it's already 6 in the evening and katatapos lang din ng klasi ko ngayon, buti nalang ay nakayanan ko pa kanina pa kasi masakit ang pakiramdam ko, i felt so dizzy after taking my meds kaninang lunch pa 'to pero binabaliwala ko lang pero ngayon ay hindi kuna yata kayang i control, i can feel na anytime ay matutumba ako, napag isipan ko muna bumili ng tubig nagbabasakali maibsan man lang saglit ang nararamdaman ko, atsaka nagpahinga muna sa tabi
i was about to go ng bigla akong matumba, nakita ko pa ang mga iilan tao na umiiwas saakin at dinadaan-daanan lang ako ang iba naman ay tinitigan lang ako hindi kuna kayang tumayo dahil sa hina at hilo ko parang umiikot na ang mundo, ilang segundo lang din ay may biglang lumapit saakin halos hindi kuna siya makita ng maayos pero naglalakad siya palapit saakin
"miss?" huling sabi niya bago ako tuluyang nawalan ng malay
nagising nalang ako ng nasa hospital, halos wala nadin ako gaano maalala sa mga nangyari kanina basta ang alam ko ay hinimatay ako kanina, nagulat ako ng may babaeng naka upo sa gilid ko mukhang umiiyak siya, i could really say na sobrang sakit ng nararamdaman niya dahil sa lakas ng iyak niya
i was about to approach her ng bigla siyang lumigon para tignan ako halos namula na ang mata sa kakaiyak ng makita ko pinunsan naman niya agad yon atsaka binaling ang tingin sa mukha ko, nagulat nalang ako ng bigla niya akong yakapin niyakap at tinapik ko naman siya pabalik upang pakalmahin siya, ngayon lang kami halos nagkita pero parang nakami magkakilala ng dahil sa sobrang higpit ng yakap niya
"clea.."
bumitaw naman ako sa pagkakayakap ng magsalita siya atsaka siya tinignan, hindi na bago saakin yun pero ganun padin ang labis na pagtataka ko pag naririnig ko ang pangalan yun, sobrang daming sumasagi sa isip ko bawat marinig ko ang pangalan, mga random memories sa mga magkakaibang oras at lugar
"i'm sorry, pero hindi ako si clea, i-i'm celestine" sabi ko atsaka siya nginitian
"ahh? hindi ako puweding magkamali, hindi mo ba ako naalala? ella?" pagpapaliwanag niya mukhang ganun nalamang ang mukha niya ng ibang pangalan ang sabihin ko, hindi pa siya naniniwala saakin
natahimik siya bigla atsaka tinignan ang mukha ko ulit, para bang may kung ano siya sinasabi na hindi masabi-sabi
"hindi muna ba talaga ako nakikila? o maisip man lang" she said in a teary eyes
"i'm so sorry pero wala talaga" maikling sabi ko
magsasalita na sana siya ulit ng unahan ko siya
"sino nga ba talaga ako why everybody keep calling me clea?, hindi nga ako yun bakit parang pilit nyong pinagdidiinan saakin lahat ng yun, hindi nyo ba ako naiintindihan ganun na ba ako ka hirap intindihin at pakinggan, ano paba ang dapat kong gawin ng paniwalaan nyo lang ako" napatigil ako ng marealize lahat ng sinabi ko sakaniya
"i-i'm so sorry for that masyado lang ako nadala sa mga nararamdaman ko" sabi ko
"it's ok ako din naman ang nagpumilit sayo sa lahat ng yun baka hindi nga talaga ikaw yun, you look like my friend that has been past a few years ago" pagkukuwento niya saakin habang pinupunasan ang mga luhang pumapatak sa mukha niya she can't even control it halos tuloy tuloy lang yun bumabagsak mula sa mata niya
"she passed a way 3 years from now ng mabungo sila ng boyfriend niya ng isang humarurot na truck, but luckily nakaligtas ang isa pero mukhang kasalungat naman ang nangyari kay clea balita saamin ng mama niya ay hindi nadaw niya nakayanan na isurvive ang nangyari sakanila, ni hindi na nga namin siya makilala ng iharap siya saamin, katapos nun ay lumipad na papunta abroad ang parents niya upang doon na daw tumira for good magsimula noon pati ngayon ay wala nadin kaming naging balita sakanila, habang ang boyfriend naman niya ay halos gabi-gabi umiinom parang yun nalang din ang nagiging paraan upang maibsan ang sakit na nadadama niya, halos mawala nadin siya sa pagkatino hindi ko din naman siya masisi mahal na mahal din niya naman kasi si clea, sinusubukan namin siyang tulungan mag move on pero halos walang nangyayari patuloy padin siya sa mga ginagawa niya sinubukan namin siyang ipa tingin sa psychiatrist pero wala din talagang nangyayari, halos nakakaawa na nga siyang tignan ngayon hindi na alam halos ang gagawin kung minsan ay kung saan-saan nalang siya napapadpad sa kalalakad pero madalas sa harap ng bahay nila clea mula hapon hanggang madaling araw ay doon siya nagpupunta nagbabaka sakali na makita man lang muli si clea minsan ay pinapalayas siya pero pilit padin siya tumatanggi pero kapalit nun ay ang sapilitang pananakit sakaniya pumiglas lang siya sa pagkakahawak sa gate, sigaw at iyak ang tanging nangingibabaw tuwing aabutan namin siya doon, tanging sabi niya saakin ay hindi daw siya titigil hangga't niya hindi niya nakakausap ito o kahit sa mga panaginip man lang daw niya sana kung hindi papalarin" pagkukuwento niya saakin habang umiiyak halos nangngingibabaw nadin pagiyak niya habang nagsasalita
"ohh" ganun nalamang ang naging reaksyon ko ng malaman ang lahat ng sinabi niya
parang super fresh pa sa isipan niya ang mga nangyari noon, halos humagugol siya sa sakit ng nararamdaman niya
"kaya ganun nalamang ang labis na tuwa ko ng makita ulit ang mukha niya sayo akala ko kasi ay ikaw na si clea pero sadyang mapaglaro nga naman ang tadhana kamukha mo pa talaga siya, pakiramdam ko ay masaya at tahimik nadin siya ngayon kung nasaan man siya ngayon halos puro pasakit at sakit lang ng ulo lang din kasi ang tanging nararamdaman niya araw araw dahil sa mga magulang niya, pinagkakait din kasi nila halos lahat ng mga bagay pati nadin ang sarili niyang kalayaan, hindi nadin niya makayanan lumabas sa pagkakakulong sa mga magulang niya sila nadin ang halos kumontrol sa buhay ng anak nila hanggang sa tuluyan nadin siyang nawala, tanging hiling lang naman niya makalaya at magawa ang mga gusto sa buhay"
"pasensiya kana sa mga nasabi ko huwag munalang din masyado isipin" sabi niya habang nagpupunas luha
tumango lang ako atsaka siya binigyan ng ngiti
"it feels the same way after 3 years-"
