Arabanın arkasına baktığımda o sesin o iğrenç tiksinç yaratıktan geldiğini gördüm. O iğrenç yaratığın bacakları kopmuş ve göğsündeki kaburgalar gözüküyordu ve ceset gibi teni yeşilimsi bir rengi vardı. Beni gördü. Bacakları olmadığı için yerde sürünüyordu ve kaburgaları yere sürttüğü için iç gıcıklandırıcı bir ses çıkartıyodu. Zaten görür görmez kaçtım. Neye uğradığımı şaşırmıştım. Sadece koşuyordum nereye gittiğimi bile bilmiyordum.
En son bir evin önünde durdum. Etrafıma o lanet yaratıklardan başka var mı diye iyice bakındım. Sonra sanki birisi cama vurdu. Etrafıma bakındım ses durduğum evin içinden geliyordu. Birisi perdeyi sıyırmış beni işaret ediyordu. Sonrada kapıyı işaret etti. Kapıya baktım açıktı hemen içeri girdim. Aslında yaptığım aptallıktı içerideki kişide kötü birisi olabilirdi. Ama girdim. Korkarak evin içerisine girdim. Beni sarışın uzun boylu bir kadın karşıladı. Normal bir insan gördüğüm için gerçekten rahatlamış ve sevinmiştim. Bana adının Lydia olduğunu söyledi. Bana adımı sordu. Adımı söyleyemedim. Sadece ürkek ve meraklı bakışlarımla hiçbir şey hatırlamadığımı söyledim. O da hayatta olduğuna sevindim yaşayan çok az insan var dedi ve bana oturmamı söyledi. Mutfağa gitti ve bana bir bardak su getirdi. Onca olanlardan sonra gerçekten susamış ve acıkmıştım. Hava yavaş yavaş kararmaya başlamıştı. Lydia hemen kapıları kitledi. Kapı kalın ve üzerinde bir sürü kilit vardı. Ve pencereleri demir kepenk gibi bir şeyle kapattı. Lydia bana nerden geldiğimi sordu. Bende hastanede uyandım ve hiçbir şeyi hatırlamadığımı sonra alt kata inip o iğrenç cesetleri gördüğümü söyledim. Sonra dışarı çıktığımda bir arabanın arkasında bir hırıltı sesi duyduğumu ve o arabanın arkasındaki şeyin bacakları kopmuş yerde sürünen bir yaratık gördüğümü sonra o yaratıktan kaçarken Lydia ya rastladığımı söyledim. Lydia normal algılamış gibi davrandı. Evet biliyorum dedi bana. Dünya geneline bir hastalık yayıldı ve insanlar o iğrenç yaratıklara dönüşmeye başladı yani bizim söyleyişimizle zombilere dedi. Ben resmen şoka girmiştim ve bir şey daha ekledi. Sakın ama sakın ısırılma dedi. Artık akşam olmuştu. Bana hayatta kalmam için bilgiler veriyordu. Genelde akşam ortaya çıkıyorlar dedi. Biraz sonra kapıdan tırmalama sesleri gelmeye başlamıştı. Ben yine korkmuştum. İnanın bana bir bayanın yanında korkucak kadar küçük duruma düşülecek bir durum yok. Lydia bana gayet rahat bir tavırla bana sakin olmamı söyledi. Bunu her akşam yapıyorlar dedi ve bana kepenkleri çok az görülecek şekilde dışarısını gösterdi. Gözlerime inanamadım ortalık zombi kaynıyordu.
Devamı gelecek...
