Fate Changer (ON-GOING)

Chapter 9: ROOM 31

"N-Nasa r-room 31 po ba ko?" wala sa sariling tanong niya sa nakaupong nurse.

"A-Ay nandito ka na pala ma'am..." sagot ng Nurse.

Sinapo-sapo nito ang ulo at pinakatitigan ng maiigi, mababakas ang pangunguli sa kanyang mga matang unti-unti nang nagtutubig. "N-Normal l-lang p-po b-ba s-sa kanya ang makaramdam ng mga gan'yang pabigla-biglang antok?" nauutal na tanong niya.

"Maaring hindi lang po 'yan ang maranasan niya, bukod po sa palaging pagkatamlay maaari rin po siyang magkaroon ng delusional feeling 'yung tipong para bang nalilito siya sa ginagalawan niya...Dahil nga po doon sa epekto ng pagkakahulog niya, nakakalungkot po kasi magkakaroon po talaga ng epekto iyon sa kanya. Ang taas pa naman ho ng pinagbagsakan ng binibini." mahabang pagpapaliwanag ng Nurse.

Hinawakan ng Doctor ang kaniyang magkabilang kamay at sabing, "Magiging maayos rin ang anak niyo, hayaan niyong alagaan namin siya rito..."

"Kinakailangan niya ng sapat na pahinga at medikasyon upang mabawi uli ang lakas niya." pagsisigurado ng Doctor.

"A-Ah gano'n po ba? Kung gano'n lang rin po, mananatili na ko rito sa Maynila para maalagaan siya ng mabuti. Babawi ako sa'king anak. Marami rin akong naging pagkukulang at naiinis ako dahil sa sarili ko..." sinabutan niya ang sarili na para bang nasa kawalan.

She can't hide her emotions from other people now that her daughter was involved. She wanted to be strong to fight those what if's that's eating up her mind. The only solution she only thinks of is his attention. Those gifts aren't important during her birthday last year. She didn't need that expensive stuff but rather happiness and care.

It's the only thing that every teenager wants. And she failed to give the attention to her. She's being drowned by money and other non-sense things she'd given a couple of years ago. And she wanted to be a mother now. Her conscience was there pricking her bones deeply.

She's ready for a change.

She wants to be responsible as a mother for her.

"H-hindi n-niya na ko makikilala pa...Hindi niya na ko mahal..."

"Ma'am...huwag po kayong magsalita ng gan'yan... I'm sure magbabalik rin po ang alaala niya kaso ka-"

"I-iyon na nga, iyon yung mas kinatatakot ko sa oras na matauhan siya at maalala niya ko baka mas lalong lang lumala ang kalagayan niya...Masyado akong naging isang pabayang ina...Hindi naman talaga dapat ito mangyayari sa kanya kung hindi lang dahil sa naging kapabayaan ko," nahihirapang pag-banggit niya.

"At saka...ayos lang sa'kin kung sisihin niya ko alam ko naman 'yung mga naging mali ko at handa akong sauluhin 'yon. Mahal na mahal ko siya, kaso hindi ko naiparamdam..."

Mahal na mahal ko siya, kaso hindi ko naiparamdam...

Her voice cracked as she's being drowned herself in those moments she was not being a mother for her. As she realized those times she needed her, and she wasn't there it felt like there's a sting in her chest telling her to make a move.

...But, she can't. She's always busy and she has work to do.

However, she always thinked about what's good for her daughter. Asmin is one of her priority. But, she knew to herself the love she had given is not enough.

"Maiwan po muna namin kayo rito ma'am...magiging maayos rin po ang lahat. Mahal kayo ng inyong anak, huwag po kayong mag-isip ng kung ano-ano..."

"S-Salamat uli magandang nurse!" tumatabong sagot nito sabay haplos sa buhok ng anak.

"Napakaganda niyo po at napakabuti, salamat po sa pag-aalaga niyo sa anak ko no'ng wala pa po ako nalate kasi ako sa byahe ko, malayo pa ang oinanggalingan ko." nakangiting saad nito.

"Ay nako po tungkulin naming alagaan ang aming mga pasyente. Salamat rin po hehe."

"Hindi na rin ako magtataka na ligawin ka, na maraming gustong makuha ang loob mo..."

"Meron na po akong asawa ma'am." nahihiyang sagot nito't napapakamot pa sa ulo.

The nurse gazed over the man who's about to leave the door.

Gumuhit ang isang makahulugang tingin sa ngiti ng Nurse na tinignan ang paalis na Doctor.

"Oo...Asawa ko siya." nakangiting sabi ng Nurse sapagkat nagkaintindihan silang dalawa.

"Maiwan ka po muna namin dito. Babalik na lang po kami upang asikasuhin siya uli at painumin ng mga gamot na nakareseta sa kanya."

"Salamat po talaga...Gawin niyo po ang lahat upang maibalik po yung nawalang lakas ng aking anak."

"Opo huwag na po kayong mag-alala at malungkot." pagkasabi'y umalis na ang dalawa at naiwan siyang nakatulala.

Mahal na mahal ko siya, kaso hindi ko naiparamdam...

I guess I should did everything to make her feel completed.

She regreted those days she make her feel unworthy. And she needed to fix it.

...