Lawful Obsession - [On-Going]

Chapter 1 - Those Eyes

CHAPTER 1 - THOSE EYES

"Are you happy?" Napatigil ako sa boses ni Tita Catherine. Alam kong galit siya saakin, alam kong mas lalong lumaki ang hinanakit nila saakin. Ramdam ko iyon sa makalipas na tatlong taon na pamamalagi ko sa mansyon. Hindi ako sumagot sa tanong niya. Dahil mas lalo lang mag aalab ang galit nito kung sasabihin kong wala akong alam sa lahat.

"Ano kaya ang ipinakain ng nanay mo sa asawa ko bukod sa sarili niya?"

"Wala pong kinalaman si mama dito, tita" Nakaramdam ako ng sampal sa pisngi ko nang sabihin ko iyon.

"Kung wala bakit saiyo pinamana lahat ha!? Tapatin mo nga ako! Anong sinabi mo kay Raffy para sa'yo ibigay ang lahat?!"

My tears continually falling habang sapo sapo ko ang pisngi ko. Kung sasabihin ko ba sakanilang wala talaga akong alam, paniniwalaan ba nila ako? Miski ako ay nagulat sa nalaman. At hindi ko ginusto lahat nang ito. Hindi. Naramdaman ko ang sakit sa anit ko nang sabunutan ako ni Tita Catherine. Wala akong nagawa kundi ang humagulgol lang. Dahil hindi naman nila ako paniniwalaan. Sino ba naman ako? Isa lamang akong bastarda.

"MOM!"

I heard Claire calling her mom pero hindi pa rin nag patinag si Tita Catherine at mas lalo pa akong sinabunutan. Nang hawak hawak na ni Claire ang mama niya ay tinulak ako ni tita Catherine sa sahig. Pa, bakit sila ganito? Hindi ito yung ipinangako mo saakin.

"Isa kang ingrata! Walang hiya ka!" Nag wawala parin si Tita Catherine habang hawak hawak ni Claire. Alam kong naguguluhan na si Claire sa nangyayari, dahil wala siyang ka alam alam na saakin napunta ang lahat ng ari arian ni Papa. There's a testament na saakin nakapangalan ang kumpanya ni papa at makukuha lang nila ang ilang shares kung papakasalan ko ang nasa marriage certificate.

"Mom! Stop it! Bakit ka ba nag kakaganyan?"

"Walang hiya ka! Demonyo!" Nagulat ako dahil tinapunan niya ako ng wine na kanina niya pa iniinom at pinag sisisipa. Ang puting uniform ko ay nabahiran na ng mantya.

"Isa kang bastarda! Manang mana ka sa nanay mong mapanira! Lumayas ka dito!" May kung anong tumamang bagay sa ulo ko na naging dahilan ng pag agos ng dugo. Dama ko ang sakit at kirot nito

Sapo sapo ang aking ulo ay mabilis akong umalis at tumakbo papaalis sa mansyon. Hindi ko alam kung saan ako pupunta dahil wala naman akong kaibigan na malalapitan. Gabi na, wala na din akong mapupuntahan. Ramdam ko ang hingal habang humihikbi ako. Nakakapagod na.

Para akong nag lalakad sa kawalan, hindi inalintana ang mga tumitingin na tao. Gulo gulo ang aking buhok at puro mantya ang uniform ko. Nahihilo na din ako, marahil ay dahil hindi pa ako kumakain simula tanghali. I feel so hopeless. Hindi ko maiwasang mag tanong kung pinarurusahan ba ako ng Diyos? Hindi ko maiwasang mag tanong kung ito ba ang nakalaang buhay para saakin.

Nabura ang mga iniisip ko nang may batang masasagasaan, adrenaline rush through me and go to the child. Hindi pwede! Nakarinig ako ng malalakas na busina habang yakap yakap ang bata.

"Yung bata!"

Hindi ko na alam ang susunod na nangyari dahil sa sobrang pang hihina ko ay bumagsak ako, I expected to fall unto the ground but when I felt arms rounding through my back, and before everything went a blur, I saw a pair of dark grey eyes looking through me. A lenient look that I see, he's like eyeing me down to my soul. So hypnotizing.

NAGISING ako sa hindi pamilyar na silid. Amoy palang ay alam ko nang nasa ospital ako. Ano ginagawa ko dito? Sinubukan kong umupo dahil nauuhaw ako. Pero bago ko pa nagawa iyon ay may pumasok na dalawang lalaki at isang nurse. Dali dali naman akong nilapitan ng nurse at inakay papaupo.

"How are you feeling?" Tanong nang isang lalaki na naka tuxedo. Hindi ko alam kung sasagot ako dahil hindi ko naman sila kilala. Sabi nang nurse ay mag pahinga muna daw ako nang isa pang araw dahil na over fatigue ako at na shock sa nangyari at may ilang pasa at galos din ako.

"Hi, I'm Atty. Lowel" Pakilala ng isang lalaki na may dalang attache.

"A-ako po si L-Leizel" kabang pakilala ko.

"Yes, I know who you are. Rafael's daughter."

"H-how did you know my father?"

"I'm here to discuss you about sa iniwan ng papa mo na ari arian niya, na napunta na sa'yo."

"P-po?"

"Your husband is now managing your company. Don't worry dahil mapupunta iyon saiyo pag katapos mong mag aral. And inaasikaso ko na ang restraining order laban sa asawa ng papa mo. Bawal ka na din nilang lapitan para sa ikabubuti mo"

"H-husband? Restraining o-order?" Naguguluhan kong tanong sakanya.

"You signed the marriage contract, Leizel. Don't worry, pag labas mo dito ay doon ka sa isang property mo titira. You don't need to worry about them. And as your attorney, I advise you to get well soon. We'll continue to talk when you're okay." He patted my shoulder and smiled at me. "Don't worry, I will answer all your queries when you're out of here, so be well as soon as possible"

Hindi ko alam kung anong nangyayari, nananaginip lang ba ako? Gusto kong malaman kung bakit nangyayari saakin ito. Umalis na si Attorney pero yung lalaking isa ay nandoon parin sa labas. He said he's my butler from the moment I signed the contract.

Pag labas ko ng sasakyan ay agad kong tinignan ang bahay na malaki sa harap ko. Is this where I'm bound to live? I feel like I don't deserve this.

"Ma'am, Let's head in"

"Butler, I feel like I don't deserve this"

"You deserve it all, Ma'am. This is the exchange of your kindness and the price of your hardship"

How? All my life I've been treated as an outcast, an intruder. Is this what you're telling me about, dad? Is this is what you promise? How about your real family? How about them? I can't stop thinking knowing how they despise me under the core. But my thoughts stop there as I looked at one frame. There he goes those eyes. Even in the picture, he looked so lenient, so fascinating. Is this my so-called husband?

I pick the frame and touch his face with my finger, down to his jaw and lips. Why does my heart thumbs so hard? I never felt this all my life.

"Butler, what is his name?"

I know butler looked at me intently. Like he's reading what's on my mind. Never mind. Who am I to ask that?

"Never mind. Thank you for assisting me, butler." And I walked passing him as he assist me once again to my room. It has king size bed, it's large and it seems there was a person who own this room.

Why my heart doesn't stop beating irrationally? My ghad! Leizel. It's just a picture! But knowing he owned this room made me flatter.