YEŞİLİN KIZI ANNE-1

10. BÖLÜM ANNE'İN ÖZRÜ

Marilla o akşam Matthew'a olaylar hakkında bir şey öylemedi. Ancak Anne ertesi sabah hâlâ inatçılık ettiğini kanıtladığında kahvaltı masasında neden bulunmadığınına bir açıklama yapması gerekti. Marilla bütün hikâyeyi Matthew'a anlattı ve Anne’in davranışının ciddiyetinden dolayı onu etkilemeye özen gösterdi.

"Rachel Lynde’in azar yemesi iyi bir şey, o her işe karişan eski bir dedikoducudur,” şeklinde teselli edici bir cevap verdi Matthew.

“Matthew Cuthbert, sana inanamıyorum. Anne’in davranışının korkunç olduğunu biliyorsun ve yine de onun yanında yer alıyorsun! Sanırım şimdi de hiç cezalandırılmaması gerektiğini söyleyeceksin!"

“Şey, hayır, tam olarak değil,” dedi Matthew huzursuzca. “Sanırım biraz cezalandırılmalı. Ama onu çok zorlama Marilla. Ona doğruyu öğretecek hiç kimsesi olmadığını unutma. Sen ona... Ona yiyecek bir şeyler vereceksin, değil mi?”

“İnsanları iyi davransınlar diye aç bıraktığımı hiç duydun mu?” diye sordu Marilla öfkeyle. “Yemeklerini düzenli olarak yiyecek, ona ben kendim götüreceğim. Ama Bayan Lynde’den özür dilemeye karar verinceye kadar orada kalacak ve bu kesin kararım Matthew.'

Kahvaltı, öğle yemeği ve akşam yemeği çok sessiz geçti

çünkü Anne hålá odasındaydı. Her yemekten sonra Marilla, Çatının dogu tarafina iyi doldurulmuş bir tepsi taşıdı ve daha sonra yemeklerde fark edilebilir bir eksiklik olmadan geri getirdi. Matthew son gelişinde endişeli gözlerle baktı. Anne bir şeyler yemiş miydi?

Marilla o akşam inekleri arka meradan getirmek için di şarı çıktığında ahırların yakınında dolanan ve Marilla'yı iz. leyen Matthew, bir hırsız edasıyla eve sızdı ve yukarı doğru sessizce ilerledi. Matthew genel olarak mutfakla koridorun sonundaki küçük yatak odası arasında gidip gelirdi; arada bir, papaz çay içmeye geldiğinde rahatsız bir şekilde salona veya oturma odasına girerdi. Ancak ilkbaharda Marilla'ya yedek yatak odasını duvar kağıdıyla kaplamaya yardım ettiğinden beri kendi evinde hiç üst kata çıkmamıştı ve bu da dört yıl önceydi.

Koridor boyunca parmak ucunda yürüdü ve sonra çatının doğu tarafındaki kapıyı çalıp içeriye göz atmadan önce birkaç dakika boyunca cesaretini topladı.

Anne kederli bir şekilde bahçeye bakan pencerenin yanindaki sari sandalyede oturuyordu. Çok küçük ve mutsuz görünüyordu, Matthew'un kalbi acıdı. Usulca kapıyı kapattı ve parmak ucunda ona doğru ilerledi.

“Anne," diye fısıldadı, işitilmekten korkarcasına, "Nasıl gidiyor Anne?" Anne duygusuz bir ifadeyle gülümsedi.

"Çok iyi. Bir sürü şey hayal ediyorum ve bu zaman geçirmeme yardımcı oluyor. Tabii ki oldukça yalnızım. Ama buna alışabilirim."

Anne, yıllar boyunca tek başına yaşadığı hapishanelerle yüzleşerek cesurca gülümsedi.

Matthew, Marilla 'nm erken dönmesi ihtimaline karşı zaman kaybetmeden söyleyeceklerini söylemesi gerektiğini

"Peki, şimdi Anne, su işi yapıp kurtulsan daha iyi olacaSını düşünmüyor musun?" diye fısıldadı. "Er ya da geç yapılması gerekecek, biliyorsun, Marilla korkunç inatçı bir kadındır, korkunç inatçıdır Anne. Bence hemen yap ve kurtul."

"Bayan Lynde'den özür dilememi mi istiyorsun?

Matthew hevesle, "Evet, özür dilemek, tam olarak bu," dedi. "Sadece git ve tatlıya bağla. Bunu demeye çalışıyordum."

"Sanınm bunu sen istediğin için yapabilirim," dedi Anne düşünceli bir şekilde. "Üzgün olduğumu söylemem doğru olur çünkü şu an üzgünüm. Dün gece biraz bile üzgün degildim. Çok öfkeliydim ve bütün gece öfkeli kaldım. Bunu biliyorum çünkü aç kez uyandım ve her seferinde öfkeliydim. Ama bu sabah hepsi geçti. Artık sinirli degilim ve bu da üzerimde korkunç bir bitkinlik bıraktı. Kendimden çok utandım. Ama Bayan Lynde'e gidip böyle söylemeyi düşünemezdim. Çok küçük düşürücü olurdu. Kararım verdim, bunu yapmak yerine sonsuza kadar burada kapalı kalırım. Ama yine de gerçekten yapmamı istiyorsan senin için her şeyi yaparım...