Gitmeden Önce Son Mektup

Giriş

"Özür dilerim.
Artık katlanamıyorum. Gün geçtikçe artan krizlerime, tekrarlarımın yoruculuğuna ve zihnimi dolduran bu boş düşüncelere. İnsanların bakışlarına. Bir adım atarken iki adım geri gitme isteğime karşı koyamayıp tekrarladığım döngüye, sevdiklerime bir şey olacak korkusuyla sürekli onları kontrol etmeye, kendimi insanların gözünde küçük düşürmeye, inandığım doğruların yanlışlığına inanıp kendime eziyet etmeye, doğrusunu bildiğim şeyleri sırf içimdeki diğer tarafım tam tersini yapmamı söylediği için yanlış yapmama, beni arada bırakan tüm düşüncelerime... En sonunda yıllardır aklımı yiyip bitiren intihar düşüncesi galip geliyor. Çırpınmak yerine boğulmak artık çok daha mantıklı geliyor çünkü çok çırpınırsam yorulup yine boğulacağımı biliyorum. Güzel bir hayat düşlüyorum ve o hayatın bu dünyada mümkün olmadığının farkına varıyorum. Yıllar önce bana aldığın kolyeyi ilk defa boynumdan çıkarıyorum çünkü ilk defa sana ihanet ediyorum ve sen yanımdayken bunu yapamıyorum. Mutfağa gidiyorum, ilaç şişelerini alıyorum, bulduğum hapları bitirmeden içip şişeleri düzgünce yerine koyuyorum ve yatağıma gidiyorum. Ailem benim intihar etmemem için önlemler aldığından, bir anlık dalgınlıklarıyla mutfakta unuttuğu ilaçlar yüzünden öldüğümü bilmesinler diye ölümümde intihar izi bırakmamaya çalışıyorum. Kolyemi geri takıyorum çünkü burası çok karanlık ve yolumu aydınlatan tek şey sensin. Güzel bir hayata kalan son adımımın bu olduğu düşüncesiyle uyumak için yatağa giriyorum ve sana bunları yazıyorum. Özür dilerim, sana ihanet ettim, ne olursa olsun yaşamayı başaramadım. Ben yaşayamadım ama sen istersen beni yaşatabilirsin. Sadece beni hatırla. Sen beni hatırlayıp benim için yaşadığında ben de seninle birlikte yaşıyor olacağım ve bir gün buluşacağız.
Beni hatırla."