Królewska Mate

Rozdział 4 - Nareszcie Cię Odnalazłem

Connor:

Zapukałem do biura Lilian, aby jej coś przekazać, ale nie odpowiedziała. Jednak to mi dalej nie przeszkadzało, abym wszedł do pomieszczenia. Wślizgnąłem się zapewne niepostrzeżenie do pomieszczenia, bo osoby z którymi rozmawiała Lilian, mnie nie zauważyły razem z nią. Zauważyłem, że Lili rozmawia z Adamem, Danielem oraz jakąś obcą dziewczyną?!

Jednak coś mi tu nie pasowało, bo zapach który od niej czułem, to są truskawki z czekoladą. Chrząknąłem, aby zwrócić na siebie ich uwagę. Wszyscy tu obecni popatrzyli na mnie z lekkim przerażeniem, bo wcześniej nie wiedzieli, że tu stałem.

I w tym momencie dziewczyna, od której czułem ten nieziemski zapach, popatrzyła mi w oczy. Tęczówki blondynki zmieniły na chwilę kolor na srebrny. Stałem teraz jak osłupiały, bo nie mogę uwierzyć, że wreszcie udało mi się odnaleźć swoją przeznaczoną. Pomarańczowooka w wampirzym tempie podeszła do mnie i objęła. Chwilę mi zajęło, aby otrząsnąć się z tego zakłopotania, ale ją bez wahania również objąłem.

- Moja. - powiedziałem i przytuliłem swoją mate jeszcze bardziej do siebie.

Dopiero teraz zauważyłem, że oczy mojej przeznaczonej się zaszkliły od łez.

- Nie płacz proszę skarbie. - wyszeptałem jej do ucha, ale ona jeszcze bardziej się rozpłakała  w moją koszulę.

Adam chciał interweniować, ale Lili go powstrzymała patrząc na nas z radością w oczach. No tak w końcu wspólne odnalezienie się bratnich dusz to rzadkie wydarzenie po dwudziestu latach życia.

- Co to ma znaczyć? - warknął zdenerwowany Adam.

- A nie widzisz bracie? - zapytała retorycznie blondynka, wycierając przy tym wycierając ślady po łzach. - W końcu znalazłam mojego mate.

- Co? - zapytał zdezorientowany Adam.

- To co słyszałeś idioto. - warknęła blondynka.

Chwila, bo coś mi tu nie pasowało. Adam był bardzo podobny do mojej przeznaczonej, ale różnili się tylko kolorami włosów. I właśnie dotarło do mnie, że ona nazwała go bratem. Miałem ochotę w tym momencie przywalić sobie w mój głupi łeb, ale na szczęście  się powstrzymałem.

- Adam wy jesteście rodzeństwem?

- Tak. - odpowiedzieli oboje równocześnie.

- Tato, ciociu Lili czemu wujek Connor powiedział, że ciocia Eleonora jest jego? - zapytał zaciekawiony Daniel.

- Bo Eleonora jest mate Connora, Danielu. - odpowiedziała Lilian na pytanie Daniela.

- A co to jest mate? - zapytał ponownie Daniel.

- Dowiesz się w przyszłości. - rzuciła wymijająco Lilian.

Oczywiście Daniel nie był zadowolony z takiej odpowiedzi, ale na to nikt zbytnio nie wracał uwagi. Usiadłem na fotelu, gdzie wcześniej siedziała Eleonora i posadziłem ją swoich kolanach.

- Nareszcie cię odnalazłem skarbie.

- A ja ciebie. - uśmiechnęła się szeroko Eleonora.

- Dobra a teraz powiedz El, co cię skłoniło do ucieczki z domu? - zapytał zniecierpliwiony Adam.

- Mam lepsze pytanie. - wtrąciła się Liliana. - Czy ty zdajesz sobie sprawę z konsekwencji twojego czynu?

- Wiem, ale nie mogłam z nim dłużej wytrzymać. - odpowiedziała płaczliwym głosem Eleonora.

- Chwila to kto jest twoim ojcem? - zapytałem Eleonory, bo wątpię w to, że Adrian by takie coś zrobił.

- Dominik. - odpowiedziała cała trójka, a ja momentalnie zbladłem.

- Były król wampirów?

- Tak. - potwierdził Adam. - Jeżeli on się dowie, że El odnalazła swojego mate może mieć kłopoty.

- Czemu? - zapytała zdezorientowana Lilian. - Przecież to normalne, że każdy znajduje swojego mate.

- Po prostu chce, abym się matką opiekowała, a on tylko jakieś ''sprawy służbowe'' wykonuje i nie ma dla niej czasu, więc mama cierpi z tego powodu. - odpowiedziała Eleonora na pytanie Liliany.

- A dlaczego dziadek sam nie zajmie się babcią? - zapytał trochę zdenerwowany Daniel.

- Bo niby nie ma czasu dla niej według niego. - mruknął niezadowolony Adam.

- Więc co robimy? - zapytałem niepewnie.

- Zbieramy tu całe nasze pokolenie. - westchnęła zrezygnowana Lilian.

Nie wiedziałem o co jej chodzi, ale domyślam się, że chcą rozwiązać problem Eleonory raz na zawsze. Cieszy mnie fakt, iż mają silne poczucie więzów rodzinnych, lecz ma to również swoje minusy.