İlk bölümdeki tanıtım videosuna göz atabilirsiniz.🕯️⛓️
Bazen gerçekleri kabullenemediğiniz için bazı yalanlar duymak istersiniz en sevdiğiniz insanın dudaklarından.
Bazen de o yalanları kendiniz üretirsiniz.
Gerçek şu ki yalanlardan oluşan bir düny...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Yollar yürümek içindir, kaptan. Düşmek için değil."
🕯️
Düşünmek iyidir. Ama sadece bir saat düşünmek. Ya da bir gün düşünmek. Ya da günlerce düşünmek. Ama aylarca düşünmek, yıllarca düşünmek kötüydü. Zararlıydı. Bitirirdi insanı. Önce yakar, sonra köz ederdi. Ama kül etmezdi. Köz ederdi ki yavaş yavaş yanmaya hâlâ devam etsin. Belki kül etse unutulurdu bazı şeyler. Ama köz olunca söndüremiyordu insan.
Zamanın alıp götürmesi lazımdı bazı şeyleri. Mesela acıları. Ya da kayıpları. Zaman iyileştirmeliydi. Gün geçtikçe eritmemeliydi.
Yatağıma uzanıp duvardaki saatin saniyesini gözlerimle takip edeli on beş dakik olmuştu ve bu süre içinde bunları düşünmüştüm. Aslında düşünecek çok şey vardı ama buna vaktim yoktu. Eğer biraz daha oyalanırsam ilk derse geç kalacaktım.
Yataktan kalkıp elimi yüzümü yıkadım. Kahvaltı yapmayacaktım. Hem vaktim yoktu hem de midem bulanıyordu bu sabah. Dolabımdan beyaz bir gömlek alıp giydim. Üstüne narçiçeği tonlarına örgü bir kazak ve altına açık mavi bir kot giyip saçlarımı açık bıraktım. Çantamı ve montumu alıp evden çıktığımda saat çoktan 08.32 olmuştu.
Merdivenleri hızla inerken asansörün de aşağı kata indiğini gördüm. Zemin kata vardığımda asansör de çoktan inmişti aşağı. Demir kapıyı nefes nefese açmaya çalışırken arkamdan bir başkası gelip kapiyi açtı.
"Ne bu acelen kiracı?" Arkamı döndüğümde Göksel'i ve Sıraç'ı gördüm. "Derse geç kaldım sanırım" dedim dışarı çıkarken. Aynı şekilde onlar da çıkınca ben otobüs durağına doğru yürüdüm onlar da otoparka doğru.
"Kiracı!" Göksel'in seslenmesiyle arkamı döndüm. "Bizimle gel. Yetiştiririz seni." Önce önüme dönüp durağa baktım. Sonra geri dönüp otoparka yöneldim.
Beraber onların aracına binerken arka koltuktan öne doğru eğildim. "Tam olarak ne zaman varırız üniversiteye?"
"Bir saate orada oluruz. Önce bir yere uğramanız lazım" dedi Göksel dikiz aynasından bana bakarak. Başımı sallayıp geriye yaslandığımda Göksel arabayı çalıştırdı. O esnada radyoda müzik çalmaya başladı.
