Poisoned Paradise

Chapter 1

Chapter 1

Did you ever wonder why our parents always do the exact opposite things of what we want?

Katulad na lang ngayon. I don't want to leave the beautiful Surigao del Norte but they forced me to packed my bag and live in the most stressful place here in the Philippines. The Manila.

The first time I touched the grounds of Manila, I already missed the clean air of my hometown. Walang-wala ang mga nagtatayugang mga building na ito sa mga pino at mapuputing buhangin ng Siargao. And in Siargao, I always have my peace of mind. I am always happy and contented because of the people around me.

Unang araw namin sa Maynila ay kung anu-ano na ang mga problemang kinaharap ko. Isa na dyan ay kung paano ako makaka-uwi sa aming condo gayong gamit ng aking mga magulang ang kaisa-isa naming driver.

Sinabi ko na sa kanila na I don't want them to leave me alone in the largest mall in town but like what I've said earlier. They always do the opposite things. They want me to become an independent person even though I am just a sixteen year old girl!

A week here in Manila is more boring than in Siargao. At least in Siargao I can do surfing and stroll around to enjoy the beautiful views pero dito sa Manila, kahit ata magpabili ako ng pinakamahal na motorsiklo ay hindi ako sasaya dahil puro building lang ang makikita ko!

And because of the polluted air of Manila, tinubuan ako ng pimples sa aking mukha! I am very sure that it is because of the dirty air of Manila. Maganda ang balat ng aking mga magulang, ni hindi ko nga sila nakitaan man lang na magkaroon ng pimples kahit sa mga luma nilang mga larawan. I'm sure na namana ko iyon dahil kahit kailan ay hindi pa ako tinubuan ng tigyawat. Ngayon lang! And it is because of the polluted, dirty air of Manila.

Siguro ay hindi matatapos ang listahan kung bakit ayaw ko sa lugar na ito at kung bakit kailangan akong ibalik nila Daddy sa Siargao. It will takes you a week after you will finish reading all my laments.

Pero sa lahat ng reklamo ko. Ito ang pinakamalala. Ito lang ang iniiyakan ko tuwing gabi.

While I am walking in the hallways of my new school, hindi ko maiwasang humanga sa facilities. Ngayon ko pa lang na-appreciate ang ganda ng Manila. An advance computer set, complete lab equipments, and air conditioned rooms. Lahat ng ito ay wala sa Siargao. Halong saya at lungkot ang aking naramdaman. Lungkot dahil naaalala ko ang mga kaibigang naiwan ko sa probinsya. They will surely like these since they love studying.

Maybe if I can persuade them to move here in Manila ay baka sumaya ako ng kaunti.

Natigil ako sa paglalakad ng may biglang bumunggo sa aking isang mestisang babae. Isa-isang nahulog ang mga librong hawak-hawak ko.

"Sorry" I said while I pick up my books. Akala ko ay umalis na ang babaeng nakabunggo sa akin dahil wala ng nagsalita ngunit nagkakamali pala ako. Unti-unti kong inangat ang aking mukha ng marinig ko syang tumawa.

"You're the probinsyana right?" Kumunot ang aking noo dahil sa kanyang tanong. She is wearing a very tight polo and short skirt. Her face has a lot of make-up pero bagay rin naman sa kanya dahil mas naging maganda sya. Her lips are red that compliments her snow like skin. She has a short hair that makes her face smaller. Her chinky eyes are also pretty. It makes her more innocent.

"Oh well, you ARE the probinsyana. Your skin say it all." Saad nya bago nya ako iniwan.

Hindi ko alam kung magpapasalamat ba ako dahil kaunti lang ang nakakita sa aming dalawa o mahihiya dahil sa mga tingin nila.

They will whisper to each other then they will look at me and laugh.

Sa tanang buhay ko ay hindi ako nakaramdam ng insikyuridad dahil sa aking balat. Babad ako sa araw dahil lumaki akong katabi ang dagat. I am very proud of my morena skin because other than I inherit it to my Dad, my very hardworking Dad, ito rin ang nakakapagpa-alala sa akin sa mga araw na nag-eensayo pa lang akong magsurf.