Σκόνη στον άνεμο

Έτσι άρχισαν όλα

Ήταν απόγευμα, το λιγοστό φως του ήλιου έμπαινε από το πράθυρο και φώτιζε την ψιλόλιγνη γυναικεία φιγούρα που βρίσκονταν μπροστά στον καθρέφτη. Μια νύφη κοιτούσε το είδωλό της και τα μάτια της ήταν θλιμένα σχεδόν βουρκωμένα. Λένε πως η μέρα του γάμου είναι η πιο ευτυχισμένη στη ζωή ενός ανθρώπου όμως για την Βασιλική δεν ισχύει το ίδιο.  Την πάντρευαν με κάποιον που ούτε καν τον ήξερε, τον είχε δει δύο φορές στη ζωή της και σε λιγότερο απο μία ώρα θα γινόταν άντρας της και θα παιρνούσαν μαζί το υπόλοιπο της ζωής τους. Αλλά το πιο σημαντικό, αυτό που την πονούσε ήταν οτι άλλον λαχταρούσε η καρδιά της, για άλλον πονούσε, άλλον ζητούσε και ήταν υποχρεωμένη να ζήσει με κάποιον άλλο μακριά απο εκείνον, θαύοντας για πάντα τα συναισθήματά της και κρύβοντας τη πληγωμένη της καρδιά απ όλους ακόμα κι απο τον εαυτό της

-Βασιλική 

Ξαφνικά τον άκουσε να την φωνάζει. Στην αρχή νόμιζε πως είχε παρακούσει όμως τον άκουσε να την φωνάζει ξανά. Γύρισε και κοίταξε πίσω της σαστισμένη δεν περίμενε να τον δεί εκεί.

-Μαθιό τι κάνεις εσύ εδώ? τον ρώτησε απορρημένη και σαστισμένη ταυτόχρονα 

-Ήρθα να σε πάρω να φύγουμε, να πάμε κάπου οπού κανείς δεν θα μας ξέρει, να αρχίσουμε μια ζωή από το μηδέν να κάνουμε όλα αυτά που ονειρευόμαστε 

    Ήθελε να του πεί ¨ναι¨ να φύγουν τρέχοντας μακριά απ όλους κι απ όλα, μακριά απ αυτόν τον εφιάλτη που είχαν μπεί άθελά τους. Να πέσει στην αγκαλιά του που ήταν το μόνο μέρος στον κόσμο που αισθανόταν ασφαλής . Όμως ήξερε καλά μέσα της πώς όσο κι αν την πονούσε δεν γινόταν να φύγει. Έπρεπε να μείνει και να παντρευτεί τον Στεφανή το χρωστούσε στους θείους της που είχαν κάνει τόσες θυσίες για να την μεγαλώσουν απο τότε που έχασε τους γονείς της και δεν ήταν υποχρεωμένοι. Θα την πονούσε για πάντα αυτο που θα έκανε αλλά δεν είχε άλλη επιλογή. Άλλωστε ήξερε πως αν έκαναν κάτι τέτοιο κανείς δεν θα τους το συγχωρούσε και ειδικά ο Στεφανής θα κινούσε γη και ουρανό για να τους βρεί και να ξεπλήνει την ντροπή και κατά πάσα πιθανότητα με αίμα. Υπήρχε ο κύδινος να ξεκινήσει βεντέτα και ήταν το ταλευταίο πράγμα που ήθελε η Βασιλική. Κυρίως δεν ήθελε να κυνδινεύσει ο Μαθιός δεν θα άντεχε να πάθει κάτι.

Κατέβασε το κεφάλι και του είπε θλιμένα και με έναν κόμπο στον λαιμό -όχι 

-Γιατί όχι Βασιλική ξέρω πως και εσύ το θές πάμε να φύγουμε τώρα 

-Το θέλω το ξέρεις οτι το θέλω αλλά δεν γίνεται. Κανείς δεν πρόκειται να το δεχθεί ούτε η μητέρα σου, ούτε οι θείοι μου. Θα μας γυρίσουν την πλάτη 

-Θα τους αντιμετωπίσουμε! Δεν φοβάμαι κανέναν όσο είμαστε μαζί! Είπε με σιγουριά 

-Κι ο Στεφανής? εκείνος σκέφτηκες πως θα αντιδράσει άμα το μάθει ή τι είναι ικανός να κάνει? Φοβάμαι Μαθιό για εσένα φοβάμαι. Μπορεί να σου κάνει κακό και δεν θα αντέξω να πάθεις τίποτα εξαιτίας μου. Του είπε με έναν λιγμό στη φωνή και κατέβασε και πάλι το κεφάλι.

-Δεν φοβάμαι και δεν με νοιάζει τίποτα και κανένας όσο είμαστε μαζί! Είπε και έκανε ένα βήμα πιο κοντά της, την είχε πλησιάσει σε απόσταση αναπνοής. Ήταν έτοιμοι να φιλιθούν. Όμως η Βασιλική γύρισε απο την άλλη πλευρά αποφεύγοντας το βλέμμα του και του είπε όσο πιο ψυχρά μπορούσε έτσι ώστε να μην καταλάβει ότι έκλεγε.

-Φύγε Μαθιό, σε λίγη ώρα γίνομαι γυναίκα του Στεφανή του ξαδέρφου σου τελειώσαμε δεν μπορούμε να είμαστε ποτέ ξανά οπως πριν σε παρακαλώ φύγε 

-Δεν πάω πουθενά δεν πρόκειται να σε αφήσω.

-Μαθιό φύγε σε παρακαλώ για το καλό όλων μας γύρνα σπίτι σου, εμείς δεν έχουμε μέλλον! Τον πίκραναν πολύ τα λόγια της, όμως κατάλαβε πως και εκείνη ήταν φοβισμένη και εγκλωβισμένη σε έναν κόσμο που άλλοι αποφάσισαν για εκείνη. Όλα τους τα όνειρα είχαν γίνει σκόνη στον άνεμο και έπρεπε να πορευτούν έτσι. Τον πονούσε μα δεν είχε άλλη επιλογή έπρεπε μα σεβαστεί τις αποφάσεις της. 

-Αυτή είναι η τελευταία σου κουβέντα? την ρώτησε έχοντας μια τελευταία κρυφή ελπίδα 

-Ναι! Του απάντησε! 

   Της έδωσε ένα απαλό φιλί στο μέτωπο και βγήκε απο το παράθυρο όπως είχε έρθει. Αυτό ήταν το τέλος.  Τα μάτια της Βασιλικής πλημμύρισαν δάκρυα. Άφησε όλη την πίκρα και τον πόνο να βγεί απο μέσα της και οι αναμνήσεις της κατέπνιξαν.