Bacağımda, esen rüzgarı hissettim gözlerimi açtığımda güneş doğmamıştı bile ama ne fayda uykum kaçmıştı çoktan. Ah şu aklımı meşgul eden düşünceler ve almam gereken kararlar hepsi birbirine karışmıştı dışarı çıkıp hava almak istedim biraz yürüdüm ve eve dönmeye karar verdim. İşte tam o sırada yanımdan geçen büyük top mermisi.
İlk başta rüya gördüğümü sandım yada öyle olmasını umdum ama değildi, değildi işte ateşlenen top mermileri arasında herkes koşuşturuyordu o an aklıma gelen soru ise karım ve küçük kızım yanımda değillerdi evden onlara haber vermeden çıkmıştım ben olmadan ne yaparlardı.
Aslında ne ile karşı karşıya olduğumuzu bile bilmiyordum sonra top atışları kesildi derin bir sessizlik olmuştu. Tüylerim diken diken... Hala bulunduğum yerde bekliyordum neyi bekliyordum bilmiyorum sonra insanı rahatsız eden bir ses, çok uzaklardan gelen ses. Bu ses tanıdıkdı, bu ses hücum borusuydu. İşte tüm taşlar yerine oturmuştu, saldırı altındaydık! ama karşımızdakiler kimdi? kimlerdi? bunun bi önemi varmıydı?
Birden bire bir güç beni arkaya doğru çekti hiç bir şey yapamadım.
Arkamdaki adam fısıltıyla ''Sessiz ol evlat ikimizide öldürtmek istemezsin.'' Sadece kafamı sallayabildim. ''Beni burada bekle gidip duruma bakacağım.''
Yanımdan ayrıldıktan kısa süre sonra bir el silah sesi duydum ardından bir inilti sanırım adam vurulmuştu. Daha kim olduğunu bile bilmiyordum ama beni kurtarmıştı, gidip ona bakmak istedim ama ondan önce bakmam gereken kişiler vardı; Karım ve kızım. Evet adama teşekkür bile edememiştim ama ailem daha önemliydi.
Hemen evin yolunu tuttum. Yoldayken etrafıma baktım birçok yer yıkılmış etraf parçalanmış cesetlerle doluydu, içlerinde yaşayanlar vardı ama onlarla ilgilenemezdim.
Sonunda evime ulaştım kapıyı açtım ve gördüğüm koca bir boşluktu...
