Τα καλύτερα χειρότερα Χριστούγεννα

Μέρος 6ο

23:42

Παραμονή Χριστουγέννων.

«Πρέπει να ήταν το 2013, γιατί θυμάμαι ότι μόλις είχε βγει το Φρόζεν. Θεέ μου τι κόλλημα είχα μ' αυτήν την ταινία... εγώ και η Τζες την βλέπαμε τρεις φορές τη μέρα. Είχαμε ντυθεί Έλσα και Άννα εκείνο το Χάλογουιν. Τέλος πάντων, πίσω στην ιστορία.

»Χριστούγεννα του 2013. Δέκα χρονών παιδάκι, ξυπνάω και τρέχω στο σαλόνι να βρω τα δώρα του Άγιου Βασίλη, αλλά είναι όλα ήδη σκισμένα κι ανοιγμένα. Ακούω φωνές από τη κουζίνα... οι γονείς μου μαλώνουν πάλι. Πλησιάζω και στήνω αυτί... η μαμά μου ωρύεται και κατηγορεί το μπαμπά μου για την 'καταστροφική ακαδημαϊκή μου πορεία'. Στο μεγάλωμα της Τζες ήταν κυρίως απών, γι'αυτό κι η Τζες είναι το καμάρι της οικογένειας. Ενώ εγώ για να είμαι όπως είμαι, λογικά θα φταίει αυτός, αφού αποφάσισε στα σαράντα του ξαφνικά να θυμηθεί ότι έχει οικογένεια και μπλα μπλα μπλα. Μόλις κατάλαβαν ότι ήμουν εκεί, ο μπαμπάς μου βέβαια ξέσπασε τα νευρά του πάνω μου... άρχισε να ουρλιάζει που ξύπνησα τόσο αργά κι ότι έχασα το άνοιγμα των δώρων γιατί είμαι τεμπέλα. 

»Θυμάμαι ότι πέρασα το υπόλοιπο της ημέρας κλαίγοντας στο δωμάτιό μου και βρίζοντας την Τζες που δεν με ξύπνησε όταν ανοίγαμε τα δώρα. Αργότερα με έβγαλε έξω κυριολεκτικά με το ζόρι και παίξαμε λίγο χιονοπόλεμο, οπότε η μέρα καλυτέρεψε λιγάκι. Και αυτά ήταν τα χειρότερα Χριστούγεννα που θυμάμαι. Σειρά σου.» λέει η Μέγκαν κι αρπάζει άλλο ένα κομμάτι πίτσα από του κουτί, κάνοντας μια μεγάλη δαγκωνιά.

Έχουμε παρκάρει μέσα στο Γουίλου Παρκ, – με εμένα στο τιμόνι αυτή τη φορά - σε μια μεγάλη αλάνα στάθμευσης αυτοκινήτων. Το πάρκο είναι τεράστιο· μας περιτριγυρίζουν αχανείς πράσινες εκτάσεις και ψηλά γυμνά δέντρα με μακριά λυγερά κλαδιά που λικνίζονται στο παγωμένο φύσημα του αέρα.

Η Μέγκαν μασάει την πίτσα με το βλέμμα έξω από το παράθυρο. «Μέγκαν...» λέω χαμηλόφωνα προσπαθώντας να μεταμφιέσω κάπως τον οίκτο στην φωνή μου. «λυπάμαι.»

Δεν έχω κάτι άλλο να πω. Με καταβάλλει συμπόνια για την Μέγκαν ανάμεικτη με ευγνωμοσύνη για την Λίντα.

«Εγώ δεν λυπάμαι. Σου είπα, τα Χριστούγεννα είναι ένα ψέμα... οπότε δεν νιώθω ότι έχω χάσει και κάτι σπουδαίο.» αποκρίνεται εκείνη κι ο τόνος της είναι τόσο αδιάφορος και συναισθηματικά κενός, που σχεδόν την πιστεύω. Αλλά κάτι με κρατάει πίσω. Ίσως δεν μπορεί να το χωρέσει το μυαλό μου.