Noona - Η πρώτη αγάπη

Κεφάλαιο 2ο - Μια πληγωμένη καρδιά

Χριστίνα

Η επιστροφή με βρήκε μουδιασμένη και κενή. Από τον χείμαρρο των σκέψεων που πέρασαν από το μυαλό μου τη στιγμή που ο προϊστάμενος μού ανακοίνωσε στην απόλυσή μου, έφτασα σπίτι μου σαν υπνωτισμένη.

Δεν ήταν η πρώτη φορά που έφευγα από μία δουλειά. Όμως αυτή τη φορά ήταν αλλιώς. Μου άρεσε το ξενοδοχείο, περνούσα ωραία και ήθελα να παραμείνω. Μάλιστα μου είχαν πει πως με βάση το βιογραφικό μου, θα μπορούσα πιθανόν και να πάρω κάποια προαγωγή. Πώς από τη προαγωγή φτάσαμε στην απόλυση, πραγματικά δε μπορούσε να το χωρέσει το μυαλό μου.

Μπαίνοντας στο διαμέρισμα ακούμπησα τη κατεστραμμένη κούτα και τις γόβες μου δίπλα στη πόρτα. Πήγα στη κουζίνα αφήνοντας τα βρεγμένα μου αποτυπώματα στο ξύλινο πάτωμα. Αφού ήπια λίγο νερό κατευθύνθηκα προς το μπάνιο. Πριν προλάβω να μπω, από τη κρεβατοκάμαρα άκουσα κάποιους περίεργους ήχους. Κοίταξα το ρολόι στο καρπό μου, αλλά ήταν πολύ νωρίς για τον Ανδρέα να επιστρέψει.

Πλησίασα σιγά σιγά με τη καρδιά μου να χτυπάει δυνατά, ζυγίζοντας τις πιθανότητες ανάμεσα στο κουζινομάχαιρο και στην εξώπορτα. Αλλά κοιτάζοντας από τη χαραμάδα και βλέποντας πως δεν ήταν κλέφτες στο δωμάτιο, μία ακόμα επιλογή εμφανίστηκε στο μυαλό μου, - να μπω και να τα σπάσω όλα.

Με το μυαλό μου να τρέχει σα τρελό και τη λογική να παίρνει θέση, συνειδητοποίησα πως δεν άξιζε ο κόπος. Ούτε μια κουβέντα δεν άξιζε να ανταλλάξω ούτε με τον αρραβωνιαστικό μου, μα ούτε και με τη κολλητή μου και παρ' ολίγον κουμπάρα μου, που τώρα ήταν μαζί στο κρεβάτι.

Γύρισα, φόρεσα τις γόβες μου και έφυγα.

Περπατούσα κάτω από τη βροχή για ώρες. Είχα αποφύγει τους κεντρικούς πολυσύχναστους δρόμους. Δεν άντεχα τα αδιάκριτα βλέμματα. Είχε σκοτεινιάσει πολύ πριν συνειδητοποιήσω πως είχα χαθεί στα στενά της Αθήνας.

Η βροχή είχε δυναμώσει, με τα μπουμπουνητά να ηχούν σαν τυμπανοκρουσίες. Βρήκα καταφύγιο κάτω από ένα υπόστεγο, ενώ τα πόδια μου ήταν μέσα σε μία λίμνη με λασπωμένα νερά. Με τρεμάμενα χέρια έψαξα τις τσέπες μου για το κινητό μου, αλλά προς μεγάλη μου απογοήτευση συνειδητοποίησα πως το είχα αφήσει σπίτι. Μια αστραπή φώτισε το σκοτεινό σοκάκι, δίνοντάς μου τη δυνατότητα να παρατηρήσω έστω και για λίγα δευτερόλεπτα το σημείο όπου βρισκόμουν. Όχι πως βοήθησε, αφού το μέρος μου ήταν άγνωστο. Με την επόμενη αστραπή κοίταξα την ώρα. Περασμένα μεσάνυχτα. Αναρωτήθηκα αν είχε αντιληφθεί κανείς την απουσία μου.

Όσο πληγωμένη κι αν ήμουν, το μόνο που ήθελα τώρα ήταν εκείνος. Τον φανταζόμουν να προχωράει κάτω από τη βροχή, να με αγκαλιάζει και να μου λέει πως όλα είναι ψέματα. Και ναι, σαν ανόητη θα τον συγχωρούσα, γιατί τον αγαπούσα, είχα φανταστεί τη ζωή μου μαζί του, είχα κάνει σχέδια και όνειρα. Όνειρα, για μια ευτυχισμένη ζωή, με εμένα και τον Αντρέα αγαπημένους μαζί με τα παιδιά μας.

Άφησα τη βροχή να κρύψει τα δάκρυά μου, τις βροντές να καλύψουν τους λυγμούς μου, το σκοτάδι να με αγκαλιάσει και να με προστατέψει από οτιδήποτε ήθελε να με πονέσει. Έβγαλα από τη καρδιά μου δύο από τους σημαντικούς ανθρώπους της ζωής μου και με τη λογική να παίρνει θέση, αποφάσισα να τους κρατήσω μακριά μου.