PINOY Horror Short Stories

PART 10: THIS I PROMISE YOU

Si Ivan ay isang pilosopo, makulit, mabait, pero sa ibang tao may pagka suplado at maraming nagkakagusto sakanya ng mga babae sa barrio nila, ganun din namn si lalaine ag magandang babae sa lugar nila halos perfect match nga ei ng dahil sa isang malungkot na pangyayari na iyun ang nakapaghiwalay sakanila...

Si Ivan At si Lalaine ay mag kaibigan , mula pagkabata at sa isang probinsya sila lumaki, at halos sila lang plage ang magkaksama, noong bata pa sila...
nangako sila sa isa't isa n hinde maghihiwalay...

isang araw naglalaro sila, "Ivan promise mo ahh! , wlang iwanan!" (may taling tela ns kulay pula sa hinliliit niya)
"Anu ka ba lala? anu bs yang pauso mo?, anu bang ibig sabhn ng taling iyan?"
sabay sumimangot si Lalaine...
"O siya, siya, sige na kung hinde lang kita bestfriend eh, anu bang ibig sabihin yan?"
"Ito (ngumiti) ang tanda ng pangako sabi ng lolo ko , ito ps nga oh meron k rin, (sabay itinali rin ni Lalaine ang tela sa hinliliit ni Ivan) "

"ahh ganun ba syempre namn PROMISE KO YAN SAU hinde tayo maghihiwalay, plage tayong magkasama..."

"talaga!!"

"oo, malakas ka sakin lala " (ngumiti sinabi)

"ikaw rin!!! (sabay niyakap niya si Ivan)"
nabigla si Ivan kay lalaine "ok na huy , puwde mo ns akong bitwan hinde ako makahinga, Oa mo naman , kung makayakap ka parang hinde na tayo magkita ei"

"ito namn wsla namang basagan ng moments" tawa ni Lalaine "basta bff tau ahh"

"oo na ang kulit mooo!!!! " (pangigil ni Ivan).

at MAKALIPAS NG 20 TAON lumaki ang dalawa, at hinde rin nagtagal naging magkasintahan... at yun ang ikinainggit ng iba sakanila perfect couple sila, at palageng nadalaw sa bahay ni lalaine si Ivan hanggng isang araw , nagkaroon ng isang malaking problema, ng dahil sa kahirapan at baon sa utang nagpasya ang ama ni Lalaine n ipakasal sa isang mayaman n heredero na si Hector , at siya rin ay lihim na umiibig kay lalaine simula ng nagbakasyon ito sa probinsya ng una niyang nakilala si lalaine na agad na bighani sa kagandahan ng dalaga...

"Inay! ayoko magpakasal kay Hector hinde ko siya mahal! si Ivan mahal ko!"

"wala na tayong magagawa ayaw man naming ng ama mo , ito na lang ang paraan, dahil kung hinde tayo magbabayad ng utang nila kukunin nila ang lupa natin!" ng iyak ng ina.
"Ayoko ko!!!, hinde ninyo ako mapipilit sa gusto ninyo"
"Anak patawarin mo ako ng ikaw ang naging dahilan ng bayad sa utang ko, isipn mo nalang para samin ito ng mama mo o sana maintindhn mo para rin naman ito sa kinabukasan m upang maganda ang buhay m kapag siya ang napangasawa mo!, iyun ang isipn mo" ang pakiusap ng ama.

"Mabait naman si Hector anak, at halos laki ns ng tulong niya satin" sabi ng ina.

Matapos nun nagkulong sa kuwarto si Lalaine sa hinde niya matanggap ang mga nagyayari. Kaya isang araw kasama nya si Ivan nakaupo sila at nakasilong sa isang punong mangga.
"Anu ba problema mo ,? kanina k pang tulala at ang layo ng tingin mo...at ang hirap mo biruin?" ang taka ni Ivan.

"Ivan?"

"Hinde n aako magpapaligoy ligoy pa sasabihn ko ito sayo , pinipilit ako magpakasal sa iba kay don Hector hinde ko siya gusto ikaw gusto ko at bukas na bukas na rinig ko pinaguusapan nila ikakasal na ako kinabukasan! anung gagawin natin!..."

"Magtanan tayo magsimula tayo , iwanan natin sila!!!"
"Ano? paano naman ang lolo mo maysakit?"
"Basta bahala na kailangan makita tayo sa labasan hihintayin kita doon kahit anung mang yare mahihintay ako pangako!"
yumuko si lalaine na tila sa pag sang ayun nito at sabay lumuha at niyakap ang kasintahan...

pero ang hinde nila alam inutusan ni Hector sa isa sa tauhan niya na pinasusubaybay niya si Lalaine kung sakaling gusto nito tumakas. kaya sa araw na iyun na kinabukasan napigilan agad ang pag takas ni lalaine at pilit na isinakay siya sa kotse ni hector hawak pa siya ng mga tauhan nito ang walang magawa naman ang mga magulang nito kundi lumuha. sa lungkot, magpapaksal sila sa ibang lugar na walang makakahadlang at sa manila iyun naganap isang pribadong kasal na engrande na kaganapan na iyun...
samantalang si Ivan naman ay naghintay na magdamag at ng isa sa kaibigan niyang lalaki ang nag sabi..
"Tol' si lala, kinuha ni Don hector at sumakay na ng eroplano para sa manila magpakasal!"
"Ano!"
ng pagkagulat ni Ivan sa nalaman ay halos ikina guho ng mundo niya at labis niya ito dinamdam at nasaktan...dahil na wla na siya magagawa... sa nangyare.

