Σκόνη στον άνεμο

Το καλοκαίρι εκείνο

Η Βασιλική αφέθηκε στην άβυσσο των αναμνήσεών της! Άφησε να την παρασύρουν ξανά τα ίδια συναισθήματα που είχε νιώσει την πρώτη φορά που τον είδε ίσως και πιο δυνατά.

10 Ιουλίου του 2001 

Το πανηγύρι της Αγίας Άννας για το μικρό ορεινό χωριό του Ρεθύμνου είναι από τα πιο σημαντικά γεγονότα κατά την διάρκεια του καλοκαιριού. Ο κόσμος ξεχνάει τις σκοτούρες του και περνάει καλά. Αυτό ισχύει και για την οικογένεια του μακαρίτη του Σταματάκη. Η χήρα του η Καλλιόπη και τα δύο τους παιδιά , ο 18χρονος Μαθιός και ο 10χρονος Αστέρης είχαν αφήσει για λίγο στην άκρη το πένθος τους και είχαν έρθει να ξεσκάσουν. Δεν πάνε και πολλά χρόνια από το φονικό που πάγωσε ολάκερο το χωριό, αυτό του Μάρκου Βρουλάκη που τον είχε σκοτώσει ο Σταματάκης μέσα στο ίδιο του το σπίτι και μπροστά στα παιδιά του. Όσα ακολούθησαν ήταν πραγματικά τρομακτικά. Η σύλληψη του Σταματάκη, η δίκη του και τελικά ο θάνατός του μόλις λίγες μέρες αργότερα. Οι δύο οικογένειες βυθίστηκαν στο πένθος. Η Καλλιόπη δεν έπαψε να λέει πως για τον θάνατο του άντρα της ευθήνονται οι Βρουλάκηδες. 

   Εκείνη την μέρα που συνέλαβαν τον πατέρα του αλλά και την μέρα που τον έχασαν μέσα στην φυλακή, ο Μαθιός μεγάλωσε απότομα. Έχασε την παιδικότητα και την ανεμελιά του και ανέλαβε όλες τις ευθήνες του σπιτικού τους, απο τα χωράφια μέχρι την παραμικρή λεπτομέρεια. Στάθηκε βράχος δίπλα στην μάνα του και δεύτερος πατέρας για τον αδερφό του. Δεν λογάρισε ποτέ τον εαυτό του κοιτούσε να είναι δίπλα τους με όποιον τρόπο μπορούσε. Η κατάσταση όμως από την μεριά του κόσμου δεν ήταν καλή. "ο γιός του φονιά" έλεγαν πίσω απο την πλάτη του και γελούσαν. 'Ομως εκείνον το μόνο που τον ένοιαζε ήταν να είναι δίπλα στην οικογένειά του. Για αυτό είχαν έρθει σήμερα στο πανηγύρι για να δείξουν οτι δεν φοβούνται κανέναν και πως είναι καθαροί. 

   Ξαφνικά όπως περπατούσαν για να πάνε να καθήσουν στο τραπέζι τους τα πρασινογάλαζα μάτια του σύναντησαν δύο άλλα μάτια καφετιά σαν τη σοκολάτα, που έμελλε να του αλλάξουν τη ζωή.  Όλο το βράδυ δεν πήρε τα μάτια του απο την νεράιδα που καθόταν στο διπλανό τραπέζι. Και εκείνη όμως τον κοιτούσε με ένα βλέμμα ντροπαλό και ταυτόχρονα τόσο γλυκό που ηρεμούσε την ανταριασμένη του καρδιά. Ήταν πανέμορφη, με μακριά καστανά μαλλιά και λευκό δέρμα. Ήταν η πιο όμορφη κοπέλα που είχε συναντήσει στη ζωή του ο Μαθιός. Κι όσο την κοιτούσε τόσο περισσότερο δεν μπορούσε να την βγάλει από το μυαλό του. Μάζεψε όσο κουράγιο είχε και ρώτησε τη μάνα του ποια ήταν αυτη η κοπέλα. " του Αποστόλη του Μανωλακάκη η ανηψιά" του είπε "άτυχη κοπέλα όμως πολύ. Έχασε τους γονείς της όταν ήταν τεσσάρων χρονών σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα, κι απο τότε μεγαλώνει με τους θείους της. Πως και δεν τη θυμάσαι ήσασταν και στο ίδιο σχολείο ένα διάστημα είναι δύο χρόνια μικρότερη απο εσένα" Κι όμως την θυμόταν. το πανέμορφο και πάντα ντροπαλό κοριτσάκι, με την κορδέλα στα μαλλιά, που μοιράζονταν μαζί του σοκολάτα όταν είχε και τον βοηθούσε που και που  και στα μαθήματα.