Ateş ve Su

Cenaze

Bir an attığım çığlıklar kulağımda çınlıyor. Oda da tek başıma hıçkırıklarımla boğuşurken kardeşim içeri giriyor.Hemen koşarak yanıma gelip şefkatli kollarını bedenime sarıyor.

-Yarın cenaze törenine gitme istersen

diyor.

-Hayır

diye bağırıyorum.İlk defa sesim çıkıyor.Kafasını sallıyor beni kaldırıp çıkışa doğru ilerliyoruz. Çok erken oldu bu ölüm. Daha 17 yaşında ve doğum günümde nasıl ölwbilirdi.Çocukluk aşkımın çocukluğumu beraber geçirdiğim insan nasıl olur da bu kadar kolay ölebilirdi.Dün doğum günümde hep olduğu gibi yine beraber olmamız gerekirken o bırakıp gitmeyi tercih etti.Doğduğum günden nefret ediyorum.Araba yolculuğumuz boyunca kimse konuşmuyor.Beraber yürüdüğümüz yollardan gittiğimiz yerlerden geçerken içimden bir şey kopuyor sanki.Eve geldiğimizin farkına varışım kardeşimin dokunuşu oldu.Gözyaşlarımı silip arabadan indim.Koşarak odama çıktım.Dolabımı açıp büyük bir kutu çıkarıyorum.Elimr fotoğraflarımızı alıyorum.Ve anılar anılar anılar...Çok fazla anımız var.Sinemada film izlerken bizim uyumamız ya da filmi videoya almamız,yemek yerken senin o komik hallerin ya da arabayla şehir turu atarken arabanın bozulması.Hep otostop çekmek zorunda kalırdık ki hep ben kazanırdım.Daha ne kadar anlatsam ki.Fotoğraflar her şeyin sembolü.O gitse bile onun içinde yaşadığı şeyler hep benimle.Fotoğrafları bir kenara bırakıp boynumdaki kolyeye dokunuyorum.Hani şu kalp şeklindeki kolye boynuma takarken bu bizim kalbimiz demiştin.Gülmeyi çok severdin.Sen gülerken gözlerinin içi gülerdi hep.Bir süre sonra göz kapaklarıma gelen yoğun baskı ile uyuyorum.Sabah kapı açılması ile gözlerimi açıyorum.babam içeri giriyor.

-Tatlım kahvaltıdan sonra cenazeye gidicez hazırlandıktan sonra aşağıya iner misin

diyor. Başımı sallıyorum babam odamdan çıkıyor.Ve bugün onu uğurlama günü...