BİRGÜN

Bölüm 3

Saate baktım. Saat 8’i geçiyordu. Eve çok geç kalmıştım. Adımlarımı daha da hızlandırdım. Şimdiden eve gidince yiyeceğim azarları tahmin edebiliyordum. Azarı demiyorum azarları diyorum çünkü babam üvey annem ve kız kardeşim aynı anda saldıracaklardı. O yüzden hemen bir neden bulmalıydım. Tatmin edici bir neden olmalıydı. Onlara gece genç bir adamın evinde kaldığımı söyleyemezdim. Söylediğim anda kovarlardı beni evden. Babam evlatlıktan redderdi belki de. Bu da en çok üvey annemin hoşuna giderdi. Eve yaklaşmıştım ama hala bir neden bulamamıştım çünkü aklımdan çıkmıyordu o. Adını söylecek cesareti bile bulamıyorum kendimde. Gözleri beni benden almıştı. Acaba bir daha görebilir miydim onu. Aklım böyle şeylerle doluyken bir neden bulmak gittikçe zorlaşıyordu.

Bizim sokağın başına gelmiştim. Başımı kaldırdığımda evin önünde bir ambulansın durduğunu fark ettim. Büyük bir kalabalık evin önünde. İçim korkuyla doldu. Yoksa kardeşlerime mi bir şey olmuştu. Koştum. Daha önce hiç böyle koşmamıştım. Kalbim duracak sanmıştım. Evin önüne geldiğimde sedyede öylece baygın bir şekilde uzanmış babamı gördüm. Her ne kadar bize sahip çıkmasa da o benim babamdı. Ona olan öfkem büyüktü. Olduğum yerde kaldım.

Ben öylece bakarken ambulans gitmiş geride komşuların ‘ vah vah gencecik adam ‘ diye söylentileri kalmıştı. Kendimi topladım. Kardeşlerimin yanına gittim onlar durumun pek farkında değillerdi gibi. Onları biraz yatıştırdıktan sonra hemen hastaneye gittim. Babamın ağır bir kalp krizi geçirdiğini öğrendim. Durumu hala tehlikeliydi. Üvey annemde bir yandan ağlıyor diğer yandan söyleniyordu. Saat 11 olmuştu işe geç kalmıştım. Hasan amcayı arayıp gelemiceğimi söyledim. Sonra hastanenin kantinine indim. Tüm bu olanlar beni oldukça yıpratmıştı. Hayat beni fazlasıyla yoruyordu.

Evet, annemden sonra babamı da kaybetmiştim. Kalbim çok acıyordu. Kelimeler boğazımda düğümlenmişti adeta. Gözlerimden akan gözyaşları boğazımdaki düğümü çözmeye yetmiyordu. Hastaneden çıktım. Yolda yürümeye başladım. Şimdi ben ne yapacaktım?