BOŞ SOKAK

Artık Kaçmayacağım

Bazen gerçeklerden ne kadar istesekte kaçamayız. Ne yaparsak yapalım bu hep böyledir. Şimdi bende tam oradayım, gerçekler tam karşımda duruyor. Ve ben yine kaçacağım. Karşımdaki adam kim bilmiyorum ,ama derdi ne biliyorum. Derdi gerçekleri önüme koymak. Şimdi kapımı açıp içeri gireceğim.
"Kim olduğun umrumda değil. Neden geldin merak etmiyorum o yüzden şimdi git buradan!"
"Babanı merak etmiyor musun gerçekten?"
"EVET! MERAK FALAN ETMİYORUM! UMRUMDA DEĞİL!"
Daha sonra hızlıca kapımı açtım ve içeriye girip kapıyı sertçe kapattım. Koşar adımlarla odama gittim lambayı bile açmadan, gecenin zifiri karanlığında yere çökmüş hıçkırarak ağlıyordum. Aslına maalesef babam olan adamı merak ediyordum ama sevdiğimden değil, onun karşısına çıkıp yıllardır içimde tuttuklarımı yüzüne haykırmak istiyordum. Bir kez olsun 'neden gittin?' diye sormak istiyordum. Gözyaşlarım durmak bilmezken yerden kalktım ve aynanın karşısına geçtim ve dağılmış saçlarıma, şişmiş gözlerime , güçsüzlüğüme bakıyordum. Neden bu kadar güçsüz olduğumu anlayamıyordum. Ne yani her üzüldüğümde böyle mi olacaktım.
Hayır olmayacağız Zeynep'm.
Olmayacaktım. Aniden kalktım ve kapıya doğru yürüdüm. Sertçe kapıyı açtığımda adam hala orada duruyordu. Artık gerçeklerden kaçmayacaktım.
"Anlat." Sadece bu kadar tek kelime başka hiçbirşey yok. Zaten söyleyecekte birşey yoktu.
"Peki iyi dinle o zaman. Gerçekler acıdır."

Selaam ,biliyorum bölümler çok kısa. Ancak en heyecanlı yerinde bırakmak istiyorum. Ben bu kurguyu çok severek yazıyorum. Umuyorumki sizlerde beğenerek okuyorsunuz. Yıldıza basmayı unutmayın. Sizleri çok seviyorum. 🥰🦋