"ပျော်ရွှင်စရာတွေနည်းလာရင် ဗီတာမင်သောက်ဖို့လိုလား ဖေဖေ"
ခုနှစ်နှစ်အရွယ်ကောင်မလေးရဲ့အမေးကို ဖေဖေကသဘောကျစွာရယ်နေ၏။
"သမီးလေးက ပျော်တယ်မပျော်ဘူးဆိုတာဘယ်လိုသတ်မှတ်ထားလို့လဲ ဖေဖေ့ကိုပြောပါဦး"
"ဟင့်အင်း LiLi အတွက်က ဖေဖေနဲ့နေရတာ အမြဲတမ်းပျော်တယ် ဒီနေ့ ကျောင်းမှာ LiLi နောက်မှာထိုင်နေတဲ့ကောင်မလေးက ပြောနေတာကြားလို့"
"ဟားဟား ဟုတ်ပါပြီ ကြာ ဒါဆို သမီးကရော အဲ့လိုမျိုးဆို ဗီတာမင် သောက်မှာလား"
"LiLi က အားသွင်းကြိုးနဲ့ အားအပြည့်သွင်းလိုက်မယ် ဟီးဟီး"
"စကားတတ်တဲ့ကောင်မလေး ကဲဖေဖေပြောပြမယ်
တကယ်တော့ ပျော်တယ်မပျော်ဘူးဆိုတာဟာ ဖေဖေတို့ ကိုယ်တိုင်သတ်မှတ်ထားတာရှိသလို မမျှော်လင့်ပဲ ခံစားရတဲ့အချိန်မျိုးလည်းရှိတယ် တစ်ခါတစ်လေမှာ အခြားသူအတွက် အသေးအမွှားလေးဖြစ်နေရင်တောင် ကိုယ့်အတွက် ကြီးမားတဲ့ပျော်ရွှင်မှုဖြစ်သွားပြန်ရော နောက်ပြီးဖေဖေတို့ချစ်တဲ့သူတွေကလည်း ဖေဖေတို့ကို ပျော်ရွှင်စေပြန်တယ် ဒါပေမဲ့ သူတို့ကြောင့်လည်းဖေဖေတို့ဝမ်းနည်းရတတ်တယ် သမီး"
ဖေဖေပြောတဲ့စကားကိုအဲ့အချိန်ကအပြည့်အဝနားမလည်ခဲ့ပါ ဒီတိုင်း ဖေဖေရှိရင် သူမဘဝ ပြည့်စုံတာမို့။
သူမအသက်၁၅နှစ်အရွယ်မှာ ဖေဖေနဲ့နယ်မြို့လေးတစ်မြို့ကိုပြောင်းခဲ့တယ်။
"မော်ရီယာ" ဘဝအမောတွေကိုဖြေလျော့လိုက်ပါ။
ဒီမြို့ဆိုင်းဘုတ်က ထူးထူးဆန်းဆန်းပဲ တခြားမြို့တွေလို
"..."မှ လှိုက်လှဲစွာကြိုဆိုပါ၏ လည်း မဟုတ်ဘူး
"LiLi ကျောင်းမှာ သူငယ်ချင်းရှာဦး အရင်ကလို တစ်ယောက်တည်းမနေနဲ့ ဒီမြို့မှာ ရှင်သန်ဖို့ဆို အားနည်းလို့မရဘူး ဒီမြို့မှာအဖော်တစ်ယောက်ရှိမှသန်မာတယ်လို့သတ်မှတ်ထားကြတာ"
ထူးထူးဆန်းဆန်းပါလား သူမကတော့ တစ်ယောက်တည်း နေရမှာကိုသဘောကျသူမို့ အရင်ကျောင်းတွေတုန်းကလည်းသူငယ်ချင်းမထားခဲ့ သို့သော် ဖေဖေစိတ်ကျေနပ်အောင်တော့ပြောဦးမှပါ
