Noona - Η πρώτη αγάπη

Κεφάλαιο 1ο - Η απόλυση

Η μέρα είχε όλα τα φόντα να είναι τέλεια. Ξύπνησα δίπλα στο πιο τέλειο άντρα, πρόλαβα το λεωφορείο – αν και αργοπορημένη, ξανά – και παρόλο που η πρόγνωση του καιρού μιλούσε για βροχές από τις πρώτες πρωινές ώρες και εγώ ξέχασα την ομπρέλα μου, δεν έπεσε ούτε μία σταγόνα.

Ναι, για μένα η τέλεια μέρα ξεκινούσε κάπως έτσι. Ήρεμα, χωρίς προβλήματα και εμπόδια.

Φτάνοντας έξω από το ξενοδοχείο όπου εργαζόμουν τους τελευταίους έξι μήνες, καλημέρισα τον Λευτέρη, τον ηλικιωμένο θυρωρό με τα μονίμως κόκκινα μάγουλα που τον έκαναν να θυμίζει φιγούρα του Άγιου Βασίλη.

«Καλημέρα» η άνοιξη με είχε κάνει αρκετά ευδιάθετη.

«Καλημέρα Χριστίνα» είπαν με μια φωνή η Μαρίνα και ο Χριστόφορος, χαμηλώνοντας και οι δυο τα βλέμματά τους.

Η αμηχανία τους είχε χτυπήσει κόκκινο τις τελευταίες μέρες, όταν επιτέλους ύστερα από τρία χρόνια που δούλευαν μαζί, εξομολογήθηκαν ο ένας στον άλλο τον έρωτά τους. Όμως για κακή τους τύχη, το καταστατικό απαγόρευε ρητά οποιαδήποτε άλλη σχέση πέραν της επαγγελματικής μεταξύ των εργαζομένων.

Η απόφαση αυτή πάρθηκε πριν δεκαεπτά χρόνια, αφού η πρώτη επέτειος του ξενοδοχείου σημαδεύτηκε από μία τραγωδία, όταν τη προηγούμενη μέρα, στη σουίτα των VIP, βρέθηκε με κομμένες τις φλέβες η Ευτέρπη Μεταξά, κόρη του ιδρυτή του ξενοδοχείου Λευτέρη Μεταξά.

Η Ευτέρπη ήταν δεκαέξι ετών, νέα και όμορφη. Έξυπνη και άριστη μαθήτρια, είχε όλο το μέλλον μπροστά της. Όμως για κακή της τύχη, έμπλεξε με τον λογιστή, οποίος τελικά τη παράτησε. Το κορίτσι που έδωσε τέλος στη ζωή της, άφησε ένα σορό φήμες πίσω της να ακολουθούν τη μνήμη της. Φήμες όπως η κρυφή εγκυμοσύνη της ή πως η αυτοκτονία της ήταν στη πραγματικότητα απόπειρα δολοφονίας. Φήμες όπου οδήγησαν τον ατυχή πατέρα της να πουλήσει άρον άρον το ξενοδοχείο και να αποσυρθεί στην Ελβετία.

Ο νέος ιδιοκτήτης, θέλοντας να αποφύγει οποιαδήποτε επανάληψη του τραγικού αυτού συμβάντος, έβαλε τον αυστηρό αυτό κανόνα, όπου τώρα οδηγούσε αυτά τα νεαρά παιδιά να κρύβουν τον έρωτά τους και να τρέμουν πως ό,τι πιο φυσιολογικό, όπως είναι η αγάπη, θα μπορούσε να τους οδηγήσει στο ταμείο εργασίας.

Βάζοντας στην άκρη τις άσχημες σκέψεις, φόρεσα το πιο ευγενικό μου χαμόγελο και μαζί με το καρτελάκι με το όνομά μου στο πέτο του σακακιού μου, πήρα τη θέση μου πίσω από το πάγκο της ρεσεψιόν.