Kaya naman makalipas ng 2 taon...
hinde naging maganda ang trato ng asawa niyang si Hector sakanya at plage siyang sinasaktan... kaya hinde na siya makatiis nakipag devorce si lalaine at umuwi na siya ng probinsya at sabik naman ang mga magulang niya sa pabalik ng kaisang isa nilang anak at ikinuwento ni lalaine ang kalbaryong dinanas niya sa kamay ni hector, hinde rin sila nag karoon ng anak... kaya matapos niya makasama ang mga magulang nya ay agad siya pumaroon sa lugar kung saan sila nag kikita plage ni Ivan naalala niya at hanggang ngaun na mhal niya pa rin ito.

"Ivan!!!, (ng natatanaw niya sa malayo nkatalikod ito at nakatayo sa tabi ng punong mangga ng isang hapon na iyon) at sabik na sabik ito makita ang dating kasintahan...
patakbo siyang lumapit...
"Lalaine... nagbalik ka! salamat natapos na rin ang mahabang kong paghihintay, MAHAL N MAHAL KITA! pinagsishan ko iyon na hinde ko ito madalas savhn sayo... hinde kase ako romantikong tao" ngiting sinabi ni Ivan.
"oo mhal din kita nararamdaman ko naman iyun ei kht hinde mo savhn at patawad - patawarin mo ako pinaghintay kita!...magkakasama narin tayo!"
(inabot sakanya ang mga rosas,)
"San ka nakakuha nito? malayo pa pabilihan dito para makakuha ka nito , pero salamat!" sabay niyakap ng mahigpit ang kasintahan.
" sabi ko naman saiyo... eh gagawin ko lahat matupad lsng ang pangako ko saiyo!"sabi ni Ivan.

pero napansin ni Lalaine na may lungkot sa mukha niya at biglang tumulo ang luha niya...
"Bakit ka lumuluha?, may mali ba akong sinabi at tsska wala na si hector magkakasama na tayo habang buhay!!!"
"gusto kong ibuhos ang oras ko sau magdamag kahit sa huling sandali, masaya ako nagbalik ka at natupad ko n maghihintay ako, pero malungkot ako dhil hinde ko naman maipapangako na habang buhay...."
" anung ibig mong sabihin?" ang pangamba ni Lalaine.
hinawakan ni Ivan ang kamay ni Lalaine ns ramdam niya ang init ng kamay niya at tinangal niya ang tela sa hinliliit niya at itinali niya ang tela sa hinliliit ni Lalaine.
saby ngumiti "PERO , MAIPAPANGAKO KO NA IKAW LAMANG SA PUSO KO!"
at sabay na sila naglakad papunta sa bahay ni Lalaine pero...
"lala hanggang dito na lang ako.sa labas ng bakod ninyu."
"Bkit- ayaw mo ba sumabay mag hapunan samin?"
"Salamat na lang , at maraming salaamat sa lahat binago mo ang buhay ko! At pati sa sandaling ito na magkasama tayo ngayon."

nagtataka na si lalaine dahil hinde naman matamis magsalita si Ivan...
"Kung ganon? Bukas nalang?"ani ng dalaga.
Pero hindi na nagsalita ang binata sa halip ngumiti lang ito sakanya.
kaya ng umalis siya binitwan niya  ang kamay ni lalaine at papalayo niya pinagmasdan ang paalis ni Ivan.hanggang sa mawala ito sa paningin niya,pero sa kabila nun nakaramdam siya ng kirot sa puso niya ng hindi niya alam kung bakit pero masaya naman siya.

at nilapitan na siya ng ina niya
"lala Anak nu ginagawa mo? dyan pumasok k na.at magdidilim na"
Napansin ng ina niya na ngumiti at masaya si lalaine ngunit nabigla ito ng may tumulo 1 luha sa kanang mata nya at nagtaka rin si lalaine kung bkit sa isip niya ,
"umiiyak ka ba?" tanong ng ina niya habang papasok na sila sa bahay.
"hinde nman po ewan ko ba bakit ako lumuha siguro tears of joy to po"habang pinunasan niya ang luha (kahit hinde naman iyun na nararamdaman niya.)
"kanino ba yang mga rosas may bago ka na bang nobyo? anak?"(habang hawak ang tasa ng tsaa )
"hinde po kay Ivan ito nanggaling! nagkasama pa nga kami ei"
nagulat ang ina niya sa nalamn at nabitawan ang tasa at nabasag, napatingn siya sa ama nito.
"anak--- patay na si Ivan isang taon na nakakalipas nasa punong mangga ang bangkay niya hinde siya kumakain, at madamag doon naghihintay sau, at hawak niya itong rosas ngunit nabulok noon."
hinde makapaniwala si lalaine sa nalaman ng gabing iyon at halos madurog ang puso niya, at walang magawa kundi umiyak.. ng bumuhos luha niya. at nag kulong sa kuawrto at tumingin sa mga rosas na hanggang ngaun ay hinde nabubulok!

Wakas.