek in twee bruine ogen.

Nils.