Ang Pilosopo kong Bespren

Chapter 8: Is This The End?

Kinaumagahan sa Coffee Shop, maagang pumunta si Calvin. Nagwalis. NagMop. NagBrew. Char! Lahat. Wala kase siyang kasama kundi siya lang. Ang kapatid niyang si Red ay ipibagbilin muna sa kanilang kapitbahay. Confident naman siya dahil kapitbahay nila iyon mula ng lumipat sila sa Village na iyon. Nang tanghaling iyon ay tumungo ang mga kaibigan ni Alice. Namely: Dylan (MU), Margerie (Bitter), Amy(Bespren), Mia (Bagsak Queen), Isko (Bad Boy)

Nahanap nila ang lamesa. Malapit sa counter. Agad-Agad nilang pinalapit si Calvin.

"Hoy! Ikaw. Calvinet. Halika nga dito" sabi ni Dylan. Lahat sila natawa sa joke niya na waley naman para kay Calvin.

" oorder kami ng...na 6 Cappucino. Yung pinakamainit. Bilis!!

"mga 10 minutes po."

Makatapos ma Brew ni Calvin lahat ng kape, ay dahan dahan niyang inilagay sa Tray ang mga kape. At dahang dahan ding inihatid sa magbabarkada. Ngunit bago pa niya mahatid ang kape ay hinarang siya ng isang paa ni Dylan. At yun. NaOutBalance ito at nadapa. Nabuhos ang napakainit na kape sa kanyang mga kamay na parang nasunog sa pinaka Boiling Point ng Test Tube. Napasigaw siya. Napasigaw habang nakadapa na parang bata na di pa makalakad. Lahat ng nga kabarkada ni Alice ay natawa kasama si Alice.

"Ayan ang Tanga kase!"....TANGA. TANGA" Halos lahat na ng mapanirang puro ay ibinato sa kanya. Habang siya naman ay tinutulungan ang kanyang sarili at agad na pumunta sa kusina para mahugasan ng malamig na tubig ang kanyang mga kamay.

"aghhh. Ang sakit... Sakit!!!!!"

(napaiyak)........

(lumuluha)........

At agad na lumisan ang magbabarkada.

CALVIN'S POV

POVAng sakit talaga ng mga kamay ko. Akalain mo, yang Dylan pinagmukha talaga akong tanga. Sus! Insecure talaga. Nung kinagabihan noa iyon, habang naglalakad ako, may nakita akong ale na nagbebenta ng balut. Bumili ako dahil tyempong gutom na talaga ako. Mga bandang alas 11:47 na iyon ng gabi at napansin ko na puyat na puyat ang kanyang mga mukha at tila ay aligaga.

"ate may problema ho ba kayo? Napapansin ko lang kase parang may hinahanap ka."

"eh kasi hinahanap ko yung anak ko. Kanina kase umalis yon at nagtampo.

"ah ate.. Baka pwede kitang matulungan, gusto mo hanapin natin siya?

'"naku... Nakakahiya naman sayo. Pero sige. Kung gusto mo. Nag-aalala na kase ako baka may nangyaring masama sa kanya."

"Ako nga pala si Calvin. Ikaw po ate anonh pangalan ninyo?"

"ako si Ophelia. Yung anak ko si Janjan. Sampung taong gulang pa siya."

Mga bandang alas tres na ng maaga, doon pa nahanap si Janjan. Nasa isang sulok lang siya sa isang Toy Store at nagnanais na makapaglaro ng isang mamahaling laruan. Nang makita ni Ophelia ang kanyang anak ay napaluha ito at napayakap ng mahigpit sa kanya

"anak.. Alam mo ba na alalang-alala ako sa'yo. Wag mo nang uulitin 'to ha!"

     "ayoko!" sabay tulak sa kanyang ina.

"anak.. Alam naman natin na wala tayong pera para sa mga laruan na yan. Ako nga di makabili ng mga damit ko dahil nakalaan ang pera na kikitain natin sa pag-aaral mo."

     "pero inay.... Basta ayoko!!!!!"

Nang di nakumbinsi ni Ophelia ang anak, ay nilapitan ni Calvin si Janjan. Lumuhod siya at hinawakan ang bata.

           "Janjan, makinig ka naman sa mama mo oh. "

"ayoko nga sabi eh!!"

          "Janjan.. Alam ko ang nararamdaman mo dahil may kapatid din ako...mga kaedad mo lamanhg. Janjan... Pagpasensyaan mo na ang mama mo kase lahat naman ng ginagawa niya ay para sa'yo. Para sa kinabukasan mo. Ano ba gusto mo paglaki mo?

               "Maging engineer po."

"oh... nag-iipon ang mama mo ng pera para makapag-aral ka. Para makamit mo ang pangarap mo maging engineer. Alam mo,, ang mga laruan, material na bagay lang yan. Pag sawa ka na, itatapon mo yan. Pero ang pagmamahal sa Ina ay hinding-hindi mo yan matatapon dahil hindi ka magsasawa diyan. Kaya mahalin mo ang nanay mo tulad ng pagmamahal niya sa iyo."

Naluluha si Janjan nang sinabi ko iyon. Doon Niyakap niya ako pagkatapos lumingon siya sa gilid, tumakbo papunta sa ina niya at niyakap ng mahigpit na para bang wala ng bukas. Naiyak si Janjan at si Ophelia. Pati ako naiiyak na din.

         "Nay I LOVE YOU!'

"I love you anak."

          "mas mahal kita ma kaysa sa mga mamahaling laruan."

At Matapos ng umagang iyon ay nagpasalamat si Ophelia sa akin. Sabi niya malaking tulong na naibahagi ko sa kanilan. Pero ako nga ang dapat magpasalamat sa kanila. Dahil sa kabila ng mga suliranin ko na hinaharap, ay may pagmamahal pa akong natanggap na nagpaalis sa lungkot at hirap na iniinda ko.

Sandali,..... Anong nangyayari... Baket parang nahuhulog ako...... Anong nangyayari....sandali.ang langit..... May liwanag..!!!!!!!....... . . .

Needing 40 votes to continue the last chapter.