zitti e buoni, taennie

forgive him

Rahatsız ediciydi.

Tüm hafta boyunca peşimden koşturmuş, salak salak süprizler hazırlamış ancak son iki günde pes etmiş durumdaydı.

Dengesizliği beni rahatsız ediyordu.

Kindar bir insan olduğumu söylüyordu, ve haklıydı da. Bunu inkar edemezdim. Şu yaşıma kadar bana yapılan ve söylenen hiçbir şeyi unutamamıştım. Ailemin ve sevdiğim insanların söyledikleri kötü her söz, zarar verici her davranışları aklımda bir kenara yazılıyor, gün içinde kendini hatırlatıyordu. Beynimin bana uyguladığı o baskıya rağmen hiçkimseye bedel ödetmek adına uğraşmıyor, koşturmuyordum. Tek yaptığım şey her şeyi yüzlerine söylemekti.

Ve bu onları fazla rahatsız ediyordu.

Anlamıyordum, bir insan yaptıklarından rahatsızsa neden bu davranışları sürdürüyordu?

Taehyung herne kadar sevdiğim adam olsada, ki bunu bilen tek kişi ben ve o'yduk, tahammülüm kalmamıştı. İyilik perisi değildim. Salakta değildim. Biri canımı yakıyorsa ondan uzaklaşmam gerektiğinin farkındaydım.

Telefonuma gelen bildirim sesleriyle gözümü açmış, tavanla bakışırken bunları düşünmeye başlamıştım.

Tekrardan deli gibi bildirim sesi odada yankılandığında yüksel sesle ofladım ve elimi telefonuma attım.

Kimden: 🐇

Uyandın mı? 07.03
Uyanmamışsın
Uyansana lan 08.12
Kalk 08.13
Yoksa 08.13
Kafandan 08.13
Aşağı 08.13
Su 08.14
Boşaltırım 08.14
Umarım 08.15
Çıplak 08.15
Uyumuyorsundur 08.15

Kime: 🐇
Uyandım gerizekalı
Ne istiyorsun

Oflayıp, yastığıma kafamı gömdüm ve gelen bildirim sesleriyle çığlık attım.

Kimden: 🐇
Aç mısın
Umarım açsındır
Senin kahvaltın için sabahın köründe kalktım
Kaldırıldım daha doğrusu

Anlamayarak kaşlarımı çattım.

Kime: 🐇
Ne
Ne diyorsun

Anlamayarak beklerken birden çalan kapımla irkildim.

"Gel!" seslenmeme rağmen kapının önündeki şahıs içeri adımını atmıyor kapıya çalmaya, hatta adeta tekmelemeye devam ediyordu. "Kapıyı tekmeleyeceğine içeri girsene oğlum."

Tekrardan tekmelendiğinde sinirle yerimden kalktım ve kapıyı açtım.

Karşımda kesinlikle ağzında gül, ellerinde ise kahvaltı tepsisi olan bir Taehyung beklemiyordum.

Dişlerini göstererek gülümserken, aslında büyük ihtimalle dikeni batmasın diye ağzını açık tutuyordu.

"Hasta mısın sen ya?" Sinirle sorduğumda ağzından garip sesler çıkardı. "Ne?"

Tekrardan garip sesler çıkardığında ofladım. "Çıkar şu gülü ağzından. Salak herif." Bir an afallayıp bana baktı. Ona ne oldu dercesine başımı salladığımda ellerindeki tepsiyi işaret etti.

"Bıktım senden ya.." söylene söylene ağzındaki gülü aldım ve dökülmesi için tek kaşımı kaldırdım. "Buyur?"

"Pazar kahvaltını yatağında rahatça yapmanı istedim... günaydın." Omuzlarını silkti ve gergince gülümsedi.

"O pazar kahvaltısı bu şekilde olmuyor. Ben uyandıktan sonra yatağıma getirmen gerekiyor. Yani beceremedin bu işi."

"Uygun olmazsın sandım." Üstümü işaret ettim ve sordum. "Şu an uygun muyum sence? Sütyen ve şortlayım." Gözleri ilk defa üzerimde dolaşmış sertçe yutkunmuştu. "Özür dilerim..."

Kapımı açtım ve başımla içerisini işaret ettim. "Bırak yatağa." Dediğimi ikiletmeden yapıp, merakla bana bakmaya başladı. İçeri geçip, yatağa oturdum ve iki bardaktan birini alıp içindeki suyu içtim. O da yanıma oturduğunda kaşlarımı çattım ve karnına dirseğimi geçirdim. "Nerden geliyor bu rahatlık ya? Çık çabuk."

"Ama Jennie..." karşımda büzüle büzüle konuştuğunda kapıyı gösterdim. "Çık yoksa çığlık atarım."

"Ya bir kere olsun.."

"Bir... iki..."

"...dinlesen beni... TAMAM! Tamam, sus! Delirdin mi? Çığlık atma. Tamam çıkıyorum tamam."  Üçü getirmeden çığlık atmaya başladığımda panikle odadan çıkmıştı.

Önümdeki kahvaltı tabağıyla gülümsememi tutamadım. "Salak şey..."

-

Sabahın köründe Hoseok ile Jungkook ve Taehyung yüzünden uyanmıştık. Küçük bir huzursuzluktan sonra akşama doğru her zamanki bara gitmek için anlaştık.

Yaklaşık bir saattir hazırlanıyordum. İlk önce duşumu almış, sonrasında saçlarım kabarmadan düz fönümü çekmiş, şimdi ise dar deri pantolonu kalçalarımdan geçirmeye çalışıyordum.

Biraz daha zorlarsam yırtılacakmış gibi olan deri, siyah pantolon yüzünden odamda sinirle çığlıklar atıyordum.

"Gerizekalı! Geçsene şurdan artık!"

"İyi misin?"